Λέγεται ότι όταν ο Γιώργος Α. Παπανδρέου ξεστόμιζε το αλησμόνητο «λεφτά υπάρχουν», οι σύμβουλοί του τον είχαν ενημερώσει για τα δεκάδες δισεκατομμύρια (περίπου 45-50 τότε, αν δεν με απατά η μνήμη) που... «υπήρχαν» στα τεφτέρια της εφορίας.
Μόνο που τα δισεκατομμύρια αυτά ήταν... πέτσινα. Σε πολύ μεγάλο βαθμό αφορούσαν είτε μυθώδη πρόστιμα, τα οποία προέβλεπε η δήθεν δρακόντεια φορολογική νομοθεσία, ανεξαρτήτως της δυνατότητας του υποκειμένου να τα πληρώσει, είτε φορολογικές παραβάσεις (και πρόστιμα) προσώπων και εταιριών που δεν πρόκειται να εισπραχτούν ποτέ! Διότι οι εταιρίες πτώχευσαν, οι υπόλογοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα, ή πολύ απλά έχουν αποβιώσει.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της πρώτης περίπτωσης, που καταδεικνύει και το μέγεθος της κρατικής έλλειψης μέτρου, ήταν η επιβολή προστίμων ύψους... 5,5 δισ. ευρώ στη γνωστή από την υπόθεση των ομολόγων Ακρόπολις ΑΧΕΠΕΥ, λες και ήταν η Citibank!
Κι όμως, όπως φαίνεται από τα στοιχεία που δημοσιοποιούνται, πάρα πολλά από αυτά τα δισεκατομμύρια οφειλών, που δεν θα εισπραχθούν ποτέ, εξακολουθούν να μεταφέρονται από έτος σε έτος, εκτοξεύοντας εν έτει 2014 το συνολικό υπόλοιπο στα... 66,47 δισ. ευρώ.
Δηλαδή στο... 36,5% του συνολικού ακαθάριστου προϊόντος της χώρας!
Μυθικά νούμερα και μυθικές ανοησίες κρατικών υπαλλήλων και πολιτικών προϊσταμένων που δεν έχουν αξιωθεί ακόμη να προχωρήσουν σε ένα ξεκαθάρισμα αυτών των εντελώς «πλαστών» λογαριασμών.
Πίσω όμως από αυτό το χάρτινο παγόβουνο κρύβεται το πραγματικό πρόβλημα της επόμενης μέρας: το γεγονός ότι διαρκώς αυξάνονται, μήνα με τον μήνα, οι νέες οφειλές προς την εφορία από πρόσωπα τα οποία είτε για λόγους αδυναμίας, είτε για άλλους λόγους, δεν πληρώνουν τους υπέρογκους φόρους.
Κάθε μήνα, τα ποσά αυτά αγγίζουν σε ύψος το 1 δισ. ευρώ, το οποίο σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι αν το φαινόμενο συνεχιστεί για καιρό, μετά τη χρεοκοπία του κράτους που ήδη ζήσαμε, θα έχουμε τη χρεοκοπία ενός σημαντικού μέρους της ελληνικής κοινωνίας.
Όπως είχα γράψει και στο παλαιότερο σχόλιο «Συνεπής φορολογούμενος: Το μεγάλο κορόιδο της κρίσης;», το ερώτημα είναι ποια ακριβώς κυβέρνηση θα τολμήσει να απαιτήσει τα χρωστούμενα όταν το θέμα λαμβάνει διαστάσεις καυτού κοινωνικού προβλήματος.
Προς ώρας το μόνο που βλέπουμε σε αυτόν τον τομέα είναι μια προσπάθεια της κυβέρνησης να πάρει τα χρήματα από τους μισθωτούς, πριν ακόμη τα... αποκτήσουν οι τελευταίοι. Αυτό, λέει το ρεπορτάζ, θα γίνεται μέσα από διαδικασίες «κρατήσεων» που θα αφορούν πλέον και άλλες πηγές εισοδημάτων, πέρα από τον μισθό, αλλά θα παρακρατούνται από αυτόν. Εισοδήματα όπως τα ενοίκια.
Που σημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι αν ο φορολογούμενος δεν εισπράξει το νοίκι, θα έχει πληρώσει τον φόρο για λεφτά που δεν πήρε! Ταυτόχρονα, δε, θα κληθεί να πληρώσει φόρους και για την κατοχή του ίδιου ακινήτου. Φόρους που καταλογίζονται επίσης με πλαστούς λογαριασμούς, με αντικειμενικές αξίες που προσδιορίστηκαν την εποχή της ευμάρειας και δεν αντανακλούν τη σημερινή πραγματικότητα.
Για πόσο όμως μπορεί να συνεχιστεί το ανελέητο μαστίγωμα του υποζυγίου που αποκαλείται «μισθωτός»;
Την απάντηση ίσως να την εισπράξει η κυβέρνηση συντομότερα από ό,τι φαντάζεται...