Όσοι αγωνιούν για τα θέματα ανάπτυξης της οικονομίας είναι βέβαιο ότι από χθες θα κοιμούνται λίγο πιο ήσυχοι. Διότι είναι προφανές ότι ο κ. Νίκος Δένδιας, έγκριτος νομικός με πείρα στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και Δημόσιας Τάξης, αλλά και στις υποθέσεις μετανάστευσης, θα βάλει «σε τάξη» και το συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο, παρότι μάλλον δεν έχει σχέση ούτε πείρα με τα θέματα του χώρου.
Τι πειράζει που ο Ν. Δένδιας δεν είναι έμπειρος στα ζητήματα της οικονομίας; Με βάση τη λογική που διέπει όχι μόνον τούτη την κυβέρνηση, αλλά και όλες τις προηγούμενες (για να είμαστε δίκαιοι), δεν υπάρχει καλύτερη ευκαιρία για να μάθει ένα προβεβλημένο πολιτικό στέλεχος κάποιον ευαίσθητο και στρατηγικό χώρο από το να τον αναλάβει, μαθαίνοντας «στου κασίδη το κεφάλι». Αν μάλιστα θεωρείται «ικανός», ε, τότε είναι πραγματικό πασπαρτού. Όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει ως καλός… μάνατζερ.
Προκειμένου δε να ιασθεί συντομότερα ο ασθενής αναπτυξιακός τομέας της οικονομίας, τον κ. Δένδια συνεπικουρούν δύο νέοι υφυπουργοί, με πτυχίο… ιατρικής. Ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος (ως τώρα εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ) και ο πασίγνωστος από τη γεμάτη γλαφυρότητα (κατ’ άλλους και γραφικότητα) θητεία του στα τηλεπαράθυρα, Γεράσιμος Γιακουμάτος της Νέας Δημοκρατίας.
Θα μου επιτρέψετε να σταθώ στον τελευταίο για να αναλύσω τα κριτήρια της ιδανικής επιλογής του, με βάση τις πληροφορίες που τον θέλουν να αναλαμβάνει θέματα τιμών (άρα και ανταγωνισμού) και επιμέρους «προβλήματα», όπως το καυτό θέμα των λαϊκών αγορών.
Στην Ελλάδα, το ζήτημα της ακρίβειας αντιμετωπίζεται ως επί το πλείστον τηλεοπτικά, με εμβριθείς συζητήσεις και αναλύσεις στα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων και των πρωινάδικων, τομέα στον οποίο ο κ. Γιακουμάτος έχει ήδη διαπρέψει, διαθέτοντας ίσως τον τέλειο συνδυασμό μαγκιάς, λαϊκότητας και αυθεντικού ελληνικού τσαμπουκά, που κατατροπώνει τους αντιπάλους του.
Ομοίως στο θέμα των λαϊκών αγορών, τι καλύτερο από έναν πολιτικό που μοιάζει με τον μεσήλικα αλλά «αμάσητο» πολίτη μιας κάποιας διπλανής πόρτας; Δυνατή φωνή έχει, απλά πράγματα λέει, το χέρι στο τραπέζι ξέρει να το χτυπάει, όλα τα προσόντα για διαπραγμάτευση τα έχει. Αν ήταν και πιο «διεθνής», θα κατατρόπωνε την τρόικα, πριν μας κάνουν τέτοια χουνέρια.
Δεν υπάρχει λοιπόν αμφιβολία ότι με αυτόν τον ανασχηματισμό το υπουργείο Ανάπτυξης στελεχώθηκε με τον τρόπο που πρέπει, από πλευράς ηγεσίας, πλαισιώνοντας τον Νότη Μηταράκη, τον υφυπουργό που έκανε την Ελλάδα να κολυμπάει στο ξένο επενδυτικό χρήμα.
Γνωρίζω ότι κάποιοι θα εκφράσουν αντιθέσεις, σημειώνοντας ότι κανένας από τους νέους ηγήτορες του υπουργείου Ανάπτυξης δεν έχει συγκεκριμένη πείρα στα θέματα αυτά κι ότι μιλάμε για ένα υπουργείο με κομβικό ρόλο στην έξοδο από την ύφεση και στη θεμελίωση του νέου αναπτυξιακού μοντέλου. Θα πουν ακόμη ότι τα θέματα είναι εξαιρετικά κρίσιμα και καθόλου απλά, δεδομένου ότι τα στοιχεία δείχνουν πως μπορεί να κινδύνευσε να πέσει η κυβέρνηση για να περάσει τις ρυθμίσεις στο γάλα και το ψωμί, αλλά ούτε οι τιμές στο γάλα έπεσαν, ούτε το ψωμί ζυγίζεται.
Πολύ απλά, σφάλλουν.
Για τη γνώση των θεμάτων υπάρχουν οι- ενίοτε και ακριβοπληρωμένοι- σύμβουλοι, που κάθε υπουργός που σέβεται τον εαυτό του κουβαλάει μαζί του, ως ένα είδος «αυλής», και οι «ειδικοί σύμβουλοι» που τον πλαισιώνουν κατά περίπτωση, συνήθως προερχόμενοι από το στενό του περιβάλλον, διότι όπως και να το κάνουμε η «εμπιστοσύνη» είναι απαραίτητη.
Άρα, ο ίδιος ο υπουργός χρειάζεται μόνο «κοινή λογική» και πολιτικό αισθητήριο, διότι κατά τα άλλα είναι βέβαιο ότι «πιάνει πουλιά στον αέρα». Αλλιώς πώς έφτασε να γίνει υπουργός;
Με αυτήν τη λογική πορευθήκαμε δεκαετίες.
Τώρα θα την αλλάξουμε;