Πρόκειται για εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αλλά και περίεργη «σύμπτωση».
Την ίδια στιγμή που καθίσταται φανερό ότι τα δεδομένα της κρίσης βάζουν τα καρφιά στο φέρετρο γνωστών και μεγάλων επιχειρήσεων, οι οποίες κατάφερναν να συντηρηθούν στον «αναπνευστήρα» μέχρι σήμερα, εξελίσσονται έντονες διεργασίες στα κορυφαία επίπεδα του τραπεζικού τομέα, με κύριο άξονα την ελαχιστοποίηση της «ελληνικής επιρροής».
Η ξαφνική αλλαγή όλων των «εκτελεστικών» στελεχών του ΤΧΣ, χωρίς εμφανή αιτία, αλλά και τα όσα τραγελαφικά έχουν συμβεί στη διαδικασία ανάδειξης νέου CEO στην Πειραιώς, παραπέμπουν ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση, συνδυάζοντας και ένα άρωμα επιρροής από μεγάλα ξένα funds, τα οποία προφανέστατα επιθυμούν κυρίαρχο ρόλο στη διαδικασία αναδιάρθρωσης των προβληματικών δανείων, που αφορά πολύ μεγάλο μέρος της ελληνικής επιχειρηματικότητας.
Και λέμε προφανέστατα, διότι εκεί θα βγουν προσεχώς τα μεγάλα κέρδη στην Ελλάδα, κι όχι τόσο από τις τράπεζες, όσο από τους προνομιακούς αντισυμβαλλόμενούς τους.
Και βέβαια δεν υπάρχει πιο προνομιακός συνομιλητής από εκείνον που ελέγχει σε μεγάλο βαθμό και την τράπεζα με την οποία συναλλάσσεται, έστω και έμμεσα, έχοντας βάλει «τοποτηρητές»!
Όπως πολλοί θα σπεύσουν να σημειώσουν, το παρελθόν του κλάδου σίγουρα έχει «αμαρτίες» που πολλάκις έχουν σχολιαστεί, είτε αυτό αφορά στις σχέσεις με την πολιτική εξουσία και τα media, είτε και με τους επιχειρηματίες της χώρας.
Ωστόσο, η λύση στο πρόβλημα σίγουρα δεν περνά από την προσέλευση δευτεροκλασάτων και τριτοκλασάτων στελεχών, που λόγω και των προσφερόμενων αμοιβών φαίνεται να προσελκύονται κυρίως από χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης, να είναι είτε άπειροι, είτε κοντά στη συνταξιοδότησή τους -και το κυριότερο, να μην έχουν ούτε στάλα εμπειρίας στην ελληνική αγορά.
Όταν δε όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που «σκάνε» επιχειρήσεις του μεγέθους της Μαρινόπουλος, της ιστορίας της Jet Oil, ή την ώρα που ψυχορραγούν πάλαι ποτέ μεγαθήρια των ελληνικών Media, δημιουργείται η ανησυχία ότι βρισκόμαστε σε ένα χρόνο κατά τον οποίο θα κριθούν οι μελλοντικές ισορροπίες στην αγορά, το μέγεθος της ζημίας όχι απλά για την οικονομία αλλά και για την κοινωνία, αλλά και ο βαθμός στον οποίο θα συνεχίσει να υπάρχει σημαντική ελληνική επιχειρηματική παρουσία σε κρίσιμους κλάδους της οικονομίας.
Σίγουρα όχι ο πιο κατάλληλος χρόνος για να γίνει ένα ακόμη «πείραμα» στην πλάτη της Ελλάδος.
Το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό και το ερώτημα είναι σε ποιο βαθμό έχει αντιληφθεί τις πραγματικές του διαστάσεις η ελληνική κυβέρνηση, αλλά και ποια είναι η δυνατότητα και η ικανότητά της να αντιδράσει.
Από τη μία, είναι πια φανερό ότι για διάφορους λόγους μεγάλος αριθμός επιχειρήσεων, που ήδη από χρόνια αντιμετώπιζαν προβλήματα, οδεύει προς το τελικό στάδιο, ενώ σε ακόμη περισσότερες τα όρια των αντοχών εξαντλούνται ταχέως.
Από την άλλη, είναι επίσης προφανές ότι οι παλιές μέθοδοι διάσωσης, η εποχή που κάποιος υπουργός ή πρωθυπουργός έπαιρνε τηλέφωνο και το «πρόβλημα» λυνόταν, συχνά με ένα «μπούκωμα» από φρέσκο χρήμα, έχει περάσει ανεπίστρεπτα.
Το μέγεθος του προβλήματος όμως σε ό,τι αφορά στην ήδη εξαιρετικά υψηλή ανεργία, αλλά και το φαινόμενο του «ντόμινο» που προκαλούν τα λουκέτα, όταν αφορούν σημαντικές επιχειρήσεις, απαιτούν λεπτούς, ιδιαίτερα μελετημένους χειρισμούς, που σίγουρα δεν μπορούν να γίνουν από μαθητευόμενους μάγους, είτε αυτοί είναι πολιτικοί, είτε τραπεζίτες, είτε αυτοί είναι Έλληνες, είτε είναι ξένοι.
Το ότι θα υπάρξουν ισχυροί κραδασμοί προσεχώς, θα πρέπει να θεωρείται πλέον δεδομένο. Το πόσο θα πλήξουν την οικονομία αλλά και την κοινωνία αυτοί οι κραδασμοί, θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την ταχύτητα αλλά και την ορθότητα αποφάσεων που θα ληφθούν, όπως συμβαίνει πάντα, όχι μόνο από το τραπεζικό σύστημα αλλά και από τους υπόλοιπους συντελεστές της οικονομίας, περιλαμβανομένης της κυβέρνησης και της Τράπεζας της Ελλάδος.
Μεγάλο ρόλο όμως θα παίξει και η «σοφία», η σύνεση των εταίρων δανειστών μας, που μέσω μηχανισμών όπως ο ESM και το SSM καθορίζουν πλέον πολλούς από τους όρους του παιχνιδιού, με επίκεντρο τον τραπεζικό τομέα.
Δεν είναι καιρός για νέα πειράματα!