Επί δεκαετίες στην Ελλάδα, ένα από τα πιο καυτά θέματα «ιδεολογικής» και πολιτικής σύγκρουσης είναι αυτό των αποκρατικοποιήσεων. Σύγκρουσης με έντονα λαϊκιστικά στοιχεία καθώς τα κόμματα της εκάστοτε αντιπολίτευσης κατηγορούν στερεότυπα την εκάστοτε κυβέρνηση για «ξεπούλημα» της δημόσιας περιουσίας και το μόνο που αλλάζει με το πέρασμα του χρόνου είναι το… ποιος είναι στον εξουσία.

Πολύ πιο ουσιαστικός -και γόνιμος- είναι ο διάλογος που γίνεται στη δημόσια ζωή χωρών του εξωτερικού, όπου κυριαρχούν συζητήσεις αναφορικά με τους τομείς στους οποίους χρειάζεται, για λόγους δημόσιου συμφέροντος, να έχει το κράτος πρωτεύοντα ρόλο, σε ποιους τομείς μπορεί να αποχωρήσει, αλλά και σε ποιους τομείς μπορεί να έχει μεν την ιδιοκτησία, δεν χρειάζεται όμως να παίζει τον ρόλο του «μάνατζερ».

Η έλλειψη ενός εθνικού αναπτυξιακού σχεδίου είναι πλέον πανθομολογούμενη, κι όχι μόνον ανάμεσα στους ανθρώπους της αγοράς. Είναι δε αυτή η έλλειψη, ένας από τους βασικούς παράγοντες που η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση άγεται και φέρεται από τις επιταγές των μνημονίων, χωρίς τη δυνατότητα να παρουσιάσει «πειστικές» εναλλακτικές.

Διότι χωρίς ένα γενικότερο πλάνο, που να οδηγεί στοχευμένα στην ανάπτυξη, μέσω τομέων στους οποίους η χώρα παρουσιάζει συγκεκριμένα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, η διαπραγμάτευση μοιραία καταλήγει στη μακροχρόνια αδιέξοδη διαδικασία της ολοένα και πιο οδυνηρής «αφαίμαξης» του συρρικνούμενου ΑΕΠ, ώστε να καλυφθούν οι δημοσιονομικές ανάγκες. Και το μόνο που απομένει σε αυτές τις συνθήκες είναι η επιλογή εκείνης της κοινωνικής ομάδας ή εκείνης της δραστηριότητας, που θα πληρώσει τον εκάστοτε... μουντζούρη. Η ανακύκλωση δηλαδή της μιζέριας!

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε ένα «ρεσιτάλ» παραπληροφόρησης γύρω από το περίφημο περιουσιολόγιο αλλά και την ενίσχυση του «πόθεν έσχες», σε βαθμό που να δημιουργούνται σοβαρά ερωτήματα.

Το πρώτο ερώτημα είναι αν κάποιοι θεωρούν ότι στον βωμό της αντιπαλότητας πρέπει να θυσιάζονται και τα «σωστά» που κάνει μια κυβέρνηση, ενώ το δεύτερο, κι ενδεχομένως το σημαντικότερο, αφορά στο πόσο ισχυρά είναι εν τέλει τα συμφέροντα που ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ τον περιορισμό του «μαύρου χρήματος» και της φοροδιαφυγής.

Για μια ακόμη φορά, θα κινηθούμε κόντρα στο ρεύμα της περιόδου που θέλει όλα τα Μέσα, τους περισσότερους πολιτικούς αλλά και το σύνολο των συνδικαλιστών παντός είδους, να χαϊδεύουν τα αυτιά του κόσμου, για το πρόβλημα του ασφαλιστικού συστήματος.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι εδώ και δεκαετίες τα κόμματα εξουσίας χρησιμοποιούσαν τα αποθέματα των Ταμείων ως «κουμπαρά» του κράτους, αλλά και των εκάστοτε κομματικών σκοπιμοτήτων, ελέγχοντας, όπως κάνουν και σήμερα, τις ηγεσίες τους.

Η αλήθεια είναι ότι οι υψηλές συντάξεις, οι σωρηδόν πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, οι «μαϊμού» συνταξιούχοι και άλλα πολλά, μα πάρα πολλά, συμβαίνουν εδώ και δεκαετίες, μέσα από τη «διαπλοκή» της κρατικής εξουσίας με «δοτές» συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Όχι, το θέμα δεν αφορά στα όσα πρωτοφανή έχουν συμβεί στη διαδικασία εκλογής αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης (παρότι τα τεκταινόμενα το καθιστούν ίσως λίγο πιο επίκαιρο), αλλά στο ότι παρατηρώ με πραγματική θλίψη την «ποδοσφαιροποίηση» του οικονομικού ρεπορτάζ, που έχει αρχίσει και θυμίζει «Πράσινους και Βένετους», εις βάρος της ψύχραιμης κριτικής, σε μια περίοδο που είναι πραγματικά κρίσιμη για τη χώρα.

To Euro2day.gr έχει καταγράψει έγκαιρα το αλαλούμ με τα «ισοδύναμα» που διαρκώς ψάχνει αλλά δυσκολεύεται να βρει η νέα κυβέρνηση, τα μπρος-πίσω με την μπίρα και το κρασί, όπως και το σίριαλ που εκτυλίχθηκε με τα τέλη κυκλοφορίας, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι το παιχνίδι της ανάπτυξης θα κριθεί στην ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα και των επενδύσεων, ελληνικών και ξένων. Κι ότι όσο πιο γρήγορα δείξει εμπράκτως ότι το καταλαβαίνει η κυβέρνηση, τόσο το καλύτερο.