Είναι μάλλον ενθαρρυντικό το ότι σε ιδιωτικές συζητήσεις υψηλόβαθμα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν να αντιλαμβάνονται πλήρως ότι η έξοδος της χώρας από το ευρώ θα ευνοούσε κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, εκείνους που έχουν συσσωρεύσει μεγάλα χρηματικά ποσά στο εξωτερικό. Κι ότι στην περίπτωση επιστροφής σε εθνικό νόμισμα αυτοί οι κεφαλαιούχοι «θα εισβάλουν για να πάρουν κοψοχρονιά ό,τι βρουν» μέσα στην αναμπουμπούλα που αναπόφευκτα θα δημιουργηθεί και θα κρατήσει καιρό.
Είναι ενθαρρυντικό διότι δείχνει πως κάποιοι αντιλαμβάνονται πλήρως τις διαφορές ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη, ή, αν θέλετε, τις πραγματικές συνθήκες που θα επικρατήσουν στο ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ, αντί να ευαγγελίζονται «εθνικές αναγεννήσεις» με παλαιοκομμουνιστικές διαδικασίες.
Δεν είμαι εις θέση να γνωρίζω αν το ποσό των 200 δισ. ευρώ που επικαλούνται τα παραπάνω στελέχη είναι ακριβές, σίγουρα όμως δεκάδες δισεκατομμύρια ελληνικό χρήμα βρίσκονται στο εξωτερικό και, δυστυχώς, λείπουν από την Ελλάδα.
Κατά συνέπεια, η προσέλκυσή τους, εντός του ευρώ, ή τουλάχιστον όσων εξ αυτών δεν αφορούν παράνομες δραστηριότητες, είναι εξίσου σημαντικό θέμα με την αποφυγή της επανόδου τους σε καθεστώς εθνικού νομίσματος.
Η κινητοποίηση ενός μέρος έστω αυτών των πόρων στην Ελλάδα, εφόσον αποκατασταθεί η ασφάλεια για το μέλλον της χώρας, θα είχε εξαιρετικά θετικές επιδράσεις στην οικονομική ανάπτυξη, ειδικά εφόσον παρασχεθούν κίνητρα για την τοποθέτησή τους σε επενδυτικές δραστηριότητες, είτε με τουριστικό, είτε με εξαγωγικό, είτε με τεχνολογικό προσανατολισμό.
Τέτοιου είδους θέματα βεβαίως φαντάζουν ψιλά γράμματα στο πλαίσιο της τρέχουσας συγκυρίας. Τώρα άπαντες κοιτούν απλώς τι θα συμβεί την επόμενη μέρα ή την επόμενη εβδομάδα, διαδικασία που πρέπει να τελειώνει - και γρήγορα.
Μόλις περάσει αυτή η φάση, τότε θα επιστρέψουμε στα λιγότερο άμεσα, αλλά εξίσου σημαντικά προβλήματα. Στο γεγονός ότι χωρίς ρευστότητα, επενδύσεις και ανάπτυξη η οικονομία δεν πρόκειται να αλλάξει τροχιά.
Προφανώς, ο επαναπατρισμός αυτών των κεφαλαίων δεν πρόκειται να επιτευχθεί με το βούρδουλα. Θα χρειαστεί μια συγκροτημένη πολιτική, πολλές πτυχές της οποίας αφορούν «μεταρρυθμίσεις», σε θέματα γραφειοκρατίας, φορολογίας και εκσυγχρονισμού του κράτους και του θεσμικού πλαισίου, για τις οποίες μιλάμε επί χρόνια, χωρίς ποτέ να γίνουν πράξη.
Η σημερινή δε κυβέρνηση φαντάζει ως η πλέον… ακατάλληλη για τέτοιου είδους μεταρρυθμίσεις, λόγω της «αλλεργίας» ορισμένων στελεχών της (και πολύ μεγάλου μέρους του κομματικού μηχανισμού) σε ό,τι έχει σχέση με την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Αυτός ο σκόπελος θα πρέπει να ξεπεραστεί. Διότι σε βάθος χρόνου, η φιλολαϊκή πολιτική που θέλει να εφαρμόσει η κυβέρνηση δεν πρόκειται να υλοποιηθεί χωρίς ισχυρή ανάπτυξη. Και ισχυρή ανάπτυξη χωρίς αυτήν την «άλλη Ελλάδα» πολύ απλά δεν πρόκειται να υπάρξει.