Όσοι πολιτικοί του κατεστημένου κατακεραυνώνουν τους «αντισυστημικούς» πολιτικούς (ενόσω οι τελευταίοι ενισχύουν ολοένα και περισσότερο την ισχύ τους σε διάφορες χώρες), καταλογίζοντάς τους λαϊκισμό, εξτρεμισμό και οτιδήποτε άλλο, χτυπούν το σαμάρι αλλά όχι τον… γάιδαρο.
Κι όσο δεν ασχολούνται με τον γάιδαρο, τόσο αυτός μεγαλώνει, λαμβάνοντας διαστάσεις… ελέφαντα, ικανού να τους ποδοπατήσει.
Διότι το πρόβλημα δεν είναι οι ίδιοι οι «αντισυστημικοί» πολιτικοί, οιασδήποτε αποχρώσεως και ιδεολογίας, αλλά οι συνθήκες που διαμορφώνονται στην κοινωνία και ευνοούν την ανάδειξη και την ενίσχυσή τους. Αυτές τις συνθήκες όμως δεν τις δημιούργησαν οι ίδιοι, αλλά οι «συστημικοί» πολιτικοί!
Ανάμεσα στις γενεσιουργές αιτίες αυτού του φαινομένου, που αφορά πολυάριθμες χώρες της Δύσης, είναι κατά μείζονα λόγο οι εξής:
- Εδώ και αρκετά χρόνια αυξάνονται οι ανισότητες στις επιμέρους δυτικές κοινωνίες, ενώ περιορίζεται το κοινωνικό κράτος και η ασφάλεια της εργασίας, με αποτέλεσμα να επικρατεί σε μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης, η αίσθηση ότι η ζωή τους δεν γίνεται καλύτερη αλλά χειρότερη, κι ακόμη περισσότερο, ότι τα παιδιά τους μπορεί να ζήσουν σε ακόμη χειρότερες κι όχι σε καλύτερες συνθήκες.
Το γεγονός αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία διότι φανερώνει ότι αρχίζει πλέον να εμφανίζεται θεμελιώδης αναντιστοιχία ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα της δυτικού τύπου Δημοκρατίας, που στηρίζεται στη μεσαία τάξη και τις ψήφους των «πολλών», και στο κυρίαρχο οικονομικό σύστημα (ενός πολύ έντονα χρηματοοικονομικού και διεθνοποιημένου καπιταλισμού, συχνά υψηλής τεχνολογίας) που εμφανίζεται να ευνοεί ολοένα και περισσότερο τους λίγους εις βάρος των πολλών.
- Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, πολλοί -αν όχι οι περισσότεροι- πολίτες των δυτικών χωρών, εμφανίζονται από ανέτοιμοι να αποδεχθούν τις δυσάρεστες συνέπειες της πολυπολιτισμικότητας και του παγκοσμιοποιημένου ανταγωνισμού, έως και εντελώς αντίθετοι. Θέση την οποία βεβαίως ενισχύει η έξαρση της ισλαμικής τρομοκρατίας σε έδαφος δυτικών κρατών, εντείνοντας την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα και δίνοντάς τους εντελώς νέα χαρακτηριστικά, σε συνδυασμό με την εισροή προσφύγων.
- Ειδικότερα στην περίπτωση της Ευρώπης, η προσπάθεια δημιουργίας ενός υπερεθνικού σχήματος, με τον αρνητικό τρόπο που εξελίχθηκε τα τελευταία χρόνια (δημοσιονομικές πολιτικές λιτότητας, λήψη αποφάσεων είτε από μη εκλεγμένα, είτε από τυπικώς αναρμόδια όργανα, πρωτόγνωρη μείωση της εθνικής κυριαρχίας) αποτελεί επιπρόσθετο παράγοντα ενίσχυσης, πλέον, του εθνικισμού και όχι του διεθνισμού.
