Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.

Με το… κουκλοθέατρο στο οποίο επιδίδονται σταθερά διάφοροι υπουργοί της κυβέρνησης, κινδυνεύουν να χαθούν από την επικαιρότητα και εκείνες οι περιπτώσεις στις οποίες πράγματι συντελούνται σημαντικές μεταρρυθμίσεις από την πλευρά της -και μάλιστα πέραν των μνημονιακών υποχρεώσεων.

Διότι λίγο με τις εκπληκτικές δηλώσεις του κ. Καμμένου για τον πακτωλό επενδύσεων-οχυρών στα ακίνητα του υπουργείου Αμυνας, λίγο με τις «γκάφες» του κ. Φίλη, λίγο με τις δακρύβρεχτες δηλώσεις του κ. Σπίρτζη για το Ελληνικό και τη φαινομενικά διαρκή κόντρα του με τον κ. Πιτσιόρλα στο ΤΑΙΠΕΔ, κόντεψε να περάσει απαρατήρητη η δομική αλλαγή στο καθεστώς ενημέρωσης (και «ενημέρωσης») του διαδικτύου, που επιφέρει η κατάρτιση μητρώου ενημερωτικών sites από τη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης.

Με κραυγή θυμού και αγωνίας μοιάζει το τελευταίο εβδομαδιαίο δελτίο του ΣΕΒ, που θα μπορούσε να έχει ως τίτλο αυτόν που βάλαμε στο σχετικό ρεπορτάζ: «Κρίμα που η Ελλάδα έχει κατρακυλήσει τόσο χαμηλά». Εξαιρετικά ασύνηθες για κείμενο που προέρχεται από το κορυφαίο εργοδοτικό όργανο της χώρας, το οποίο φημίζεται συνήθως για τη φλεγματικότητά του.

Πιθανώς οι δημόσιες δηλώσεις του κ. Κατρούγκαλου ότι οι εργοδότες θέλουν κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού, δηλώσεις που διαψεύστηκαν μετά βδελυγμίας από τον ΣΕΒ, να αποτέλεσαν τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, σε μια σχέση που σίγουρα έχει τις δυσκολίες της.

Στο περιθώριο της ελληνικής επικαιρότητας, που ασχολείται συνήθως με πιο… γαργαλιστικά θέματα, στο εξωτερικό έχει ξεσπάσει έντονος διάλογος για το αν υπάρχουν σοβαρές ατέλειες του «νεοφιλελευθερισμού», τον οποίο ασπάζεται εδώ και πολλά χρόνια το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Διάλογος που συνδέει πλέον τη μακροχρόνια βιώσιμη ανάπτυξη και τη σταθερότητα, με τον περιορισμό των ανισοτήτων και της περίφημης «λιτότητας».

Μια πολύ σημαντική εξέλιξη σε αυτόν τον διάλογο αποτέλεσε άρθρο οικονομολόγων του ερευνητικού τμήματος του ίδιου του ΔΝΤ, με τον προκλητικό τίτλο «Neoliberalism: Oversold?», στο οποίο οι αρθρογράφοι εκφράζουν την άποψη ότι:

Με 190 ψήφους πέρασε από τη Βουλή η διάταξη που απαγορεύει σε πολιτικά πρόσωπα να μετέχουν ή να διοικούν εταιρίες στο εξωτερικό, ακόμη κι αν αυτές είναι σε χώρα της ευρωζώνης. Όχι ότι υπήρξε ουσιαστική αντίρρηση από κάποιο κόμμα. Η Ένωση Κεντρώων του κ. Λεβέντη δήλωσε «παρών» και η Νέα Δημοκρατία (σε ένα συνταρακτικό «αυτογκόλ») επέλεξε να αποχωρήσει, πριν ακόμη από την ψηφοφορία, στην ίδια τη συζήτηση!

Οι εξελίξεις αυτές σηματοδοτούν πολύ απλά την κυριαρχία του λαϊκισμού και της προχειρότητας (για να μην πούμε τίποτα χειρότερο) μέσα στο Κοινοβούλιο καθώς:

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η κατοχή μιας offshore εταιρίας, σε φορολογικά συνεργάσιμη «έδρα», είναι απολύτως νόμιμη για τους Έλληνες πολίτες κι ότι ουδέν πρόβλημα υπάρχει, εφόσον δεν αποδειχτεί ότι μέσω του συγκεκριμένου οχήματος υπήρξε παράνομη δραστηριότητα.

Το ερώτημα είναι αν αυτό πρέπει να ισχύει για τους πολιτειακούς παράγοντες.

Ας εξετάσουμε κατ' αρχάς το «ηθικό» σκέλος. Όπως είναι γνωστό, το κύριο -νόμιμο- πλεονέκτημα από τη χρήση offshore εταιριών είναι η φοροαποφυγή, λόγω των πολύ χαμηλών συντελεστών στα κέρδη των εν λόγω εταιριών.