Η εκτόνωση της έντασης μέσα από τη μίνι σύνοδο της Πέμπτης αποτελεί ασφαλώς μια συμβολική νίκη στα σημεία για τον πρωθυπουργό, ο οποίος -ευτυχώς- εμφανίστηκε συγκρατημένος και με χαμηλούς τόνους στη μεγάλη συνέντευξη της επόμενης μέρας, αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι αναγνωρίζει τις δυσκολίες που παραμένουν.
Η Ελλάδα απέκτησε με κάθε επισημότητα την «πατρότητα» του ελληνικού προγράμματος, φάνηκε να περνά το σκόπελο των μέτρων λιτότητας, αλλά και να ξεκαθαρίζει στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο τι κάνουν οι τεχνοκράτες της τρόικας και τι οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι.
Ταυτόχρονα εξασφάλισε και ενίσχυση 2 δισ. ευρώ για την ανθρωπιστική κρίση και την ανάπτυξη, που όμως δεν αφορά νέα χρήματα, αλλά την εκμετάλλευση κονδυλίων του ΕΣΠΑ που λίμναζαν αναξιοποίητα.
Τα παραπάνω όμως ουδόλως σημαίνουν ότι το ελληνικό θρίλερ έχει τελειώσει. Υπό μίαν έννοια τώρα ξεκινά επί της ουσίας. Και με όρους που ίσως αποδειχτούν δυσμενέστεροι για την ελληνική κυβέρνηση. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα θα πρέπει να παρουσιαστεί το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που θα πρέπει να είναι συγκεκριμένο και κοστολογημένο, προκειμένου να τηρηθούν οι δημοσιονομικές προδιαγραφές.
Όμως, μέχρι σήμερα έχει αποδειχτεί περίτρανα ότι η εκπόνηση και πολύ περισσότερο η εφαρμογή τέτοιου είδους «μεταρρυθμιστικών προγραμμάτων» δεν ανήκε στα δυνατά σημεία οιασδήποτε ελληνικής κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση δε του κ. Τσίπρα, ξεκινά, τουλάχιστον θεωρητικά, με επιπρόσθετες αδυναμίες. Δεν έχει κυβερνητική εμπειρία, δεν διαθέτει εδραιωμένους μηχανισμούς στο κράτος, ώστε να επιβάλει την πολιτική της με άνεση, πιέζεται από τον χρόνο, ενώ ένα μέρος της είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα βρεθεί ιδεολογικά αντίθετο με ορισμένες από τις αλλαγές που στην πορεία θα κριθούν απαραίτητες.
Με άλλα λόγια, τώρα που η «πολιτική αντιπαράθεση» φαίνεται να δίνει τη θέση της στη λογική των αριθμών και της ταχείας εφαρμογής, αρχίζουν ίσως τα… πιο δύσκολα για μια κυβέρνηση που τουλάχιστον τις προηγούμενες 50 ημέρες ούτε έπεισε ότι έχει εμπεριστατωμένο και οργανωμένο σχέδιο, ούτε έδειξε ότι χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη συνοχή ως προς τη στρατηγική και τις τακτικές της διακυβέρνησης.
Κι αν στο πολιτικό σκέλος η δραστηριοποίηση του κ. Τσίπρα φάνηκε να καθαρίζει το παιχνίδι, έστω και στο παρά πέντε, μέσα από τη μίνι σύνοδο, στο πρακτικό σκέλος είναι δεδομένο ότι μια χώρα δεν μπορεί να κυβερνηθεί, πολύ δε περισσότερο να προχωρήσει σε μεγάλες και εκτενείς μεταρρυθμίσεις με… one man shows.
Στο αμέσως επόμενο διάστημα, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε κατά πόσον υπήρχε τελικά ρεαλιστικό σχέδιο (από την ποιότητα των μεταρρυθμιστικών προτάσεων που θα υποβληθούν) αλλά και κατά πόσον υπάρχουν, ή μπορούν να βρεθούν εκείνοι οι «παίκτες» που θα πάρουν στην πλάτη τους το παιχνίδι της εφαρμογής, εφόσον, όπως ευχόμαστε υποθέτω όλοι, οι προτάσεις αξιολογηθούν θετικά από τους δανειστές.
Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι θα υπάρξουν πολλές αναταράξεις κι ότι αρκετά από τα πρόσωπα που βρίσκονται σήμερα σε κυβερνητικές θέσεις θα χρειαστεί να απομακρυνθούν, είτε για λόγους ικανοτήτων, είτε και για λόγους ιδεολογικής ακαμψίας.
Σε κάθε περίπτωση, το διακύβευμα για τη χώρα παραμένει υψηλό.