Τώρα που η κυβέρνηση πήρε τα εύσημα και από την Α. Μέρκελ, γεγονός διόλου ευκαταφρόνητο, έστω και προεκλογικά, ίσως θα πρέπει να πάρει και μια ανάσα για να κοιτάξει πίσω της.

Το έργο της, θα πρέπει να το ομολογήσουμε, δεν είναι ευκαταφρόνητο, ιδίως για τα ελληνικά δεδομένα. Οι αριθμοί της ελληνικής οικονομίας μεταμορφώθηκαν μέσα σε ελάχιστα χρόνια.

Πρόκειται, όμως, για μια βίαιη προσαρμογή, που έγινε εις βάρος όχι μόνον την κοινωνίας, αλλά και της οικονομικής δραστηριότητας, με το… τσεκούρι.

Αυτός είναι και ο λόγος που το «έργο» της δείχνει τόσο απωθητικό, όχι μόνο στους ανέργους, ή στους συνταξιούχους (τα μεγαλύτερα θύματα της κρίσης) αλλά ακόμη και στους οικονομικά ενεργούς πολίτες, που διαπιστώνουν με έκπληξη όχι μόνο το μέγεθος της φοροεισπρακτικής επίθεσης, αλλά και τις προχειρότητες, τις ασάφειες, τις «γκάφες» ολκής σε ένα σωρό νομοθετήματα, που υποτίθεται ότι θα αποτελέσουν τη βάση της νέας «αναπτυξιακής» Ελλάδας.

Έχουμε συνηθίσει να λέμε ότι οι συνεπείς φορολογούμενοι (παλαιότερα σχεδόν άπαντες οι μισθωτοί και συνταξιούχοι) πληρώνουν τα σπασμένα των φοροφυγάδων. Πρόκειται για γεγονός που συνιστά από μόνο του μεγάλη κοινωνική αδικία, διότι συνεπάγεται ότι πρόσωπα που κατά κανόνα είναι μεσαίου ή σχετικά χαμηλού εισοδήματος επωμίζονται το μεγαλύτερο μέρος του βάρους για τη λειτουργία του κράτους, από την οποία ωφελούνται όλοι.

Θα περίμενε κάποιος ότι μέσα στη μεγάλη κρίση που έχει ξεσπάσει αυτή η αδικία θα διορθωνόταν. Φοβάμαι όμως ότι έχει συμβεί το ακριβώς αντίθετο!

Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα πέτυχε το τελευταίο διάστημα σημαντικές «νίκες». Υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα, εξισορρόπηση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, ανάκτηση πρόσβασης στις ξένες αγορές για τις τράπεζες κι ελπίδες ότι πολύ σύντομα θα ακολουθήσει ο κρατικός τομέας.

Η χώρα δείχνει να βαδίζει προς τη σταθεροποίηση, μετά από απανωτές «βουτιές» στο ακαθάριστο εθνικό προϊόν, ενώ στην αγορά αρχίζει να επικρατεί συγκρατημένη έστω αισιοδοξία.

Όμως, σε μεγάλο βαθμό, τα «επιτεύγματα» στηρίχθηκαν στις θυσίες των πολιτών. Ήταν αποτέλεσμα μιας υφεσιακής διαδικασίας.

Εξ ορισμού, ο τραπεζικός τομέας ως έναν βαθμό «διαπλέκεται» υποχρεωτικά με την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία. Δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, συμβαίνει παντού, καθώς οι τράπεζες αποτελούν τις αρτηρίες μέσα από τις οποίες κυκλοφορεί το χρήμα στην ελληνική και στην παγκόσμια οικονομία.

Το πολιτικό σύστημα θέτει το πλαίσιο για τη λειτουργία των τραπεζών, λιγότερο ή περισσότερο ανεξάρτητοι θεσμοί, με τη μορφή των κεντρικών τραπεζών, ελέγχουν τη λειτουργία τους, όμως οι ίδιες οι τράπεζες ελέγχουν τη ροή του χρήματος προς τους κλάδους της οικονομίας, αλλά και προς το ίδιο το κράτος, γεγονός που τους προσδίδει ιδιαίτερα υπολογίσιμη δύναμη.

Το χθεσινό «σκληρό ροκ» στη Βουλή δεν ήταν ασφαλώς τυχαίο. Ο ΣΥΡΙΖΑ «εφηύρε» την πρόταση μομφής κατά του Στουρνάρα, προκειμένου να αυξήσει την ένταση της αντιπαράθεσης και να επιχειρήσει μια εύκολη νίκη στο μέτωπο των εντυπώσεων, γνωρίζοντας ότι το πολύκροτο νομοσχέδιο των τριών άρθρων θα ψηφιστεί τελικά, έστω και με απώλειες για την κυβέρνηση.

Διότι το τελευταίο διάστημα οι εξελίξεις δεν είναι θετικές για τη μείζονα αντιπολίτευση.

-Το επενδυτικό κλίμα άρχισε να γίνεται πιο ευοίωνο για την Ελλάδα (ορατό δείγμα οι πρόσφατες εντυπωσιακές αυξήσεις κεφαλαίου των τραπεζών), σε βαθμό που να δημιουργεί προσδοκίες ακόμη και για έναρξη δανεισμού των αγορών προς το κράτος, πριν από τις ευρωεκλογές.