Όλα δείχνουν πως, ακόμα κι αν κάποιοι στην κυβέρνηση έσπευδαν να διανοηθούν… φωναχτά μια ρήξη, πλησιάζει η ώρα του συμβιβασμού με τους δανειστές, μετά από ένα διάστημα αναμονής και έντονης αγωνίας, που ως προκύπτει είχε πρωτίστως πολιτική σκοπιμότητα.

Πέρα από τα πολιτικά τερτίπια που σε κάθε περίπτωση έχει μια τόσο σημαντική διαπραγμάτευση, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι μέσα από αυτήν την τρίμηνη διαδικασία η Ελλάδα φαίνεται να ξεπέρασε το διαχωρισμό σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, ένα διαχωρισμό που ήταν επίπλαστος και στην πράξη επικίνδυνος.

To άκουσα στο ραδιόφωνο και έμεινα άναυδος: εκπρόσωπος συντεχνιακού συλλόγου των νησιών είπε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι για να δέχονται πλαστικό χρήμα όλα τα μέλη του, δηλαδή οι έμποροι, επειδή, λέει, πολλοί δεν είναι εξοικειωμένοι τεχνολογικά, θα πρέπει να δώσει το κράτος ένα μεταβατικό διάστημα… τριών ετών! 

Μπέρδεψε ίσως τα μηχανάκια για τις κάρτες που υπάρχουν πλέον σε κάθε βενζινάδικο, από άκρη σε άκρη σχεδόν της χώρας, με την τεχνολογία της… NASA για τα διαστημόπλοια.

Προφανώς ο κύριος αυτός υποτίμησε βάναυσα τη νοημοσύνη της κοινής γνώμης που τον άκουγε, προκειμένου να περάσει μια καθαρά συντεχνιακή θέση και να αποφύγουν οι έμποροι των νησιών την εφαρμογή της πληρωμής με πιστωτική ή χρεωστική κάρτα των αγορών με αξία πάνω από 70 ευρώ!

Το τελευταίο διάστημα, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να έχει πλήρη επίγνωση των παραμέτρων της σημερινής κατάστασης. Πρόγραμμα «γέφυρα» επί της ουσίας δεν έχει υπάρξει, η ρευστότητα της χώρας έχει στραγγίξει, σε βαθμό που να ασφυκτιά από την έλλειψή της η οικονομία, ενώ και η κοινωνία παρακολουθεί με αυξανόμενη κόπωση και ανησυχία τη φαινομενικά ατέρμονη διαδικασία μιας διαπραγμάτευσης, χωρίς ορατά αποτελέσματα.

Και το κυριότερο ίσως, κατέστη σαφές ότι το δημοσιονομικό πρόγραμμα της χώρας αρχίζει να ξεφεύγει σε βαθμό που εάν συνεχιστεί θα τινάξει την ουσία της διαπραγμάτευσης στον αέρα.

Η αντίφαση ήταν αντιληπτή και προεκλογικά, τώρα όμως, που υπάρχει η υποχρέωση της άσκησης εξουσίας, είναι πια καταφανής. Μεγαλύτερος εχθρός της κυβερνητικής προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η αμήχανη και αποδιοργανωμένη αντιπολίτευση, αλλά η θεμελιώδης αντίθεση ανάμεσα στην εκλογική του βάση και στον κομματικό (πλέον σε μεγάλο βαθμό και κυβερνητικό) μηχανισμό.

Παρότι εξελέγη με την ψήφο του 37% του ελληνικού λαού, οι πολιτικές και οι επικοινωνιακές προτεραιότητες πολλών στελεχών του δείχνουν να ακουμπούν πολύ περισσότερο στο μικρό ποσοστό της σημερινής του βάσης, που τον συντρόφευε από τα παλαιότερα χρόνια.

Το φαινόμενο των πολιτικών που έκαναν -και κάνουν- θόρυβο στα media, εκμεταλλευόμενοι ένα είδος φανφαρόνικης «αμεσότητας» που φαίνεται να έλκει σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης, δεν είναι καινούργιο. Όπως καινούργιο δεν είναι και το φαινόμενο των μεταγραφών από κόμμα σε κόμμα. Πολλοί ήταν εκείνοι που μεταπήδησαν από ένα κόμμα σε άλλο, ειδικά τα τελευταία χρόνια, αλλάζοντας ταυτόχρονα ιδεολογικές θέσεις και πεποιθήσεις με περισσή ευκολία.

Στην περίπτωση του Άδωνι Γεωργιάδη, όμως, τα παραπάνω στοιχεία εμφανίζονται στον υπερθετικό βαθμό. Από υβριστής του Σαμαρά, έγινε πιστός υπασπιστής του. Κι από τηλεπωλητής βιβλίων, έγινε ίσως ο πιο συχνός καλεσμένος σε πολιτικές εκπομπές και σε δελτία των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης.