Υποθέτω ότι η μισή αγορά έχασε έναν… κτύπο της καρδιάς της όταν πληροφορήθηκε ότι «υψηλόβαθμο στέλεχος» του υπουργείου Ανάπτυξης, μιλώντας σε δημοσιογράφους, κάλεσε τους τραπεζίτες να αρχίσουν τα «κουρέματα» και να κάνουν αναδιαρθρώσεις, μήπως και πάρει ανάσα η οικονομία.

Το πρόβλημα είναι γνωστό. Αφορά κατ’ αρχάς εκείνες τις εταιρίες που θα μπορούσαν είτε να εξυγιανθούν εφόσον μειωνόταν το επίπεδο του δανεισμού τους είτε να αποκτήσουν «αξία» μέσα από μια διαδικασία συνενώσεων και ρύθμισης χρεών.

Αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας για να διαπιστώσουμε ότι μετά από πέντε χρόνια κρίσης ελάχιστα έχουν αλλάξει σε σχέση με το παρελθόν, όσον αφορά στη λειτουργία του κράτους, των θεσμών, αλλά και μέρους της κοινωνίας.

H Ελλάδα συνεχίζει εν πολλοίς να κινείται με τους κανόνες, τις νοοτροπίες, τις συμπεριφορές που κυριαρχούσαν πριν από την κρίση, υποταγμένες όμως στους περιορισμούς που επιβάλλει η χαμηλότερη οικονομική δραστηριότητα.

Τομείς αιχμής για μια «Νέα Ελλάδα», όπως αυτή που ευαγγελίζονται εσχάτως ο Αντώνης Σαμαράς και ο Αλέξης Τσίπρας (καθένας για… λογαριασμό του), τομείς όπως η Παιδεία, η Δικαιοσύνη, ο Πολιτισμός, βολοδέρνουν δέσμιοι των αμαρτιών του παρελθόντος.

Με αφορμή την αποπομπή του Χάρη Θεοχάρη φαίνεται να έχει ξεσπάσει ένα δήθεν debate ανάμεσα σε «μεταρρυθμιστές» και «αντιμνημονιακούς», για το ρόλο των τεχνοκρατών και των πολιτικών στη πολιτική διακυβέρνηση της χώρας.

Η συζήτηση όμως που γίνεται είναι εξίσου παραπλανητική με τις ταμπέλες που οικειοποιούνται, εκείνοι που τις κάνουν. Πρώτα πρώτα, διότι ο Θεοχάρης δεν ήταν υπουργός, αλλά Γενικός Γραμματέας υπουργείου.

Μια θέση που σε πολλές άλλες –περισσότερο αποτελεσματικές- δημοκρατίες, δεν χρησιμοποιείται για να βολεύονται κομματικά στελέχη, αλλά αποτελούν μόνιμες θέσεις, υπηρεσιακών στελεχών, που προέρχονται από τα σπλάχνα της δημόσιας διοίκησης κι έχουν βαθιά, πολυετή γνώση των θεμάτων.

Όσοι αγωνιούν για τα θέματα ανάπτυξης της οικονομίας είναι βέβαιο ότι από χθες θα κοιμούνται λίγο πιο ήσυχοι. Διότι είναι προφανές ότι ο κ. Νίκος Δένδιας, έγκριτος νομικός με πείρα στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και Δημόσιας Τάξης, αλλά και στις υποθέσεις μετανάστευσης, θα βάλει «σε τάξη» και το συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο, παρότι μάλλον δεν έχει σχέση ούτε πείρα με τα θέματα του χώρου.

Τι πειράζει που ο Ν. Δένδιας δεν είναι έμπειρος στα ζητήματα της οικονομίας; Με βάση τη λογική που διέπει όχι μόνον τούτη την κυβέρνηση, αλλά και όλες τις προηγούμενες (για να είμαστε δίκαιοι), δεν υπάρχει καλύτερη ευκαιρία για να μάθει ένα προβεβλημένο πολιτικό στέλεχος κάποιον ευαίσθητο και στρατηγικό χώρο από το να τον αναλάβει, μαθαίνοντας «στου κασίδη το κεφάλι». Αν μάλιστα θεωρείται «ικανός», ε, τότε είναι πραγματικό πασπαρτού. Όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει ως καλός… μάνατζερ.

Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει πολλά πολιτικά προσόντα. Είναι νέος, είναι συμπαθής, είναι και «μπαλκονάτος», ενώ στο πρόσφατο debate για τους υποψήφιους προέδρους της Κομισιόν έδειξε ότι μπορεί να κλέψει τις εντυπώσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Ταυτόχρονα, παρουσιάζει και αξιοσημείωτα χαρίσματα πολιτικής ευελιξίας, όπως φάνηκε καθαρά και με την υποστήριξη του συντηρητικού Γιούνκερ, έναντι των δυνάμεων που θέλουν να δώσουν αλλού την προεδρία, κι όχι στον υποψήφιο του μεγαλύτερου συνασπισμού κομμάτων της Ευρωβουλής.