Η άποψη ότι τα δημοψηφίσματα είναι «επικίνδυνα» ακούγεται συχνά πυκνά, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, έφτασε όμως σε ένα επικίνδυνο -για τη Δημοκρατία- κρεσέντο, μετά το αποτέλεσμα για το Brexit.

Οσοι πιστεύουν ότι τις σημαντικές αποφάσεις δεν πρέπει να τις παίρνει ο «αμαθής» λαός, ακόμη κι αν η ένστασή τους εδράζεται σε ορισμένες πραγματικές αιτίες, όπως για παράδειγμα η έλλειψη κατανόησης σύνθετων οικονομικών δεδομένων, ουσιαστικά προσβάλλουν το δημοκρατικό πολίτευμα.

Το οποίο μπορεί να έχει τα ελαττώματά του, πλην όμως είναι το καλύτερο από τα συστήματα που έχουν διαμορφωθεί στην πορεία των αιώνων, γι' αυτό άλλωστε και επικράτησε στη λεγόμενη «Δύση».

Τις προάλλες, ο υπουργός Aνάπτυξης Γιώργος Σταθάκης μάς πληροφόρησε ότι οι οφειλές προς το Δημόσιο δεν είναι πάνω από 80 δισ. ευρώ, όπως αναφέρουν τα επίσημα στοιχεία, αλλά περίπου 15 δισ. ευρώ.

Παρότι είναι ακριβές ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος από αυτές τις εμφανιζόμενες οφειλές, είτε ανήκουν σε εταιρίες και φυσικά πρόσωπα που έχουν εκλείψει εδώ και δεκαετίες, είτε αφορούν ιλιγγιώδη πρόστιμα και προσαυξήσεις που δεν μπορούν να καλυφθούν, το πώς κατέληξε στο αυτό το νούμερο απέφυγε να μας το πει.

Μάλλον διότι και αυτό είναι… «προσεγγιστικό» κι όχι αποτέλεσμα μιας εμπεριστατωμένης μελέτης περί του ποια υπόλοιπα είναι εισπράξιμα και ποια όχι, όπως έσπευσε να σημειώσει και ο αρθρογράφος του Euro2day.gr Νίκος Δρόσος, παρουσιάζοντας μια σειρά στοιχείων που αμφισβητούν το νούμερο του κ. Σταθάκη.

Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.

Με το… κουκλοθέατρο στο οποίο επιδίδονται σταθερά διάφοροι υπουργοί της κυβέρνησης, κινδυνεύουν να χαθούν από την επικαιρότητα και εκείνες οι περιπτώσεις στις οποίες πράγματι συντελούνται σημαντικές μεταρρυθμίσεις από την πλευρά της -και μάλιστα πέραν των μνημονιακών υποχρεώσεων.

Διότι λίγο με τις εκπληκτικές δηλώσεις του κ. Καμμένου για τον πακτωλό επενδύσεων-οχυρών στα ακίνητα του υπουργείου Αμυνας, λίγο με τις «γκάφες» του κ. Φίλη, λίγο με τις δακρύβρεχτες δηλώσεις του κ. Σπίρτζη για το Ελληνικό και τη φαινομενικά διαρκή κόντρα του με τον κ. Πιτσιόρλα στο ΤΑΙΠΕΔ, κόντεψε να περάσει απαρατήρητη η δομική αλλαγή στο καθεστώς ενημέρωσης (και «ενημέρωσης») του διαδικτύου, που επιφέρει η κατάρτιση μητρώου ενημερωτικών sites από τη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης.

Με κραυγή θυμού και αγωνίας μοιάζει το τελευταίο εβδομαδιαίο δελτίο του ΣΕΒ, που θα μπορούσε να έχει ως τίτλο αυτόν που βάλαμε στο σχετικό ρεπορτάζ: «Κρίμα που η Ελλάδα έχει κατρακυλήσει τόσο χαμηλά». Εξαιρετικά ασύνηθες για κείμενο που προέρχεται από το κορυφαίο εργοδοτικό όργανο της χώρας, το οποίο φημίζεται συνήθως για τη φλεγματικότητά του.

Πιθανώς οι δημόσιες δηλώσεις του κ. Κατρούγκαλου ότι οι εργοδότες θέλουν κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού, δηλώσεις που διαψεύστηκαν μετά βδελυγμίας από τον ΣΕΒ, να αποτέλεσαν τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, σε μια σχέση που σίγουρα έχει τις δυσκολίες της.

Στο περιθώριο της ελληνικής επικαιρότητας, που ασχολείται συνήθως με πιο… γαργαλιστικά θέματα, στο εξωτερικό έχει ξεσπάσει έντονος διάλογος για το αν υπάρχουν σοβαρές ατέλειες του «νεοφιλελευθερισμού», τον οποίο ασπάζεται εδώ και πολλά χρόνια το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Διάλογος που συνδέει πλέον τη μακροχρόνια βιώσιμη ανάπτυξη και τη σταθερότητα, με τον περιορισμό των ανισοτήτων και της περίφημης «λιτότητας».

Μια πολύ σημαντική εξέλιξη σε αυτόν τον διάλογο αποτέλεσε άρθρο οικονομολόγων του ερευνητικού τμήματος του ίδιου του ΔΝΤ, με τον προκλητικό τίτλο «Neoliberalism: Oversold?», στο οποίο οι αρθρογράφοι εκφράζουν την άποψη ότι: