Ελάχιστα έχει συζητηθεί στην Ελλάδα ένα φαινόμενο που καυτηριάζεται έντονα στο εξωτερικό. Η απουσία της ελληνικής ελίτ από την προσπάθεια συνολικής ανάταξης της χώρας, κι ακόμη περισσότερο, ο αρνητικός ρόλος που συχνά παίζει στις εξελίξεις.

Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνο στην πολιτική ηγεσία. Τουναντίον, αφορά τόσο την επιχειρηματική τάξη, όσο και την αποκαλούμενη «πνευματική» ή «πολιτιστική» ηγεσία της χώρας, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και εκπρόσωποι των διαφόρων «Θεσμών».

Δυστυχώς οι ίδιες διαδικασίες σταδιακής αλλοτρίωσης και αποσάθρωσης που έφεραν την πολιτική ηγεσία στο επίπεδο όπου βρίσκεται σήμερα είχαν καταλυτική επίδραση και στις υπόλοιπες «ελίτ».

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των φορέων της αγοράς και τα σημαντικά ποσοστά ανόδου που έχουν καταγράψει οι δείκτες του χρηματιστηρίου από τα χαμηλά τους, η ελληνική κεφαλαιαγορά διατρέχει σημαντικό κίνδυνο απαξίωσης, με βασική αιτία την έλλειψη ιδιωτών επενδυτών. 

Όσοι παρακολουθούν στενά την αγορά γνωρίζουν ότι οι καθημερινοί τζίροι αφορούν μια μικρή ομάδα εταιριών μεσαίας και μεγάλης κεφαλαιοποίησης, ενώ το υπόλοιπο ταμπλό κυριολεκτικά φυτοζωεί, με αναιμικούς τζίρους και συχνά απογοητευτικές αποτιμήσεις.

Τις τελευταίες μέρες, πολλή συζήτηση γίνεται για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων και για το ενδεχόμενο επακόλουθο κάποιων απολύσεων. Ατυχώς, στην όλη πολιτική συζήτηση ελάχιστα τίθεται το θέμα της βελτίωσης στην αποτελεσματικότητα του δημόσιου τομέα.

Όσο για την κοινή γνώμη, είναι βέβαιο ότι ελάχιστοι γνωρίζουν πώς θα γίνεται ακριβώς η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Διότι ενώ γίνεται πολύς θόρυβος για τις πολιτικές μεγαλοστομίες του ενός ή του άλλου κόμματος, πολύ λίγα έχουν γραφτεί για τη μέθοδο και τα κριτήρια της αξιολόγησης.
Κι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Θα με συγχωρήσετε που σήμερα θίγω ένα «επαγγελματικό» ζήτημα του δημοσιογραφικού κλάδου, θεωρώ όμως ότι απεικονίζει μια πολύ ευρύτερη και εξαιρετικά δυσάρεστη ελληνική πραγματικότητα. Την ασυδοσία, την αναλγησία και την αδιαφορία που έχουν γίνει πλέον καθημερινότητα, σε μια κοινωνία που πνίγεται όχι μόνο από την οικονομική κρίση, αλλά και από την έλλειψη αξιών.

Στο ελληνικό διαδίκτυο ανθεί σήμερα, με την ανοχή όχι μόνο της Πολιτείας, αλλά και των οργάνων του δημοσιογραφικού κλάδου, των «media», μια ολόκληρη βιομηχανία «κλεψίτυπων» θεμάτων. Μεγάλα και μικρότερα sites λειτουργούν «κλέβοντας» τα θέματα των άλλων, όχι περιστασιακά ή με την ευθύνη κάποιου κακού συντάκτη, αλλά συστηματικά, εξ επαγγέλματος.

Πολλά έχουν γραφτεί και από αυτήν τη στήλη για το περίφημο 1% του πληθυσμού της Δύσης που βλέπει τα εισοδήματά του να αυξάνονται, ακόμη κι όταν τα εισοδήματα του υπόλοιπου 99% έχουν πάρει την κατιούσα.

Το φαινόμενο αυτό στα άνω άκρα της εισοδηματικής πυραμίδας απασχολεί πλέον τόσο τις ΗΠΑ όσο και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ στο πλαίσιο της δεύτερης έχει ανοίξει μια παράλληλη συζήτηση που αφορά την ενίσχυση του άλλου άκρου: των πολύ χαμηλών εισοδημάτων, που σχεδιάζεται να ενισχυθούν μέσω της εγκαθίδρυσης «βασικού μισθού» σε όλες τις χώρες της Ε.Ε., αλλά και μέσω του θεσμού του «κοινωνικού μερίσματος», ενός εγγυημένου εισοδήματος, που αφορά τις ασθενέστερες εισοδηματικά τάξεις και έρχεται να συμπληρώσει πενιχρές αποδοχές ή να αποτελέσει ένα ελάχιστο δίχτυ ασφαλείας για όσους δεν μπορούν να εργαστούν.