Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα τελευταία χρόνια καταβάλλεται προσπάθεια για τον περιορισμό της φοροδιαφυγής. Τα αποτελέσματα όμως, μέχρι στιγμής, είναι μάλλον πενιχρά. Κι αυτό δεν αποτελεί απλώς άποψη του αρθρογράφου, αλλά άποψη και των δανειστών μας, που σίγουρα ξέρουν περισσότερα.

Από αυτήν την πλευρά, οι «ειδήσεις» που εντυπωσιάζουν παρουσιάζοντας ως «κραυγαλέες» υποθέσεις φοροδιαφυγής, δημιουργούν μεν θόρυβο και δημοσιότητα, όμως λίγο έχουν να κάνουν με την ουσία του θέματος.

Σημαντικό δε ερώτημα που προκύπτει σε σχέση με τις υποθέσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας είναι τι συμβαίνει στη συνέχεια. Τι επιπτώσεις έχουν τελικά οι παρανομούντες; Τι πρόστιμα πληρώνονται, τι εισπράττει τελικά και μετά από πόσον καιρό ο κρατικός κορβανάς;

Προ ημερών, το Σ.τ.Ε. απεφάνθη ότι το Δημόσιο δεν πρέπει να αποζημιώσει τους ασφαλισμένους στην πολύκροτη υπόθεση της ασφαλιστικής εταιρίας Ασπίς.

Δεν θέλω να σχολιάσω το περίπλοκο νομικό σκεπτικό με το οποίο κατέληξε στην απόφαση αυτή το Σ.τ.Ε. Αυτό που γνωρίζω όμως πολύ καλά είναι αφενός ότι το κράτος ήταν αρμόδιο για την εποπτεία του κλάδου κι αφετέρου ότι η ευκολία με την οποία αρνείται τώρα τις ευθύνες του (μέσω της κυβέρνησης βεβαίως) κάνει όσα λέγονται για προστασία των καταθέσεων να ακούγονται φαιδρά.

Σε παλαιότερα σημειώματα είχαμε υποστηρίξει ότι ένα από τα πιο αδύναμα σημεία στον τρόπο εφαρμογής της παγκοσμιοποίησης αφορά τη φοροδιαφυγή ή έστω τη φοροαποφυγή, εκ μέρους πλούσιων φυσικών και νομικών προσώπων, διαδικασία που διευκολύνεται από τη σύγχρονη αμεσότητα στη διασυνοριακή μεταφορά κεφαλαίων.

Προ ημερών, στον τομέα αυτό υπήρξε μια πολύ σημαντική εξέλιξη. Περισσότερες από 80 χώρες δεσμεύτηκαν σε ένα πλαίσιο του ΟΟΣΑ, επί τη βάσει του οποίου, μέχρι το 2017-18 θα εφαρμόσουν ένα σύστημα ανταλλαγής χρηματοοικονομικών πληροφοριών, που θίγει μεν το τραπεζικό απόρρητο, αλλά συνιστά σημαντική πρόοδο στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής αυτού του είδους.

Είναι απορίας άξιον πώς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τη μία δηλώνει ότι είναι ευρωπαϊκό κι από την άλλη ασπάζεται πολιτικές γραμμές που είναι εντελώς έξω όχι μόνο από την τρέχουσα πραγματικότητα αλλά και από τη συνολική φιλοσοφία της Ευρώπης.

Πουθενά δεν γίνεται ίσως περισσότερο αντιληπτή αυτή η διάσταση όσο στον τομέα των τραπεζών. Βασική επίσημη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ο τραπεζικός τομέας θα πρέπει να είναι εξ ολοκλήρου ελεγχόμενος από το κράτος, κάτι πρωτοφανές για χώρα της ευρωζώνης.

Προ ημερών είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε την παραδοξότητα του Έλληνα νομοθέτη, σε όλο της το μεγαλείο. Οι αγοραπωλησίες ακινήτων θα φορολογούνται στην αντικειμενική αξία, αλλά το πόθεν έσχες των αγοραστών θα υπολογίζεται πάνω στην αξία του συμβολαίου!

Πονηρό διαχρονικά, κι ανεξαρτήτως συγκυρίας ή ιδεολογικών αποχρώσεων της εκάστοτε εξουσίας, το κράτος-βλάχος προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το (ενίοτε και μαύρο) χρήμα για να ενισχύσει κάπως τις σχεδόν ανύπαρκτες συναλλαγές στην αγορά ακινήτων, αλλά και να φορολογεί τη συναλλαγή με βάση το κριτήριο του «τόσα μου λείπουν», το οποίο χρησιμοποίησε και στον περιβόητο πλέον ΕΝΦΙΑ.