Το γεγονός ότι η Ελλάδα κατατάχθηκε στην 144η θέση μεταξύ 148 χωρών σε διεθνή έρευνα για τη «φιλικότητα» των κρατών προς τις επιχειρήσεις ίσως δεν προκαλεί έκπληξη σε πολλούς αναγνώστες.

Το γεγονός όμως ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες κατατάσσονται στην… 80ή θέση και η Γερμανία μόλις στην 56η, με τη Γαλλία στη θέση 130 και την Ιταλία στη θέση… 146, σίγουρα είναι εντυπωσιακό.

Τι συμβαίνει τελικά, είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;

Πολύ φοβάμαι ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι στραβός ο γιαλός!

Τα στοιχεία που δίνει για την ανεργία η ελληνική κυβέρνηση αμφισβητούνται ποικιλοτρόπως. 

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι φουσκωμένα, καθώς δεν λαμβάνεται υπόψη η ευρύτατα διαδεδομένη μαύρη εργασία, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι εμφανίζεται μειωμένη συνυπολογίζοντας την πρόσκαιρη εποχική ή ευκαιριακή απασχόληση.

Οι αριθμοί όμως που καταγράφονται είναι τόσο μεγάλοι που οι όποιες αποκλίσεις δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Για να φτάσουμε στα επίπεδα απασχόλησης του 2008 θα απαιτηθούν πολλά χρόνια, ίσως και δεκαετίες.

Πλησιάζουν οι διπλές εκλογές και η συμπεριφορά των πολιτικών κομμάτων παραμένει ίδια με το παρελθόν, σχεδόν απαράλλακτη. Κομματικοί σκυλοκαβγάδες, «αντάρτες» υποψήφιοι, ξαφνικός εναγκαλισμός με άσχετους ιδεολογικά πολιτικούς, αρκεί να έχουν «ψηφαλάκια» να προσφέρουν.

Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα.

Για μία ακόμη φορά αναδεικνύεται το γεγονός ότι ανάμεσα στα διαφορετικά κόμματα που διεκδικούν την ψήφο του λαού τα κοινά σημεία στις πρακτικές είναι πολύ περισσότερα από τις δήθεν «ιδεολογικές» διαφοροποιήσεις.

Από την πρώτη στιγμή που υλοποιήθηκε, η ζώνη του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος δέχτηκε σφοδρή κριτική, η οποία όμως ήταν εύλογη, καθώς πρόκειται για ένα ατελές, υπερεθνικό οικοδόμημα.

Η ευρωζώνη έχει μεν κοινό νόμισμα, δεν διαθέτει όμως τους κεντρικούς θεσμούς που χαρακτηρίζουν μια ομοσπονδία ή μια ένωση κρατών. Πάσχει πολιτικά, καθώς δεν υπάρχει «κεντρική κυβέρνηση», ούτε ενιαία εξωτερική, αμυντική ή κοινωνική πολιτική. Πάσχει και οικονομικά, αφού δεν υπάρχει κεντρική οικονομική πολιτική, ισχυρός κεντρικός προϋπολογισμός, ούτε η έννοια των «μεταβιβάσεων» στο εσωτερικό της (fiscal transfers), ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά γνωρίσματα αυτού του είδους των «ενώσεων».

Εδώ και αρκετούς μήνες, τα στοιχεία από το μέτωπο των εξαγωγών δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικά. Η ετήσια επίδοση επιβεβαίωσε την τάση. Τα «κατορθώματα» του 2012 δεν επαναλήφθηκαν. 

Αντιθέτως, για πρώτη φορά μετά το 2010, οι εξαγωγές (εξαιρουμένων των πετρελαιοειδών) μειώθηκαν πέρυσι κατά 2,2%. Πολλά μπορούν να γραφτούν για τη συγκυρία και τις επιδράσεις της, ωστόσο μια γενικότερη προσέγγιση του θέματος είναι ίσως περισσότερο αποκαλυπτική.

Τα διαθέσιμα στοιχεία δείχνουν ότι το παραδοσιακό μοντέλο δραστηριότητας στην Ελλάδα αλλάζει πολύ αργά και βασανιστικά. Ακόμη και σήμερα, οι νέες επιχειρήσεις που δημιουργούνται αφορούν πολύ περισσότερο παραδοσιακούς τομείς με επίκεντρο την εγχώρια κατανάλωση (με χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα την εστίαση και την αναψυχή), παρά την εξωστρεφή παραγωγή.