- Παρά το γεγονός ότι σκάνδαλα υπήρχαν και πιθανότατα θα συνεχίσουν να υπάρχουν όσο υπάρχουν άνθρωποι, η υπερέκθεση των «ηγητόρων» της κάθε κοινωνίας στην αμείλικτη εποχή της πληροφορίας που ζούμε σήμερα, αλλά και πραγματικά γεγονότα όπως η διάσωση τραπεζικών γιγάντων σε ολόκληρη τη Δύση, με κονδύλια των φορολογουμένων, εδραίωσε την αίσθηση σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας ότι το σύστημα, πέραν των άλλων, είναι σάπιο και διεφθαρμένο. Κι ότι εκείνοι πληρώνουν τον λογαριασμό, ενώ οι «ελίτ» λειτουργούν στο απυρόβλητο, υπέρ των δικών τους συμφερόντων.
Οι συνεχείς αποκαλύψεις για χρηματισμό, διαπλοκή και φοροδιαφυγή στα υψηλά κλιμάκια της κοινωνίας αποτελούν το κερασάκι στην τούρτα, εντείνοντας την έλλειψη πίστης και σεβασμού συνολικά στους θεσμούς, καθόσον διαπιστώνεται ανεπαρκής τιμωρία των εμπλεκομένων.
Αυτές είναι οι σκληρές αλήθειες, τις οποίες ήδη αποδέχονται ορισμένα φωτισμένα μυαλά του συστήματος όπως ο πασίγνωστος αρθρογράφος των Financial Times Μάρτιν Γουλφ, ο οποίος μάλιστα σε πρόσφατο άρθρο του κατέγραφε 4-5 «κλειδιά» για την αλλαγή της ροής των εξελίξεων, σημειώνοντας ότι, εν κατακλείδι, κινδυνεύει ο ίδιος ο δυτικός πολιτισμός!
Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε προσεκτικά, μιας και ο συγγραφέας του μόνο ως «αντισυστημικός» ή ακραίος δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί…
Το χειρότερο πάντως είναι ότι έως στιγμής το «κατεστημένο», γενικά στη Δύση, ουδόλως φαίνεται να έχει αντιληφθεί ότι εχθρός του δεν είναι οι «αντισυστημικοί» πολιτικοί αλλά οι συνθήκες που το ίδιο άφησε να δημιουργηθούν, προτρέποντας έτσι τους πολίτες να προτιμήσουν οποιαδήποτε αδοκίμαστη λύση, επιδιώκοντας την αλλαγή.
ΥΓ: Παρότι το κείμενο αφορά συνολικά τα τεκταινόμενα στο μεγαλύτερο μέρος του ανεπτυγμένου κόσμου, οι ομοιότητες με τα όσα έχουν συμβεί στην Ελλάδα είναι προφανώς πολλές. Αποτελούν δε και μια πρώτη προσέγγιση α) για τους λόγους για τους οποίους ο Τσίπρας κέρδισε ένα δημοψήφισμα και δύο εκλογικές αναμετρήσεις, β) για την αντιπολιτευτική αδυναμία που καταγράφουν τα μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης, παρά τη φθορά και τις χτυπητές αδυναμίες της τρέχουσας διακυβέρνησης.
ΥΓ2: Υπό τις παρούσες συνθήκες, με εξαίρεση δηλαδή κάποιες ανατροπές έως τον Νοέμβριο, δεν θα πρέπει πλέον να θεωρείται έκπληξη τυχόν επικράτηση του Ντόναλντ Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες, ιδίως αν λάβουμε υπόψη ότι οι επιδόσεις των «αντισυστημικών» συνήθως υποεκτιμούνται στις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης, κάτι που αποδείχθηκε περίτρανα και στη Μεγάλη Βρετανία.
Ο κ. Τραμπ μάλλον το φαβορί είναι πλέον στην προεδρική κούρσα, κι αυτό ενδεχομένως, δεδομένης και της επιρροής των ΗΠΑ, να επιφέρει πολύ σημαντικές αλλαγές στο διεθνές σκηνικό.