Υποθέτω ότι η μισή αγορά έχασε έναν… κτύπο της καρδιάς της όταν πληροφορήθηκε ότι «υψηλόβαθμο στέλεχος» του υπουργείου Ανάπτυξης, μιλώντας σε δημοσιογράφους, κάλεσε τους τραπεζίτες να αρχίσουν τα «κουρέματα» και να κάνουν αναδιαρθρώσεις, μήπως και πάρει ανάσα η οικονομία.
Το πρόβλημα είναι γνωστό. Αφορά κατ’ αρχάς εκείνες τις εταιρίες που θα μπορούσαν είτε να εξυγιανθούν εφόσον μειωνόταν το επίπεδο του δανεισμού τους είτε να αποκτήσουν «αξία» μέσα από μια διαδικασία συνενώσεων και ρύθμισης χρεών.
Αφορά δε ακόμη περισσότερο εκείνες τις επιχειρήσεις… ζόμπι που συνεχίζουν να λειτουργούν, παρότι χρωστούν πολύ περισσότερα χρήματα απ’ όσα θα μπορούσαν να αποπληρώσουν τις επόμενες… δεκαετίες, κι έχουν πάψει προ πολλού να είναι βιώσιμες.
Οι επιχειρήσεις αυτές αφενός δημιουργούν αθέμιτο ανταγωνισμό στις υπόλοιπες, πουλώντας ακόμη και κάτω του κόστους για να επιβιώσουν κι αφετέρου δεσμεύουν κεφάλαια των τραπεζών, τα οποία θα μπορούσαν να κατευθυνθούν σε άλλες περισσότερο υγιείς εταιρίες, αυξάνοντας την ωφέλιμη ρευστότητα στην αγορά.
Έτσι, τα «ζόμπι» λειτουργούν σαν φορείς μιας επιδημίας που σταδιακά εξαπλώνεται σε άλλες ομοειδείς επιχειρήσεις. Το αποτέλεσμα είναι να αρρωσταίνει συνολικά ο κλάδος και να πολλαπλασιάζονται τα λουκέτα, επηρεάζοντας αντίστοιχα την ανεργία.
Κάλλιστα λοιπόν θα μπορούσαμε να χειροκροτήσουμε αυτήν την κίνηση της κυβέρνησης και του υπουργείου, αν οι δηλώσεις αυτές γίνονταν επώνυμα, από τον νέο υπουργό τον Νίκο Δένδια, κι αν συνοδεύονταν από την παρουσίαση ενός οργανωμένου σχεδίου για τη διευκόλυνση των τραπεζών σε αυτήν τη διαδικασία εκτεταμένης αναδιάρθρωσης του επιχειρηματικού τοπίου.
Μεταξύ των απαραίτητων στοιχείων ενός τέτοιου σχεδίου είναι, επί παραδείγματι, η αλλαγή του πτωχευτικού δικαίου και των προπτωχευτικών διαδικασιών. Αλλαγή απαραίτητη προκειμένου να ξεπεραστούν τα εμπόδια που βάζουν οι διοικήσεις προβληματικών εταιριών, υποβοηθούμενες από την -παροιμιώδη για τις χρονοβόρες διαδικασίες της- ελληνική δικαιοσύνη.
Δυστυχώς δεν συνέβη κάτι τέτοιο.
Βλέπετε, το ξεκαθάρισμα της ήρας από το στάρι θα έχει πολιτικό κόστος. Πρώτον, διότι βραχυχρόνια θα επιδράσει δυσμενώς στις στατιστικές της ανεργίας. Και δεύτερον, διότι δημιουργεί δυσαρεστημένους επιχειρηματίες, με προσωπική περιουσία και ισχύ, που σε ορισμένες περιπτώσεις ουδόλως συμβαδίζει με την τραγική εικόνα των εταιριών τους.
Κι έτσι, προς το παρόν, μείναμε με τις ανώνυμες δηλώσεις περί «διαγραμμάτων» και με την… απορία.
Πρόκειται άραγε για μια συντεταγμένη και συνειδητοποιημένη απόφαση κυβερνητικής παρέμβασης ή για ένα ακόμη επικοινωνιακό πυροτέχνημα, μήπως και χαρούν πρόσκαιρα όσοι περιμένουν να εκλείψει ο αθέμιτος ανταγωνισμός και να ανοίξουν οι στρόφιγγες της ρευστότητας στην αγορά;
Ο χρόνος θα δείξει.
Αν όμως ισχύει το ρητό «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός», τότε μάλλον δεν θα πρέπει να περιμένουμε και πολλά!