Σχεδόν από την αρχή της κρίσης, διατυπώθηκε από πολλές πλευρές η ανάγκη κατάρτισης και εφαρμογής ενός «εθνικού σχεδίου» για την έξοδο της χώρας από την κρίση, χωρίς ωστόσο να υπάρξει έκτοτε οποιαδήποτε απόπειρα υλοποίησής του.

Με απλά λόγια, αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι ελληνικές κυβερνήσεις να παρουσιάζονται άνευ συγκροτημένης άποψης ενώπιον των δανειστών και να ενστερνίζονται υποχρεωτικά, εκόντες άκοντες, το σχέδιο των δεύτερων για την έξοδο από την κρίση, με βαριές συνέπειες όχι μόνο για την αξιοπιστία της χώρας αλλά και για την οικονομία της.

Καθώς όλα φαίνονται να βαίνουν καλώς σε ό,τι αφορά στην ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης, το βλέμμα της αγοράς στρέφεται προς την επόμενη μέρα.

Θα πραγματοποιηθούν οι υποσχέσεις της κυβέρνησης για αναπτυξιακή πολιτική γραμμή; Θα προωθηθούν με ταχύτητα ορισμένες ιδιωτικοποιήσεις; Θα έλθουν σημαντικές ξένες επενδύσεις; Θα υπάρξει κάποια, μικρή έστω, εισροή καταθέσεων; Θα ανοίξουν, έστω και λίγο, οι στρόφιγγες της χρηματοδότησης;

Και εντέλει, θα μπορέσει η αλλαγή κλίματος να αναιρέσει τα σοβαρά πλήγματα που προκαλεί η υπερφορολόγηση όχι μόνον στην παραγωγή αλλά και στην εσωτερική κατανάλωση;

Προχθές, ο επικεφαλής της MIG Ανδρέας Βγενόπουλος δημοσιοποίησε επίσημα ότι έχει καταθέσει μηνυτήρια αναφορά με αντικείμενο την τέλεση σοβαρών ποινικών αδικημάτων, όπως η δωροληψία, η απόπειρα εκβίασης και η παράβαση καθήκοντος, στην οποία φέρονται να εμπλέκονται η πρόεδρος του Αρείου Πάγου Βασιλική Θάνου, μια γυναίκα επιχειρηματίας και συγγενικά πρόσωπα.

Συγκεκριμένη μερίδα του Τύπου (μεταξύ άλλων και μέσα που περιέργως δεν είναι καθόλου φιλικά προς την κυβέρνηση) προφανώς έχει ιδιαίτερη «συμπάθεια» στην κα Θάνου. 

To 2010 η κυβέρνηση Παπανδρέου έφερε στη Βουλή ένα μνημόνιο στο οποίο οι αριθμοί «δεν έβγαιναν» με τίποτα! Όλο το κείμενο αυτού του μνημονίου ενσωμάτωνε περισσότερο πολιτικές ανάγκες των δανειστών, παρά την οποιαδήποτε οικονομική λογική.

Θεωρούσε ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να επιτύχει οικονομικές και λειτουργικές επιδόσεις επιπέδου Γερμανίας και ότι θα επιτύγχανε αύξηση ΑΕΠ ανάλογη με αυτή αναπτυσσόμενης αγοράς, προκειμένου να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μέσα σε τρία χρόνια η χώρα μας θα μπορούσε να αποπληρώσει τόσο τις ήδη υφιστάμενες, όσο και τις νέες υποχρεώσεις που αναλάμβανε!

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εάν δεν κλείσει σύντομα η περίφημη διαπραγμάτευση με τους δανειστές και οδεύσουμε σε μια νέα κρίση, αντίστοιχη αυτής του 2015, αν και πιθανώς με νέα χαρακτηριστικά, τα πράγματα θα είναι εξαιρετικά δύσκολα για τη χώρα.

Αυτό όμως, δυστυχώς, δεν σημαίνει ότι εάν ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, με μια μορφή μέτρων σε «ρεζέρβα», η κατάσταση θα είναι ρόδινη. Τα μέτρα που καλείται να λάβει άμεσα η κυβέρνηση, αλλά και εκείνα που προβλέπεται να ακολουθήσουν στη συνέχεια, εφόσον δεν επιτευχθούν οι στόχοι, είναι δυσβάσταχτα και έχουν σαφώς υφεσιακή επίπτωση.