Μετά από έξι και πλέον χρόνια κρίσης, το ΔΝΤ ήταν κατηγορηματικό. Πολλοί από τους εύπορους στην Ελλάδα εξακολουθούν να μην πληρώνουν εκείνα που τους αναλογούν, ενώ η εισφοροδιαφυγή ζει και βασιλεύει.

Ο κ. Τόμσεν είναι σαφέστατος στο πρόσφατο άρθρο-παρέμβασή του, δηλώνοντας ότι «η κατά πολύ περιορισμένη επιτυχία στην καταπολέμηση της περιβόητης φοροδιαφυγής στην Ελλάδα -για να πληρώσουν οι ευκατάστατοι το δίκαιο μερίδιό τους- σημαίνει ότι οι μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό δεν μπορούν να αποφευχθούν, κάνοντας απλά υποθέσεις ότι θα γίνουν υψηλότερες εισπράξεις φόρων στο μέλλον».

Ας υποθέσουμε ότι με τις οργανωμένες αντιδράσεις, τα τρακτέρ, την υπερπροβολή από ορισμένα Media, αλλά και την όχι και τόσο διακριτική κάλυψη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι αγρότες κερδίζουν την ιδιότυπη μάχη τους με την κυβέρνηση.

Μετά τι θα γίνει;

Είτε επιβιώσει, είτε όχι αυτή η κυβέρνηση, ποια θα είναι η θέση της επόμενης; Διότι, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, τα μεγάλα διλήμματα τα οποία έχουν προκύψει για την κυβέρνηση Τσίπρα (και ίσως να τον κάνουν να σκέφτεται αν έπραξε ορθά την περίοδο που διεκδίκησε μετά μανίας την εξουσία) δεν πρόκειται να εξαφανιστούν.

Με δεδομένα τα όσα αποκαλυπτικά συνέβησαν το προηγούμενο έτος, είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, της πολιτικής αλλά και των media εξακολουθεί να σφυρίζει αμέριμνα μπροστά στις σκληρές αλήθειες της κρίσης.

Και γίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακό, αν αναλογιστούμε ότι πέραν της εσωτερικής κρίσης, η χώρα μας πρέπει πλέον να αντιμετωπίσει και την πρόκληση του προσφυγικού ζητήματος, στο πλαίσιο του οποίου κινδυνεύει να γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος της Ευρώπης.

Δυστυχώς, το γεγονός ότι η χώρα παραλίγο να βρεθεί έξω από το ευρώ, το προηγούμενο καλοκαίρι (διαλύοντας στην πορεία τις ψευδαισθήσεις της κυβέρνησης Τσίπρα σε ό,τι αφορά στις δυνατότητες μεγάλων ελιγμών), οδήγησε σε μια εντελώς περιστασιακή συναίνεση των κομμάτων αλλά και της κοινωνίας στην υπογραφή του τρίτου μνημονίου.

Τα τελευταία χρόνια οι περισσότεροι από τους πολιτικούς μας αναλώνονται σε ρηχές «αναμετρήσεις» τηλεοπτικού κυρίως χαρακτήρα, για το αν η χώρα χρειάζεται περισσότερο ή λιγότερο δημόσιο, χωρίς να θίγουν το ουσιαστικότερο ζήτημα, που είναι ότι η χώρα χρειάζεται καλύτερο και πιο αποτελεσματικό δημόσιο τομέα.

Δυστυχώς, από την προηγούμενη υπερβολή του μέσου Nεοέλληνα, που ήθελε να βολέψει «το παιδί» στο δημόσιο για τη «σιγουριά», φτάσαμε στην υπερβολή της σχεδόν πλήρους απαξίωσης του δημοσίου στα μάτια ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας, χωρίς ποτέ να περάσουμε από τη μέση οδό.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η χώρα βρίσκεται πλέον σε συμπληγάδες. Ο συνδυασμός των οικονομικών προβλημάτων, της βεβαρυμένης κοινωνικής συνοχής και της απειλής από το λεγόμενο προσφυγικό είναι εκρηκτικός, σε βαθμό πρωτόγνωρο για την πρόσφατη ιστορία της χώρας.

Κι αυτό δεν αποτελεί δημοσιογραφική υπερβολή. Όπως επισημάναμε σε προηγούμενα σημειώματα, το προσφυγικό είναι πλέον το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα για όλη την Ευρώπη, ενώ η Ελλάδα κινδυνεύει, εξαιτίας των οικονομικών εξαρτήσεων που επέφερε η χρεοκοπία, αλλά και της γεωγραφικής της θέσης, να καταστεί βολικός «αποδιοπομπαίος τράγος», εις βάρος όλων των εθνικών της συμφερόντων. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτόν τον κίνδυνο δεν τον εντοπίζουν μόνο εγχώριες αναλύσεις αλλά και έγκριτα μέσα όπως οι Financial Times (διαβάστε σχετικά εδώ) και το think tank της Stratfor (δείτε την ανάλυση εδώ).