Το χθεσινό «σκληρό ροκ» στη Βουλή δεν ήταν ασφαλώς τυχαίο. Ο ΣΥΡΙΖΑ «εφηύρε» την πρόταση μομφής κατά του Στουρνάρα, προκειμένου να αυξήσει την ένταση της αντιπαράθεσης και να επιχειρήσει μια εύκολη νίκη στο μέτωπο των εντυπώσεων, γνωρίζοντας ότι το πολύκροτο νομοσχέδιο των τριών άρθρων θα ψηφιστεί τελικά, έστω και με απώλειες για την κυβέρνηση.
Διότι το τελευταίο διάστημα οι εξελίξεις δεν είναι θετικές για τη μείζονα αντιπολίτευση.
-Το επενδυτικό κλίμα άρχισε να γίνεται πιο ευοίωνο για την Ελλάδα (ορατό δείγμα οι πρόσφατες εντυπωσιακές αυξήσεις κεφαλαίου των τραπεζών), σε βαθμό που να δημιουργεί προσδοκίες ακόμη και για έναρξη δανεισμού των αγορών προς το κράτος, πριν από τις ευρωεκλογές.
-Το εντυπωσιακό πλεόνασμα, όπως κι αν επετεύχθη, επιτρέπει μια «γεύση» παροχών, σε ορισμένα τμήματα του πληθυσμού.
-Υπήρξαν τελευταία νομοθετικές τροποποιήσεις πού είτε μειώνουν τις επιβαρύνσεις για τον πολύ κόσμο (όπως οι αλλαγές στους φόρους υπεραξίας), είτε καλμάρουν τις αντιδράσεις «συντεχνιών» (όπως το θέμα του γάλακτος).
- Το Ποτάμι έκανε την εμφάνισή του και φαίνεται να αποκτά σεβαστά ποσοστά, της τάξεως του 10%, σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις.
Κάπως έτσι, οι διπλές εκλογές του Μαΐου, που αρχικά θεωρήθηκαν (και από την… ίδια την κυβέρνηση) οιονεί περίπατος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κοντεύουν να εξελιχθούν σε ντέρμπι, στο οποίο μάλιστα, με βάση τελευταία δημοσκόπηση, βραχεία κεφαλή φαίνεται να παίρνει η Νέα Δημοκρατία!
Ο ΣΥΡΙΖΑ σπεύδει λοιπόν να αναπροσαρμόσει την τακτική του με βάση το γνωστό ελληνικό πολιτικό… δόγμα που λέει ότι «όταν δεν ανεβαίνουν τα προεκλογικά ποσοστά, ανεβαίνουν οι τόνοι της αντιπαράθεσης».
Στο πλαίσιο αυτό, μάλλον θα πρέπει να ξεχάσουμε -προσωρινά;- τις απόπειρες «λείανσης» ορισμένων θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες ξεκίνησαν προ μηνών, όταν άρχισε να συζητείται ευρέως το ενδεχόμενο μιας πραγματικά σημαντικής εκλογικής νίκης του, που θα άνοιγε τον δρόμο για την εξουσία.
Παρότι η ρητορική του νικητή θα συνεχιστεί, με κορόνες του τύπου «μετράτε μέρες ως την 25η Μαΐου», οι θέσεις θα γίνουν ξανά σκληρότερες, σε μια απόπειρα ανόδου των ποσοστών προτίμησης.
Το ερώτημα είναι κατά πόσον η τακτική αυτή θα φέρει αποτέλεσμα.
Το άκομψο εφεύρημα της Κυριακής κατέστη απαραίτητο εξαιτίας ενός στρατηγικού λάθους: ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε μια «άσφαιρη» πρόταση μομφής εναντίον της κυβέρνησης τον περασμένο Νοέμβριο και δεν μπορούσε να κάνει νέα πριν παρέλθει ένα εξάμηνο.
Όμως, η απόπειρα παράκαμψης με την αστεία δικαιολογία της μομφής προς έναν υπουργό, όχι απλώς δεν έπιασε τόπο (ως προς την καθυστέρηση ψήφισης του νομοσχεδίου, κάτι που θα δημιουργούσε πρόβλημα στη συμφωνία του επικείμενου Eurogroup), αλλά πιθανώς εξέθεσε τον ΣΥΡΙΖΑ απέναντι σε μια μερίδα ψηφοφόρων, οι οποίοι αν και αποστρέφονται την κυβέρνηση, ουδόλως επιθυμούν να την αντικαταστήσουν με μια άλλη «πολιτικάντικη» εκδοχή της, που θα μετέρχεται οιουδήποτε μέσου προκειμένου να προσποριστεί κομματικό όφελος.
Εν ολίγοις, η τακτική αυτή ίσως έχει πέραση στους «σκληρούς αντιμνημονιακούς», είναι αμφίβολο όμως αν θα διεμβολίσει εκείνα τα στρώματα ψηφοφόρων που θέλουν αλλαγές πολιτικής, αλλά χωρίς ακρότητες και πολιτικές τσιριμόνιες. Εκείνους που επιθυμούν καλύτερη διακυβέρνηση.
«Τι να κάνουμε, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» θα σχολιάσουν πιθανώς εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ όσοι αντιλαμβάνονται ότι σε αυτούς τους μετριοπαθείς αντικυβερνητικούς ψηφοφόρους απευθύνεται πλέον όχι μόνον η φθίνουσα ΔΗΜΑΡ, αλλά και το ανέλπιστα επιτυχημένο στο ξεκίνημά του Ποτάμι.
Δεν είναι ίσως εύκολο να απορρίψει κάποιος αυτήν τη λογική. Τυχόν υιοθέτησή της, όμως, θέτει αυτόματα και τα όρια των βλέψεων του ΣΥΡΙΖΑ: αν το επιτελείο του κόμματος αποδεχτεί ότι οι μετριοπαθείς παύουν να αποτελούν μέρος της δεξαμενής των εν δυνάμει ψηφοφόρων, έχει αποδεχτεί και την αδυναμία του να μετασχηματιστεί σε κόμμα εξουσίας, ει μη μόνον στην περίπτωση που η κατάσταση στην Ελλάδα χειροτερέψει;
Σε άλλη περίπτωση, οι τόνοι μπορεί να ανεβαίνουν, τα ποσοστά όμως δύσκολα θα ακολουθήσουν.