Ας υποθέσουμε ότι με τις οργανωμένες αντιδράσεις, τα τρακτέρ, την υπερπροβολή από ορισμένα Media, αλλά και την όχι και τόσο διακριτική κάλυψη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι αγρότες κερδίζουν την ιδιότυπη μάχη τους με την κυβέρνηση.
Μετά τι θα γίνει;
Είτε επιβιώσει, είτε όχι αυτή η κυβέρνηση, ποια θα είναι η θέση της επόμενης; Διότι, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, τα μεγάλα διλήμματα τα οποία έχουν προκύψει για την κυβέρνηση Τσίπρα (και ίσως να τον κάνουν να σκέφτεται αν έπραξε ορθά την περίοδο που διεκδίκησε μετά μανίας την εξουσία) δεν πρόκειται να εξαφανιστούν.
Και το ερώτημα τότε θα είναι ποιος θα τολμήσει να εξαγριώσει τους αγρότες, οι οποίοι, ας μη γελιόμαστε, είναι εδώ και δεκαετίες ανάμεσα στα «χαϊδεμένα» παιδιά της εκάστοτε κυβέρνησης.
Υπάρχουν λόγοι γι’ αυτό. Δεν είναι μόνο το «πλεονέκτημά» τους να κατεβάζουν τα τρακτέρ και να σπάνε -ατιμώρητα, παρά την προφανή παρακώλυση των συγκοινωνιών και του εμπορίου- την Ελλάδα στα δύο, στα τρία και στα δεκατρία. Είναι και το γεγονός ότι σε πολλές εκλογικές περιφέρειες της επαρχίας, ένας υποψήφιος βουλευτής δεν βλέπει Βουλή ούτε με… κιάλι, χωρίς την ψήφο των αγροτών!
Κι αυτό ισχύει ανεξαρτήτως του κόμματος που εκπροσωπεί!
Μπορεί λοιπόν ο κ. Τσίπρας να θερίζει τώρα τους ανέμους που έσπειρε, όταν υποστήριζε ως αντιπολίτευση τις κινητοποιήσεις των αγροτών, όλα όμως δείχνουν ότι αυτό θα συμβεί και με τους… επόμενους, αν υπάρξει αλλαγή κυβέρνησης.
Είναι σκληρή δουλειά η αγροτική, δεν υπάρχει καμία αντίρρηση γι' αυτό. Η φύση του επαγγέλματος όμως δεν δικαιολογεί ούτε τα ανείπωτα σκάνδαλα των αγροτικών συνεταιρισμών, ούτε τις απίστευτες ιστορίες με τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, ούτε το καθεστώς ασφαλιστικής και φορολογικής ασυλίας, του οποίου έχαιραν επί δεκαετίες, ούτε τους «γιαλαντζί» αγρότες που έκαναν τη ζωή τους στην πλάτη των υπόλοιπων φορολογούμενων.
Κι αν ξεσηκώνονται οι αγρότες με τόσο δυναμικό τρόπο, γιατί έχουν «τα μέσα», τι θα έπρεπε να κάνουν οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα, τα μεγάλα θύματα, τα συνήθη υποζύγια, που αφού σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος της φορολόγησης όλα αυτά τα χρόνια, ήταν κι εκείνοι που πλήρωσαν τον πιο βαρύ λογαριασμό στην κρίση, μέσα από τις περικοπές μισθών, την αύξηση των φόρων, την εργασία με… βερεσέ και την εκρηκτική ανεργία;
Πόσο άραγε υπερβαίνει τα όρια της αγωνιστικής «δεοντολογίας» το να υπάρχει μια κοινωνική/επαγγελματική τάξη, που καλείται σε διάλογο από τον ίδιο τον πρωθυπουργό και αρνείται να προσέλθει;
Πόσο λογικό είναι να έχει ταυτόχρονα τη διακριτική πολιτική κάλυψη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στην ηγεσία της οποίας βρίσκεται σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος είναι, ή υποτίθεται ότι είναι, φανατικός υπέρμαχος της «ευρωπαϊκής» οικονομικής και πολιτικής λογικής και αντίθετος στον λαϊκισμό;
Πέφτει ήδη ο Κυριάκος θύμα της πατροπαράδοτης ελληνικής πολιτικής πρακτικής, όταν λέει ότι «η κοινωνία είναι απέναντι στο ασφαλιστικό και γι' αυτό πρέπει να αποσυρθεί; Μήπως γι' αυτό τον λόγο δεν αποσύρθηκε κακήν κακώς το πάλαι ποτέ νομοσχέδιο Γιαννίτση;
Όπως και να έχει, δεν είναι μυστικό ότι, σε επίπεδο ευρύτερης κοινής γνώμης, οι κινητοποιήσεις των αγροτών δεν χαίρουν ιδιαίτερης συμπάθειας, ιδίως στα αστικά κέντρα, μάλλον για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω.
Πέραν αυτού, πολλοί από τους γνήσιους οπαδούς των μεταρρυθμίσεων αντιλαμβάνονται πως αν οι αγρότες νικήσουν κατά κράτος (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρξουν βελτιώσεις στα σχέδια της κυβέρνησης), το μέλλον διαγράφεται ζοφερό σε ό,τι αφορά την ανάταξη των δομών της ελληνικής οικονομίας και των θεσμών της.
Διότι θα ενισχυθεί στο έπακρο η τάση πολλών άλλων κοινωνικών/επαγγελματικών ομάδων να διεκδικήσουν «προνομιακή» μεταχείριση, έναντι του κόστους των μεταρρυθμίσεων, που βεβαίως, με βάση το αναπόδραστο των πραγματικών οικονομικών δεδομένων, θα μετακυλιστεί εις βάρος εκείνων που δεν έχουν ανάλογη «ισχύ».
Υπάρχει βεβαίως και η εναλλακτική να μην προχωρήσει τίποτε, που όμως πολύ απλά θα οδηγήσει τη χώρα στον γκρεμό. Εντός ή εκτός ευρώ!