Για όσους παρακολουθούν στενά τα γεγονότα είναι προφανές ότι η κυβέρνηση επικεντρώνει την προσπάθειά της στην εύρεση ισορροπιών ανάμεσα στις υποχωρήσεις που αναγκάζεται να κάνει στο εξωτερικό και στην επίσης επιτακτική ανάγκη αφομοίωσης των κραδασμών που αναπόφευκτα δημιουργούνται στο εσωτερικό της και σε ένα μέρος του πολιτικού της ακροατηρίου.
Η προσπάθεια αυτή εμφανίζεται προς τα έξω με τη μορφή της διγλωσσίας, της ασάφειας και της έλλειψης συγκεκριμένης στρατηγικής για την αντιμετώπιση των προβλημάτων και των καθυστερήσεων στη λήψη σημαντικών αποφάσεων.
Συχνά δε λαμβάνει τη μορφή δηλώσεων και διαρροών περί «ρήξης», που εντείνουν την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια για το τι μέλλει γενέσθαι.
Προφανώς, πολιτικά υπάρχουν σοβαροί λόγοι για όσα συμβαίνουν. Όπως είχαμε γράψει αμέσως μετά τις εκλογές, η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα καλείται να κάνει πραγματικές ακροβασίες για να πετύχει τους στόχους της, χωρίς να καταρρεύσει εκ των έσω.
Εντούτοις, η συνέχιση αυτής της επαμφοτερίζουσας και παρελκυστικής τακτικής, ασχέτως αν δικαιολογείται πολιτικά, εγκυμονεί μεγάλους οικονομικούς κινδύνους. Και φέρνει την κυβέρνηση αντιμέτωπη με το φάσμα μιας πρόσκαιρης πολιτικής και επικοινωνιακής νίκης (εφόσον ευοδωθούν οι διαπραγματεύσεις για τη λίστα μεταρρυθμίσεων χωρίς εντυπωσιακές ανατροπές απο τα αναμενόμενα), που στη συνέχεια θα αποδειχτεί Πύρρειος.
Ας δούμε πώς έχει η υφιστάμενη κατάσταση. Εδώ και αρκετό καιρό, η ρευστότητα στην αγορά έχει στραγγίξει. Η οικονομική δραστηριότητα βαίνει μειούμενη, οι εξαγωγείς αρχίζουν να αντιμετωπίσουν σοβαρά προβλήματα με τους πελάτες τους, ενώ οι εισαγωγείς πνίγονται από την έλλειψη πιστώσεων.
Οι ξένες επενδύσεις έχουν σχεδόν μηδενιστεί, ενώ αρκετοί Έλληνες επιχειρηματίες σκέπτονται σοβαρά την αλλαγή έδρας. Κι από την άλλη, το τραπεζικό σύστημα δανείζεται με πολύ υψηλότερα επιτόκια, ενώ την ίδια ώρα βλέπει τις επισφάλειες να αυξάνονται ως αποτέλεσμα όχι μόνο της επιδείνωσης του οικονομικού περιβάλλοντος, αλλά και της ατέρμονης αναμονής για κυβερνητική ρύθμιση των κόκκινων δανείων.
Παρά το ζοφερό κλίμα που περιγράψαμε χωρίς καμία υπερβολή, η κυβέρνηση δεν έχει παρουσιάσει κανένα σχέδιο για την ενίσχυση της ανάπτυξης και της οικονομικής δραστηριότητας. Ενδεχομένως, κάποιοι στα ηγετικά της κλιμάκια να θεωρούν ότι οποιαδήποτε ζημία συντελείται σήμερα είναι αναστρέψιμη, κατόπιν μιας επιτυχούς διαπραγμάτευσης, κι ότι η οικονομία «μπορεί να περιμένει, για να τελειώσει η πολιτική».
Πρόκειται για εκτίμηση που μπορεί να αποβεί ολέθρια για την κυβέρνηση αλλά και για τη χώρα. Μετά από πέντε χρόνια κρίσης, η ελληνική οικονομία δεν έχει ιδιαίτερες αντοχές. Δεκάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά και οι περισσότερες από τις πιο μεγάλες βρίσκονται είτε στο χείλος του γκρεμού, είτε σε μικρή απόσταση. Κι όσο επιδεινώνεται η οικονομική δραστηριότητα, τόσο οι όποιες «ρυθμίσεις» θα μοιάζουν με παρηγοριά στον άρρωστο.
Εάν λοιπόν δεν υπάρξει οργανωμένη προσπάθεια για την ταχεία εξομάλυνση του περιβάλλοντος, αλλά και για την άμεση επίλυση προβλημάτων που χρονίζουν, όπως για παράδειγμα η περίφημη ρύθμιση για τα κόκκινα δάνεια, που σύμφωνα με δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού κ. Σταθάκη, αναβάλλεται για… έξι μήνες (δηλαδή για τον Οκτώβριο, όταν έπρεπε να έχει γίνει από τον περασμένο Οκτώβριο!), τότε τα όποια «κέρδη» της διαπραγμάτευσης θα εξανεμιστούν από την ίδια την οικονομική πραγματικότητα. Από την περαιτέρω άνοδο της ανεργίας, τη μείωση του ΑΕΠ και των φορολογικών εσόδων.
Και τότε, τα σκληρά «αντιλαϊκά» μέτρα που θέλει να αποφύγει η κυβέρνηση θα επανέλθουν δριμύτερα από την πίσω πόρτα, καθώς οι στόχοι του προγράμματος δεν θα επιτυγχάνονται και οι δανειστές θα ζητούν… «προσαρμογή».