Ίσως τώρα που οι πάντες ασχολούνται με το Μουντιάλ και την πορεία της Εθνικής Ποδοσφαίρου, είναι η καλύτερη ώρα να δούμε την άλλη όψη του ελληνικού αθλητισμού. Eκείνη που χαρίζει μεγάλες επιτυχίες, χωρίς τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών της να γίνονται αφιερώματα στα media, ή να μπαίνουν στα ελληνικά σπίτια, μέσα από πρωινάδικα και δημοφιλείς εκπομπές.
Να ασχοληθούμε με εκείνους που ξεπερνούν τον εαυτό τους, που δοξάζουν την Ελλάδα, χωρίς αναγνώριση, χωρίς παράτες, χωρίς ανταπόδοση.
Θα χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα τη σκοποβολή, ένα άθλημα παρεξηγημένο στην Ελλάδα, ελάχιστα γνωστό στον πολύ κόσμο, διότι το γνώρισα εις βάθος και το αγάπησα μέσα από την προσωπική ενασχόληση. Περίπου τα ίδια ισχύουν στα περισσότερα αθλήματα που εξελίσσονται μακριά από τα φώτα της ευρείας απήχησης.
Η... άγνωστη λοιπόν σκοποβολή προσέφερε και συνεχίζει να προσφέρει στην Ελλάδα σημαντικότατες διακρίσεις. Πριν από μόλις τρεις μήνες, η Ελληνίδα Άννα Κορακάκη κατέκτησε στη Ρωσία χρυσό μετάλλιο στη σκοποβολή αεροβόλων όπλων, κάνοντας και παγκόσμιο ρεκόρ στην κατηγορία της, ενώ πήρε και την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Νέων.
Δεν είναι όμως μόνη της.
Στο αγώνισμα σκοποβολής «skeet», ένα απαιτητικό ολυμπιακό αγώνισμα που αφορά τη στόχευση πολύ γρήγορων πήλινων δίσκων, διαμέτρου 11 εκατοστών, η Ελλάδα διαθέτει τη δική της Dream Team, παρότι ελάχιστοι τη γνωρίζουν.
Πρόκειται για τον Μάκη Μίτα, τον Νίκο Μαυρομάτη και τον «πρεσβύτερο» της ομάδας, τον Γιώργο Σαλαβαντάκη, που μαζί με τον προπονητή τους, Γιάννη Λοβέρδο, κι ορισμένα ακόμη νεότερα παιδιά που μετέχουν στην Εθνική, έχουν προσφέρει μεγάλες διακρίσεις στη χώρα μας, κερδίζοντας παγκόσμια μετάλλια, παίρνοντας ψηλές θέσεις σε πάρα πολλές διεθνείς διοργανώσεις και κάνοντας ρεκόρ, στο ανώτατο επίπεδο.
Όλα αυτά την ώρα που η ομοσπονδία τους έκοβε τις ήδη πενιχρές απολαβές, τα γήπεδα προπόνησης έκλειναν, ή υπολειτουργούσαν - και το κλίμα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, μέσα στην Ελλάδα της κρίσης.
Τελευταία επιτυχία στο σημαντικό «παλμαρέ» αυτών των αθλητών, που μάλλον από κακή (για εκείνους) τύχη γεννήθηκαν σε τούτη την Ελλάδα, ήταν η δεύτερη θέση του Μάκη Μίτα στους πανευρωπαϊκούς του skeet, πριν από λίγες μέρες.
Ο Μίτας έδωσε συνέχεια στις παγκόσμιες διακρίσεις που έχει ήδη κατακτήσει, κερδίζοντας αργυρό μετάλλιο στους πανευρωπαϊκούς. Αλλά όταν γύρισε στην πατρίδα τον υποδέχτηκαν στο αεροδρόμιο μόνο λίγοι φίλοι και συναθλητές.
Βλέπετε, αυτούς τους πρωταθλητές δεν τους περιμένουν οπαδοί, ούτε «χρυσά συμβόλαια» και πριγκιπικές προτάσεις για διαφήμιση. Ούτε καν η αναγνώριση από την πλευρά της Πολιτείας. Κι ας είναι οι καλύτεροι στην Ευρώπη ή και στον κόσμο.
Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Το πιο σημαντικό για εκείνους αλλά και για την ίδια τη χώρα μας είναι το λεγόμενο στην οικονομία «κόστος ευκαιρίας».
Διότι το γεγονός ότι φέρνουν τέτοιες επιτυχίες παλεύοντας ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ, σε συνθήκες λίθινης εποχής, κόντρα σε μεγαθήρια του διεθνούς στερεώματος, που έχουν από τη χώρα τους κάθε είδους υλική και ηθική υποστήριξη, δείχνει το μέγεθος του ταλέντου τους. Κι αναπόφευκτα δημιουργεί το ερώτημα πόσο πιο ψηλά θα μπορούσαν να φτάσουν αν είχαν κι εκείνοι τα ίδια «μέσα».
Και τι όφελος θα είχε ο ελληνικός αθλητισμός, αλλά και η οικονομία, μέσω της προβολής της χώρας και της ανάπτυξης τομέων του αθλητικού τουρισμού.
Υπάρχουν όμως και... χειρότερα. Αντί στήριξης, πολύ συχνά υπάρχουν εμπόδια, σκοπιμότητες και μικρότητες.
Αν δείτε τι γράφουν οι ίδιοι οι πρωταθλητές στο Facebook, θα διαπιστώσετε πώς η ίδια η γλύκα της νίκης, η χαρά της επιτυχίας μετά από υπεράνθρωπες προσπάθειες, συνδυάζεται με βαθιά πίκρα για τα εμπόδια που συναντούν από την ίδια τους την πατρίδα. Από ανθρώπους και μηχανισμούς που -υποτίθεται- υπάρχουν ακριβώς για να γεννούν και να στηρίζουν αθλητές σαν κι αυτούς.
Χαρακτηριστικό το απόσπασμα από σχόλιο της Άννας Κορακάκη για την πρόσφατη επιτυχία του συναθλητή της Μάκη Μίτα:
«Η αξία αυτών των μεταλλίων μεγεθύνεται όταν όχι μόνο ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ στους αθλητές, αλλά ΠΡΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΜΠΟΔΙΑ...
ΟΙ ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΙΕΣ ΜΑΣ ΓΑΡΓΑΛΑΝΕ, δεν καταφέρνουν να μας ρίξουν, αλλά αντιθέτως μας ΓΙΓΑΝΤΩΝΟΥΝ!!!
Μια παρότρυνση στους νεότερους σκοπευτές και αθλητές γενικότερα: Μην αφήνετε ΚΑΝΕΝΑΝ να σας ορίσει ή να σας υπονομεύσει. Να ΔΙΕΚΔΙΚΕΙΤΕ και να ΜΑΧΕΣΤΕ πάντα γι' αυτά που αξίζετε και δικαιούστε! Όταν προσπαθούν να σας ρίξουν, πεισμώστε, γίνετε σκληροί και νικήστε!».
Αντίστοιχα σχόλια υπάρχουν κι από άλλους πρωταθλητές, από παιδιά που έχουν καταλάβει πλέον τι παίζεται. Πώς λειτουργούν οι υποτιθέμενοι ταγοί του αθλητισμού, οι καρεκλοκένταυροι, που αντί να προάγουν τον αθλητισμό κοιτούν προσωπικά και πολιτικά συμφέροντα.
Αυτά τα παιδιά πραγματικά αγωνίζονται για τη φανέλα. Αγωνίζονται ψάχνοντας τα δικά τους όρια. Τα όρια των ικανοτήτων τους, ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες.
Για αυτό και δεν το βάζουν κάτω, δεν παραδίδονται να πάνε σπίτι τους, ούτε όμως κλείνουν το στόμα τους. Κάνουν τη δική τους μικρή επανάσταση, στον χώρο του αθλητισμού, κόντρα σε όσα τους πικραίνουν, κυρίως μέσα από τις επιτυχίες και τις επιδόσεις τους. Αρνούμενα δηλαδή να χάσουν όταν όλα είναι εναντίον τους.
Αλλά και στηρίζοντας το ένα το άλλο, όπως φαίνεται κι από το παραπάνω σχόλιο.
Πόσο διαφορετική θα ήταν η Ελλάδα αν αυτό το πείσμα, η θέληση, ο ευγενής συναγωνισμός και το πάθος για το καλύτερο μας χαρακτήριζαν όλους!