Το πρώτο μνημόνιο ήταν εξ αρχής καταδικασμένο να αποτύχει. Αποσκοπούσε στο να βρεθεί ένας γρήγορος τρόπος «διάσωσης» της Ελλάδας, με βασικό όμως στόχο, την διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών και την αποφυγή ενός «ντόμινο» που θα συμπαρέσυρε πρακτικά το μεγαλύτερο μέρος της ευρωζώνης, ενδεχομένως και την παγκόσμια οικονομία.

Η πρόσφατη έκθεση του «ανεξάρτητου γραφείου» του ΔΝΤ, έβαλε απλώς μια σφραγίδα επισημότητας, σε αυτό που πρακτικά οι περισσότεροι από τους ασχολούμενους με τα θέματα αυτά, ήδη γνώριζαν.

Ασυγκίνητο φαίνεται να αφήνει το πολιτικό μας σκηνικό, το γεγονός ότι το τραπεζικό σύστημα «βράζει», πιεζόμενο, από τη μία, με δικαστικές έρευνες και διώξεις, κι από την άλλη, με τις διοικητικές αλλαγές σε διάφορα επίπεδα της πυραμίδας.

Κι αυτή η απάθεια ενδεχομένως να προξενήσει σοβαρές επιπρόσθετες ζημίες στην οικονομία της χώρας, δεδομένου ότι ο χειρισμός των κόκκινων δανείων, θέμα στρατηγικής σημασίας για το μέλλον του τραπεζικού κλάδου, αλλά και της ελληνικής οικονομίας συνολικά, εισέρχεται στην τελική του φάση.

Οι ισορροπίες που χαρακτήρισαν τη μακρά περίοδο ευμάρειας στη Δύση, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, έχουν ανατραπεί σχεδόν ολοσχερώς.

Το επίκεντρο του κόσμου μετακινείται προς την Ασία, η παγκοσμιοποίηση, ή, ορθότερα, ο τρόπος με τον οποίο αυτή εφαρμόστηκε, αποσαθρώνει πλέον όχι μόνο τη μικροαστική αλλά και τη μέση αστική τάξη της Δύσης, ενώ το πολιτικό και οικονομικό «κατεστημένο», το «σύστημα», αμφισβητείται ολοένα και περισσότερο από μεγάλα κοινωνικά στρώματα.

Ταυτόχρονα, η σύγκρουση του δυτικού «κοσμοπολιτισμού» με τον ισλαμικό φανατισμό αναδεικνύει πόσο ευάλωτη αλλά και πόσο «συνδεδεμένη» με άλλες περιοχές του πλανήτη είναι πλέον η οποιαδήποτε «ανεπτυγμένη» πρωτεύουσα, μέσα σε έναν κόσμο που έχει «παγκοσμιοποιηθεί», χωρίς όμως να έχει απαρνηθεί τον φανατικό εθνικισμό αλλά και τον πάσης φύσεως ακραίο εξτρεμισμό.

Καθώς συνεχίζεται η εγχώρια αντιπαράθεση διαφόρων γραφίδων, για τους λόγους που οδήγησαν στην επικράτηση του Brexit, συνήθως με υπεραπλουστεύσεις, έχει σημασία να δούμε την άποψη μιας Βρετανίδας δημοσιογράφου των Financial Times (κι όχι κάποιου λαϊκιστικού εντύπου) που ψήφισε «Leave», κι όπως λέει, ΔΕΝ το μετανιώνει.

Μια άποψη που σίγουρα έχει αξία, όχι μόνον διότι καταρρίπτει μια σειρά από στερεότυπα, αλλά και γιατί δίνει με απόλυτη αμεσότητα τη σύνδεση ανάμεσα στον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε η Ευρώπη την ελληνική κρίση και στην απόφαση κάποιων Βρετανών να ψηφίσουν υπέρ της εξόδου της χώρας τους.

Πρόκειται για εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αλλά και περίεργη «σύμπτωση».

Την ίδια στιγμή που καθίσταται φανερό ότι τα δεδομένα της κρίσης βάζουν τα καρφιά στο φέρετρο γνωστών και μεγάλων επιχειρήσεων, οι οποίες κατάφερναν να συντηρηθούν στον «αναπνευστήρα» μέχρι σήμερα, εξελίσσονται έντονες διεργασίες στα κορυφαία επίπεδα του τραπεζικού τομέα, με κύριο άξονα την ελαχιστοποίηση της «ελληνικής επιρροής».

Η ξαφνική αλλαγή όλων των «εκτελεστικών» στελεχών του ΤΧΣ, χωρίς εμφανή αιτία, αλλά και τα όσα τραγελαφικά έχουν συμβεί στη διαδικασία ανάδειξης νέου CEO στην Πειραιώς, παραπέμπουν ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση, συνδυάζοντας και ένα άρωμα επιρροής από μεγάλα ξένα funds, τα οποία προφανέστατα επιθυμούν κυρίαρχο ρόλο στη διαδικασία αναδιάρθρωσης των προβληματικών δανείων, που αφορά πολύ μεγάλο μέρος της ελληνικής επιχειρηματικότητας.