Προ μηνών η στήλη είχε ταχθεί ανοικτά κατά της διενέργειας πρόωρων εκλογών, κι εν συνεχεία είχε επισημάνει (ιδίως μετά την είδηση περί δίμηνης παράτασης του μνημονίου) τους κινδύνους όχι μόνο για τη χώρα αλλά και για τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ από πρόωρη ανάληψη της εξουσίας. Κι όταν προέκυψε το εκλογικό αποτέλεσμα περιέγραψε τις επικίνδυνες ακροβασίες που θα υποχρεωθεί να κάνει ο νέος πρωθυπουργός.
Τα γεγονότα δυστυχώς αποτελούν πλήρη επιβεβαίωση των ανωτέρω. Η ελληνική οικονομία έχει ήδη δεχθεί ισχυρά πλήγματα από την αβεβαιότητα που επιδρά ψυχολογικά στην αγορά, αλλά και από την πλήρη εξάλειψη της ρευστότητας. Ακόμη και ο στόχος για πλεόνασμα 1,5% το τρέχον έτος φαντάζει σήμερα άπιαστος, κι η Έλενα Παναρίτη, εκ των συμβούλων του κ. Βαρουφάκη, κάνει δημοσίως πρόβλεψη για ποσοστό της τάξεως του 0,6%, η οποία ενδέχεται να αποδειχτεί… αισιόδοξη, εάν δεν πάρουν άλλη τροπή οι εξελίξεις.
Τα δείγματα γραφής που έχει δώσει ως σήμερα η νέα κυβέρνηση δεν είναι ενθαρρυντικά. Παρότι γνώριζε εξαρχής ότι όχι απλώς δεν θα υπάρξει περίοδος χάρητος, αλλά εξοντωτική πίεση, δεν έχει βρει βηματισμό κι αναλώνεται σε μεγαλοστομίες, αντικρουόμενες δηλώσεις και ασάφειες, που προξενούν εκνευρισμό τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Εδικά δε ο τρόπος με τον οποίο έχουν αντιμετωπιστεί ως σήμερα φλέγοντα θέματα, όπως οι πλειστηριασμοί, οι αποκρατικοποιήσεις, τα κόκκινα δάνεια, δείχνει ότι δεν υπήρχε εκ των προτέρων οργανωμένο σχέδιο, ή αν υπήρχε πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων, μετά τις πρώτες επαφές με τους δανειστές.
Ο ίδιος δε ο κ. Τσίπρας, στο πρόσωπο του οποίου -κακά τα ψέματα- έχουν στηριχθεί οι προσδοκίες για μια ρεαλιστική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, δεν φαίνεται σε αυτή τη φάση να έχει τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης, είτε αυτό αφορά τον τρόπο που λειτουργεί η κυβέρνηση, είτε το εσωτερικό του κόμματός του, είτε και των εξελίξεων σε σχέση με τις ελληνικές διαπραγματευτικές θέσεις και τον τρόπο με τον οποίο αυτές ανακοινώνονται.
Προφανώς η κυβέρνηση μπορεί να επικαλεστεί πληθώρα ελαφρυντικών, που σε άλλες περιόδους ίσως και να είχαν την κατανόηση της κοινωνίας. Άλλωστε μόλις 40 μέρες έχουν περάσει από την ανάληψη της εξουσίας.
Τούτη την περίοδο όμως οι δικαιολογίες δεν έχουν καμία σημασία.
Η ελληνική κοινωνία, κουρασμένη από όσα έχει υποστεί εδώ και πέντε χρόνια, χάνει πολύ γρήγορα την υπομονή της. Η ισχυρή λαϊκή στήριξη πολύ εύκολα μπορεί να δώσει τη θέση της στο θυμό και στην απογοήτευση, ενώ τα περιθώρια ελιγμών στο εξωτερικό εκμηδενίζονται μέσα από τη συνεχή πίεση που ασκεί στην πράξη, ελέγχοντας το «οξυγόνο» της ρευστότητας, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Μέχρι τώρα ο κ. Τσίπρας επέλεξε να κάνει τις ακροβασίες, προσπαθώντας να κρατήσει ίσες αποστάσεις. Προσπάθησε να συμβιβάσει τις απαιτήσεις των δανειστών με τις απαιτήσεις της αριστερής πτέρυγας του κόμματός του, ώστε να ικανοποιήσει αμφοτέρους.
Εκ του αποτελέσματος φαίνεται να συμβαίνει το αντίθετο. Αμφότεροι είναι δυσαρεστημένοι, ενώ η κυβέρνησή του εμφανίζεται μετέωρη, χωρίς κατεύθυνση και στρατηγική.
Το παιχνίδι δεν έχει ακόμη κριθεί, είναι όμως βέβαιο ότι θα κριθεί σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Έστω και ακροβατώντας σε τεντωμένο σχοινί, ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να ξεκαθαρίσει άμεσα τα εσωτερικά μέτωπα και να πείσει ότι η κυβέρνησή του μπορεί να διαχειριστεί μια κατάσταση που ήταν εκ των προτέρων γνωστό ότι θα είναι εξαιρετικά κρίσιμη.
Σε άλλη περίπτωση, θα αντιμετωπίσει αδιέξοδα ταπεινωτικά για εκείνον και πολύ επικίνδυνα για τη χώρα.