Οι νέες τεχνολογίες, η παγκοσμιοποίηση και η εδραίωση εταιρειών-κολοσσών που ελέγχουν τεράστιο μέρος μιας παγκόσμιας πλέον αγοράς, δημιουργούν ένα δίλημμα που μπορεί να μην είναι καινούργιο (μια και αντίστοιχα φαινόμενα είχαν παρατηρηθεί στο παρελθόν, αλλά σε εθνικό επίπεδο), φαίνεται όμως ότι σύντομα θα χρήζει άμεσης αντιμετώπισης.

Το ερώτημα είναι ποιος -και πώς- θα τα αντιμετωπίσει, όταν από τη φύση τους αυτές οι μονοπωλιακές ή, σε κάποιες περιπτώσεις, ολιγοπωλιακές επιχειρήσεις έχουν παγκόσμια εμβέλεια και άρα απαιτούν «ρύθμιση» σε παγκόσμιο επίπεδο.

Όσοι ενδεχομένως αιφνιδιάστηκαν από την αναδίπλωση της Νέας Δημοκρατίας για το «Μακεδονικό», όπως αυτή εκφράστηκε από υψηλόβαθμα στελέχη της, προφανώς δεν ήθελαν ως τώρα να κατανοήσουν ότι η αντίθεση του κόμματος στη συμφωνία ήταν μέρος του αντιπολιτευτικού παιχνιδιού και, κυρίως, φόβος για το ενδεχόμενο δημιουργίας ενός ισχυρού ακροδεξιού κόμματος, εις βάρος της συνοχής της.

Η «κωλοτούμπα» στο συγκεκριμένο θέμα έχει ήδη ξεκινήσει, και αυτό ήταν αναμενόμενο απ' όσους γνωρίζουν πρόσωπα, πραγματικές αντιλήψεις και καταστάσεις εντός του μεγαλύτερου μέρους της Ν.Δ., αλλά και όσους γνωρίζουν πώς ασκείται η πολιτική από τη θέση της κυβέρνησης, μέσα σε ένα συγκεκριμένο διεθνές πλαίσιο.

Η κυβέρνηση μετράει περίπου μία εβδομάδα «ζωής», οπότε οιαδήποτε απόπειρα κριτικής αλλά και βαρύγδουπων «επαίνων» ασφαλώς δεν αντέχει στη βάσανο της απόδειξης.

Ξεφεύγοντας λοιπόν από τον «συρμό» των χειροκροτημάτων κι αντίστοιχα της εκ των προτέρων απαξίωσης, η στήλη θα επιχειρήσει μια πιο «στρατηγική» αντιμετώπιση των όσων διαφάνηκαν και καταγράφηκαν σε αυτό το συντομότατο χρονικό διάστημα.

1. Η ταχύτητα ανακοίνωσης της κυβερνητικής σύνθεσης, το πολυπρόσωπο της κυβέρνησης (κάτι που ΔΕΝ είναι κατ' ανάγκη αρνητικό, όπως έσπευσαν να σχολιάσουν κάποιοι), αλλά και η απόπειρα εκτεταμένης στοχοθεσίας (μέσω των «μπλε φακέλων») από την πρώτη κιόλας μέρα, φανερώνουν ότι υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, η Νέα Δημοκρατία δεν επανήλθε απροετοίμαστη στην εξουσία.

Οι εκλογές έγιναν και η χώρα γυρίζει σελίδα, με μια νέα κυβέρνηση που θα οριστεί πιθανώς και αύριο. Οι ρόλοι αλλάζουν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναλαμβάνει την εξουσία και πρέπει τώρα να κάνει πράξη τα όσα υποσχέθηκε και να καλύψει προσδοκίες που, αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα των εκλογών αλλά και τη συμπεριφορά των αγορών που προεξόφλησαν την άνετη νίκη του, είναι μεγάλες.

Προφανώς, μέριμνα της κυβέρνησής του θα πρέπει να είναι από την αρχή κιόλας η περαιτέρω τόνωση του επενδυτικού κλίματος, κατά πάσα πιθανότητα και με την κατά το δυνατόν επίσπευση των εκκρεμών θεμάτων, για τη μεγάλη επένδυση του Ελληνικού, που πολλοί θεωρούν ότι είναι η πλέον κατάλληλη για να δώσει πραγματικά ισχυρό σήμα στους επενδυτές του εξωτερικού.

Όσοι ξεκινούν να διαβάσουν αυτό το κείμενο πιστεύοντας ότι σημείο αναφοράς του θα είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έχουν κάνει λάθος. Παρότι κι αυτός είναι «γόνος» μιας πολιτικής δυναστείας, προηγούνται άλλοι. Και συγκεκριμένα ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Κώστας Καραμανλής.

Ο δεύτερος, περιοριζόμενος εδώ και χρόνια στον ρόλο της «Πυθίας» που δίνει χρησμούς, προσπάθησε να αποτραβηχτεί από τη δημοσιότητα, μήπως και λησμονηθεί το γεγονός ότι επί των κυβερνήσεών του επήλθε ο πλήρης εκτροχιασμός του χρέους και των ελλειμμάτων, γεγονός το οποίο αντελήφθη, γι' αυτό και έκανε ό,τι έκανε: Διενήργησε πρόωρες εκλογές, τις οποίες γνώριζε ότι θα χάσει, προκειμένου να «δραπετεύσει» από την εξουσία, πριν σκάσει η… μπόμπα.