Εδώ και δεκαετίες, υπάρχει διαμάχη μεταξύ των οικονομολόγων για ένα θέμα που τώρα είναι εξαιρετικά επίκαιρο στην Ελλάδα: τη διάσωση των υπερχρεωμένων επιχειρήσεων σε συνθήκες κρίσης.

Η μία σχολή υποστηρίζει ότι οι επιχειρήσεις που δεν μπορούν να επιβιώσουν θα πρέπει να αφεθούν να κλείσουν, προκειμένου να εξυγιανθούν οι κλάδοι της οικονομίας κι εν τέλει να προκύψουν νέα υγιή και ισχυρά σχήματα μέσα από τη διαδικασία του «ανόθευτου» ανταγωνισμού.

Η άλλη σχολή, που έχει πολύ περισσότερους υποστηρικτές διεθνώς, τουλάχιστον στον χώρο της πολιτικής, προτάσσει τα δυσμενή κοινωνικά αποτελέσματα της ανεργίας που θα δημιουργούσε η τακτική της πρώτης και ασπάζεται την άποψη ότι θα πρέπει να στηριχθούν και οι επιχειρήσεις που είναι «άρρωστες», προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, επισημαίνοντας και τις απώλειες που θα προκληθούν σε πάγια, τεχνογνωσία κ.λπ.

Εδώ και χρόνια είναι γνωστό ότι η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος της Ελληνικής Αστυνομίας λειτουργεί με τρόπο μάλλον ασυνήθιστο για τα δεδομένα της χώρας μας.

Παρότι πολύ «νέα» σε χρόνο ύπαρξης, έχει να παρουσιάσει σημαντικές επιτυχίες, που τη φέρνουν συχνά στο προσκήνιο της ελληνικής, ενίοτε και της διεθνούς δημοσιότητας, με τρόπο όμως θετικό και όχι αρνητικό, όπως συμβαίνει με πολλά άλλα κομμάτια της ελληνικής δημόσιας διοίκησης.

Τελευταία από τις επιτυχίες της η εξουδετέρωση των «χάκερς» που κατάφεραν να πονοκεφαλιάσουν το Facebook, τον διεθνή κολοσσό της κοινωνικής δικτύωσης, με αποτέλεσμα η ελληνική υπηρεσία να λάβει επισήμως «συγχαρητήρια» από τη διοίκησή του.

Από την αρχή της δημοσιογραφικής μου θητείας, θυμάμαι το συνεχές «ράβε-ξύλωνε» στα υπουργεία, συχνά χωρίς αλλαγή κυβέρνησης. Έχτιζε ό,τι έχτιζε ο ένας υπουργός, πολλές φορές με φιλοδοξίες «μεταρρύθμισης», ερχόταν ο επόμενος και γκρέμιζε τα... έτοιμα για να δημιουργήσει υποτίθεται «εξαρχής» το δικό του αριστούργημα.

Αυτή η κατάσταση βεβαίως δεν έχει σταματήσει, παρά τις μνημονιακές δεσμεύσεις. Το φαινόμενο δεν είναι παράξενο, αν αναλογιστούμε ότι μαζί με τον εκάστοτε υπουργό αποχωρούν οι σύμβουλοί του, συνήθως πρόσωπα-κλειδιά για την εφαρμογή πολιτικών, είτε αυτές είναι πετυχημένες, είτε όχι, αλλά και την ανυπαρξία ανώτατου επιπέδου δημόσιας διοίκησης.

Τον γύρο των social media έκαναν χθες οι εικόνες του αεροδρομίου της Κέρκυρας που μεταβλήθηκε σε σκουπιδότοπο μέσα στην καλοκαιρινή περίοδο, προς δόξα μεγάλη των υποτιθέμενων προσπαθειών του κράτους για ενίσχυση του τουρισμού.

Οι εικόνες, αναμφισβήτητα προκλητικές, έχουν τη σημασία τους. Ακόμη μεγαλύτερη σημασία όμως έχει η ανικανότητα των υποτιθέμενων δημόσιων λειτουργών να επιτελέσουν την αποστολή τους.

Διότι, όπως προκύπτει από το σχετικό ρεπορτάζ, το αεροδρόμιο δεν μεταβλήθηκε σε σκουπιδότοπο εξαιτίας ενός κακού έστω ιδιώτη εργολάβου, ή λόγω της αδιαφορίας του προσωπικού καθαριότητας.

Ίσως τώρα που οι πάντες ασχολούνται με το Μουντιάλ και την πορεία της Εθνικής Ποδοσφαίρου, είναι η καλύτερη ώρα να δούμε την άλλη όψη του ελληνικού αθλητισμού. Eκείνη που χαρίζει μεγάλες επιτυχίες, χωρίς τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών της να γίνονται αφιερώματα στα media, ή να μπαίνουν στα ελληνικά σπίτια, μέσα από πρωινάδικα και δημοφιλείς εκπομπές.

Να ασχοληθούμε με εκείνους που ξεπερνούν τον εαυτό τους, που δοξάζουν την Ελλάδα, χωρίς αναγνώριση, χωρίς παράτες, χωρίς ανταπόδοση.

Θα χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα τη σκοποβολή, ένα άθλημα παρεξηγημένο στην Ελλάδα, ελάχιστα γνωστό στον πολύ κόσμο, διότι το γνώρισα εις βάθος και το αγάπησα μέσα από την προσωπική ενασχόληση. Περίπου τα ίδια ισχύουν στα περισσότερα αθλήματα που εξελίσσονται μακριά από τα φώτα της ευρείας απήχησης.