Μετρημένος, αλλά άνετος, αρκετά πειστικός ομολογουμένως, ίσως γιατί ακόμη είναι άφθαρτος από την εξουσία κι έχει τη φρεσκάδα του καινούργιου, ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε χτες το στίγμα του τιτάνιου έργου που θέλει να επιτελέσει το κόμμα του, ως η «πρώτη κυβέρνηση μιας νέας εποχής».
Τα περί τιτάνιου έργου δεν αποτελούν δημοσιογραφική υπερβολή. Αυτό ακριβώς υποδηλώνουν οι 4 προτεραιότητες που φιλόδοξα έθεσε χθες ο πρωθυπουργός. Τα μισά αν καταφέρει να κάνει (ξεφεύγοντας από τις αερολογίες που ακούμε επί δεκαετίες) θα μείνει στην Ιστορία.
Ωστόσο ήδη από χθες, φαίνεται καθαρά ότι η νέα κυβέρνηση κινείται στην κόψη του ξυραφιού, όπου και θα πρέπει να καταφέρει να ισορροπήσει.
Βαρύς ίσως ο χαρακτηρισμός, αλλά απεικονίζει υπαρκτές καταστάσεις:
- Το διαφορετικό ύφος και στυλ, εν τέλει τη διαφορετική ιδεολογική συγκρότηση των ετερόκλητων προσώπων που απαρτίζουν τη νέα κυβέρνηση. Αρκεί νομίζω να σημειώσουμε ότι πριν από μερικά χρόνια το σενάριο «συγκατοίκησης» Λαφαζάνη και Καμένου θα χαρακτηριζόταν αστείο και μάλιστα... κακόγουστο.
- Την εντελώς διαφορετική επίδραση των μέχρι τώρα δηλώσεων, στα διαφορετικά ακροατήρια. Είναι βέβαιο ότι πολλά από όσα είπαν οι νέοι υπουργοί ευχαρίστησαν μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, όμως οι αγορές ελληνικών μετοχών και ομολόγων... κατεδαφίζονται τις τελευταίες τρεις μέρες, γεγονός εν μέρει αναμενόμενο, που όμως δεν μπορεί να συνεχιστεί επ' αόριστον. Τα χρονικά περιθώρια είναι ασφυκτικά και αυτό φάνηκε και χθες με την κίνηση της S&P να θέσει υπό παρακολούθηση την οικονομία απειλώντας με υποβάθμιση.
- Ακόμη και στο πλέον θετικό για τη χώρα μας σενάριο είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν μεγάλοι συμβιβασμοί στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, που ενδεχομένως θα δοκιμάσουν τόσο τη συνοχή της δικομματικής κυβέρνησης, όσο και την ενότητα του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ.
Το αμέσως επόμενο διάστημα θα πρέπει να αναμένονται εκ μέρους της νέας κυβέρνησης ορισμένες κινήσεις που θα έχουν έντονα συμβολικό χαρακτήρα, ως προς την καταπολέμηση της διαφθοράς και της «διαπλοκής», την ανακούφιση των πιο αδύναμων στρωμάτων, ακόμη και την ανάδειξη της «εθνικής υπερηφάνειας».
Αυτά όμως θα είναι τα «εύκολα». Διότι πολύ σύντομα η κυβέρνηση θα πρέπει να ξεκαθαρίσει τη θέση της απέναντι στην ιδιωτική πρωτοβουλία, να πάρει αποφάσεις για θέματα φορολογίας, εργασίας και κοινωνικής ασφάλισης, να διαπραγματευτεί τους όρους για την έξοδο από το μνημόνιο, αλλά και τους όρους του νέου «προγράμματος» που θα πρέπει να ακολουθήσει η χώρα.
Κι εκεί θα αρχίσουν τα δύσκολα καθώς οι προεκλογικές υποσχέσεις, έστω και «μαζεμένες» κατά τις τελευταίες μέρες της προεκλογικής περιόδου, θα σκοντάφτουν στα δημοσιονομικά δεδομένα και στις δεσμεύσεις.
Τότε, φοβούμαι, ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του θα κληθούν να επιδείξουν αξιοσημείωτες ακροβατικές ικανότητες, πάνω στην κόψη του ξυραφιού, που προαναφέραμε...
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Όση ευελιξία και μαεστρία κι αν επιδείξουν, οι πιθανότητες αποτυχίας είναι μεγάλες. Οι λεπτές κόκκινες γραμμές είναι πολλές, τόσο στο εσωτερικό αυτής της ετερόκλητης κυβέρνησης, όσο και στις σχέσεις της Ελλάδας με το ευρωπαϊκό και το διεθνές σύστημα, ενώ η απειρία του κυβερνητικού σχήματος, σε ό,τι αφορά την άσκηση εξουσίας και τη διεθνή διπλωματία, αποτελεί σημαντικό μειονέκτημα.
Αλλά αυτά, θέλω να πιστεύω, τα έχει υπ' όψιν του όχι μόνον ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του, αλλά και το μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού που έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ την καθαρή πρώτη θέση στην εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής.
«Σίγουρες» αποδόσεις χωρίς ρίσκο δεν υπάρχουν. Ούτε στις αγορές, ούτε και στη ζωή.