Σχεδόν όλες οι εξαγγελίες των πολιτικών (ως έναν βαθμό και των στελεχών της αγοράς) για το νέο βιώσιμο οικονομικό μοντέλο που χρειάζεται η χώρα περιορίζονται στην ευχάριστη πλευρά του. 

Στις νέες επιχειρήσεις που θα ανθήσουν, στις εξαγωγές που θα αυξηθούν, στις νέες θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν. Αποφεύγουν όμως να μιλήσουν για τα προβλήματα που θα προκαλέσει στην ελληνική κοινωνία, αλλά και στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, για τις οποίες όλοι, ιδίως οι πολιτικοί, κόπτονται.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, το παλαιό μοντέλο ανάπτυξης ήταν στηριγμένο σχεδόν αποκλειστικά σε τρεις άξονες:

Οι πρόσφατες εκλογές το έδειξαν καθαρά. Μεγάλος αντίπαλος της κυβέρνησης δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος απέτυχε να αυξήσει την εκλογική του επιρροή μετά από δύο χρόνια σκληρότατων μέτρων. Είναι ο κακός της εαυτός, που κάνει τους πολίτες να ψάχνουν απεγνωσμένα άλλες λύσεις.

Η συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ είναι δέσμια όχι μόνο των πολιτικών που καλείται να υπηρετήσει στο πλαίσιο των μνημονίων, αλλά και των γνωστών κομματικών αγκυλώσεων, της νοοτροπίας και των συμπεριφορών που επικρατούν στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες και οι οποίες συχνά επιτείνονται στο πλαίσιο της μεταξύ τους σύμπραξης.

Αφήνοντας κατά μέρος τις κομματικές κορόνες, η εικόνα που προκύπτει από τις χθεσινές κάλπες είναι σαφής: 

Ακόμη κι αν επρόκειτο για εθνικές εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ελάμβανε 130 έδρες (με ποσοστό αντίστοιχο αυτού που είχε το 2012) και ως εκ τούτου θα έπρεπε να συγκυβερνήσει είτε με το ΠΑΣΟΚ (που θα ελάμβανε 24), είτε με το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ (που θα ελάμβανε 20 έδρες), είτε με τη… Νέα Δημοκρατία (που θα είχε 69 έδρες).

Δεδομένου ότι κανένα από τα παραπάνω κόμματα δεν έχει την ίδια ατζέντα με αυτήν που εμφανίζει ο ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τα μνημόνια και τη γενικότερη πολιτική τοποθέτηση, είτε θα έπρεπε να βρεθεί «κοινά αποδεκτή λύση», είτε να ξαναγίνουν εκλογές!

Είναι λυπηρό ότι για μία ακόμη φορά οι ευρωεκλογές διεξάγονται στη χώρα μας με όρους εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης, χωρίς ιδιαίτερες αναφορές στα πανευρωπαϊκά προβλήματα που, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι και δικά μας προβλήματα.

Το γεγονός ότι πλέον οι σημαντικότερες αποφάσεις είναι αδύνατον να ληφθούν από τα εθνικά όργανα, χωρίς τη συγκατάθεση της ευρωπαϊκής εξουσίας, θα έπρεπε να μας έχει ανοίξει τα μάτια.

Κι όμως, συνεχίζουμε να ομφαλοσκοπούμε, να αγνοούμε την ευρύτερη ευρωπαϊκή διάσταση των προβλημάτων, που εν τέλει διαμορφώνουν το πλαίσιο της πολιτικής και για την ελληνική πραγματικότητα.

Τεράστιος θόρυβος έχει ξεσπάσει τις τελευταίες μέρες σε σχέση με το παρασκήνιο των Καννών, αλλά και το μυστικό σχέδιο «Ζ» για Grexit που αποκάλυψαν σε διαδοχικά τους δημοσιεύματα οι Financial Times.

Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, καθένας από τους πολιτικούς πρωταγωνιστές αυτών των -ιστορικής αναμφίβολα σημασίας- επεισοδίων δίνει και τη δική του εκδοχή, ενώ ακόμη πιο διχαστικές είναι οι ερμηνείες των αντίπαλων πολιτικών παρατάξεων στην Ελλάδα.

Φοβάμαι ωστόσο ότι στις περισσότερες περιπτώσεις η κριτική που ασκείται στηρίζεται στη λογική της εκ των υστέρων προφητείας.