Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η χώρα βρίσκεται πλέον σε συμπληγάδες. Ο συνδυασμός των οικονομικών προβλημάτων, της βεβαρυμένης κοινωνικής συνοχής και της απειλής από το λεγόμενο προσφυγικό είναι εκρηκτικός, σε βαθμό πρωτόγνωρο για την πρόσφατη ιστορία της χώρας.
Κι αυτό δεν αποτελεί δημοσιογραφική υπερβολή. Όπως επισημάναμε σε προηγούμενα σημειώματα, το προσφυγικό είναι πλέον το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα για όλη την Ευρώπη, ενώ η Ελλάδα κινδυνεύει, εξαιτίας των οικονομικών εξαρτήσεων που επέφερε η χρεοκοπία, αλλά και της γεωγραφικής της θέσης, να καταστεί βολικός «αποδιοπομπαίος τράγος», εις βάρος όλων των εθνικών της συμφερόντων. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτόν τον κίνδυνο δεν τον εντοπίζουν μόνο εγχώριες αναλύσεις αλλά και έγκριτα μέσα όπως οι Financial Times (διαβάστε σχετικά εδώ) και το think tank της Stratfor (δείτε την ανάλυση εδώ).
Το παρήγορο στην όλη υπόθεση είναι ότι αυτή η διαπίστωση εκφράζεται τις τελευταίες ημέρες από σημαντικές προσωπικότητες, τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση, που σημαίνει ότι ο κίνδυνος έχει γίνει αντιληπτός.
Ωστόσο, η απειλή του προσφυγικού δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά, εάν η σύμπνοια περιοριστεί σε κάποιες δηλώσεις ή σε αρθρογραφίες επί του προβλήματος. Οι χειρισμοί που θα γίνουν τους επόμενους μήνες είναι πιθανό ότι θα επηρεάσουν τη χώρα για δεκαετίες.
Γι' αυτό και θα πρέπει να υπάρξει η μέγιστη δυνατή συναίνεση, τουλάχιστον μεταξύ των κομμάτων που είναι υπέρ της παραμονής μας στο ευρώ και στην ευρωζώνη. Χωρίς αυτό βεβαίως να σημαίνει ότι η συναίνεση θα πρέπει να οδηγήσει σε πλήρη υποταγή στα κελεύσματα των εταίρων-δανειστών μας.
Διότι πολύ φοβούμαι ότι ακριβώς όπως η διαπραγμάτευση του περασμένου έτους διέλυσε τις ψευδαισθήσεις ορισμένων εκπροσώπων της Αριστεράς, για τη δήθεν «ευκολία» διεκδίκησης παραχωρήσεων, έτσι το προσφυγικό ίσως να διαλύσει την αίσθηση της πιο φιλελεύθερης και φιλοευρωπαϊκής πλευράς της ελληνικής κοινωνίας, ότι όσα πράττουν οι εταίροι μας διαπνέονται κατ’ ανάγκη από καλή προαίρεση.
Το ερώτημα είναι αν το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα καταφέρει επιτέλους να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Να δράσει συντονισμένα, όχι με γνώμονα το κομματικό, αλλά το εθνικό συμφέρον.