Είτε με τα «έκτακτα» μέτρα, είτε χωρίς, παραμένει δεδομένη η υπερβολική επιβάρυνση μεγάλης μερίδας της κοινωνίας, από άμεσους και έμμεσους φόρους. Κι αυτό, η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης, ακόμα και αν απαιτηθεί Σύνοδος Κορυφής μετά τις τελευταίες εξελίξεις, δεν πρόκειται να το αλλάξει.

Η μέχρι τώρα λογική της κυβέρνησης είναι διαφανής κι έχει αναλυθεί διεξοδικά σε προηγούμενα σημειώματα. Επιχειρεί μια «αναδιανομή της μιζέριας» μεταξύ εισοδηματικών τάξεων, μην έχοντας δυνατότητα ούτε για ουσιώδεις ελαφρύνσεις, ούτε και για ουσιώδεις παροχές. Ωστόσο η τακτική αυτή οδηγεί σε αδιέξοδο, για λόγους που θα εξηγηθούν άμεσα.

Το πρόσφατο φιάσκο της ΟΝΝΕΔ απέδειξε περίτρανα τα εσωτερικά προβλήματα που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει η Νέα Δημοκρατία, παρά την επιφανειακή «συνένωση» κατόπιν της εκλογής νέου προέδρου του κόμματος.

Η ακαριαία και δυναμική αντίδραση του Κυριάκου Μητσοτάκη δείχνει πως έχει αντιληφθεί ότι αν δεν κινηθεί με συγκεκριμένο τρόπο, κινδυνεύει να καταστεί αιχμάλωτος των εσωτερικών αντιθέσεων και ισορροπιών. Τούτο, όμως, ουδόλως προεξοφλεί το αποτέλεσμα της προσπάθειας που προφανώς θα καταβάλει, ώστε να κρατήσει πειστικά τα ηνία του κόμματος.

Απαράδεκτες εκφράσεις και συνεχής ένταση στη Βουλή, που σε κάνει να αναπολείς περασμένες εποχές, όταν η ρητορική είχε πραγματικά σημαντική παρουσία στα έδρανά της. Τηλεοπτικοί καλεσμένοι και «παράθυρα» που συναγωνίζονται ποιος θα φωνάξει περισσότερο, ποιος θα πει την πιο προκλητική ατάκα, διότι ακόμη κι αν δεν είναι οξύθυμοι και υπερβολικοί εκ χαρακτήρος, έτσι τους δασκαλεύουν οι «σύμβουλοι επικοινωνίας». Διότι, όπως υποστηρίζουν, αυτό «περνάει» στην τηλεόραση κι επιπροσθέτως, διότι τα λογής λογής επεισόδια ανεβάζουν γενικώς την τηλεθέαση και την προβολή.

Λόγω του ενδιαφέροντος που είχε το θέμα μας για τα Panama Papers, την Κύπρο και το ξέπλυμα χρήματος, αλλά και τα ερωτήματα αναγνωστών για την υπόθεση Μιλόσεβιτς, η στήλη αναδημοσιεύει σήμερα αυτούσιο, εξαιρετικά αποκαλυπτικό άρθρο που είχαν δημοσιεύσει οι Financial Times στις 25 Ιουλίου του 2002, για την πολύκροτη αυτή ιστορία, που παραμένει καυτή και επίκαιρη:

«Τα αστραφτερά κεντρικά γραφεία από γυαλί και ατσάλι της Λαϊκής Τράπεζας της Κύπρου έρχονται σε οξεία αντίθεση με τα διακριτικά κτίρια γραφείων στα οποία στεγάζονται οι περισσότερες ελληνοκυπριακές εταιρείες.

Παρά τους υψηλούς τόνους που είχαν προηγηθεί, η συζήτηση στη Βουλή περί διαφθοράς, διαπλοκής και Δικαιοσύνης, αποδείχτηκε μάλλον… άσφαιρη. Συγκλονιστικές αποκαλύψεις δεν υπήρξαν και πέρα από την εξαγγελία της κυβέρνησης για τη διερεύνηση των δανείων σε κόμματα και ΜΜΕ, δεν υπήρξαν αποφάσεις που να οδηγούν στο σημαντικότερο ζητούμενο:

Ότι τα φαινόμενα του παρελθόντος δεν θα επαναληφθούν και στο μέλλον.

Οι αψιμαχίες μεταξύ των πολιτικών κομμάτων για το αν εκείνοι ή οι «άλλοι» έκαναν περισσότερες ατασθαλίες, τότε ή τώρα, παρότι προς το παρόν αποτελούν προνομιακό πεδίο αντιπαράθεσης για μια κυβέρνηση που δεν έχει ακόμη «παρελθόν», ουδέν προσφέρουν στη χώρα.