Σε παλαιότερα σημειώματα είχαμε υποστηρίξει ότι ένα από τα πιο αδύναμα σημεία στον τρόπο εφαρμογής της παγκοσμιοποίησης αφορά τη φοροδιαφυγή ή έστω τη φοροαποφυγή, εκ μέρους πλούσιων φυσικών και νομικών προσώπων, διαδικασία που διευκολύνεται από τη σύγχρονη αμεσότητα στη διασυνοριακή μεταφορά κεφαλαίων.

Προ ημερών, στον τομέα αυτό υπήρξε μια πολύ σημαντική εξέλιξη. Περισσότερες από 80 χώρες δεσμεύτηκαν σε ένα πλαίσιο του ΟΟΣΑ, επί τη βάσει του οποίου, μέχρι το 2017-18 θα εφαρμόσουν ένα σύστημα ανταλλαγής χρηματοοικονομικών πληροφοριών, που θίγει μεν το τραπεζικό απόρρητο, αλλά συνιστά σημαντική πρόοδο στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής αυτού του είδους.

Είναι απορίας άξιον πώς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τη μία δηλώνει ότι είναι ευρωπαϊκό κι από την άλλη ασπάζεται πολιτικές γραμμές που είναι εντελώς έξω όχι μόνο από την τρέχουσα πραγματικότητα αλλά και από τη συνολική φιλοσοφία της Ευρώπης.

Πουθενά δεν γίνεται ίσως περισσότερο αντιληπτή αυτή η διάσταση όσο στον τομέα των τραπεζών. Βασική επίσημη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ο τραπεζικός τομέας θα πρέπει να είναι εξ ολοκλήρου ελεγχόμενος από το κράτος, κάτι πρωτοφανές για χώρα της ευρωζώνης.

Προ ημερών είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε την παραδοξότητα του Έλληνα νομοθέτη, σε όλο της το μεγαλείο. Οι αγοραπωλησίες ακινήτων θα φορολογούνται στην αντικειμενική αξία, αλλά το πόθεν έσχες των αγοραστών θα υπολογίζεται πάνω στην αξία του συμβολαίου!

Πονηρό διαχρονικά, κι ανεξαρτήτως συγκυρίας ή ιδεολογικών αποχρώσεων της εκάστοτε εξουσίας, το κράτος-βλάχος προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το (ενίοτε και μαύρο) χρήμα για να ενισχύσει κάπως τις σχεδόν ανύπαρκτες συναλλαγές στην αγορά ακινήτων, αλλά και να φορολογεί τη συναλλαγή με βάση το κριτήριο του «τόσα μου λείπουν», το οποίο χρησιμοποίησε και στον περιβόητο πλέον ΕΝΦΙΑ.

Για μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης η χώρα έχει απολέσει την αυτονομία της. Υπάρχουν μάλιστα κι εκείνοι -όχι πολλοί, ευτυχώς- που επιμένουν ότι στην πράξη έχει απολέσει την ανεξαρτησία της. Ότι ο… κατακτητής ήρθε με οικονομικά όπλα και κάνει ό,τι θέλει

Τολμώ να πω ότι η Ελλάδα έχει απολέσει την αυτονομία της (δόξα τω Θεώ, ακόμη είμαστε ανεξάρτητη χώρα, σε σφικτό πρόγραμμα οικονομικής επιτήρησης), διότι πρωτίστως έχει απολέσει την αξιοπιστία της.

Πρόκειται για ένα φαινόμενο που είναι προδήλως ορατό κατ΄ αρχάς στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Οι πολιτικοί μας μετά από άπειρες «κυβιστήσεις» κι άλλες τόσες απατηλές υποσχέσεις, έχουν πείσει όχι μόνον τον ελληνικό λαό, αλλά και πάμπολλες κυβερνήσεις και οργανισμούς του εξωτερικού ότι «άλλα λένε κι άλλα κάνουν», κι ότι πρέπει να έχουν στενότατο κολάρο για να μη λοξοδρομήσουν.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, η ώρα της «πολιτικής ενηλικίωσης» για κάποιον που έχει κυριολεκτικά μεγαλώσει στην αντιπολίτευση έρχεται όταν πλησιάζει η εξουσία. Και η ώρα αυτή φαίνεται να πλησιάζει για τον κ. Τσίπρα.

Ίσως όχι τώρα, με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας (ενδεχόμενο κατά την άποψή μου απευκταίο - και το λέω ξεκάθαρα), πιθανότατα όμως το 2016 με τη λήξη της θητείας της σημερινής κυβέρνησης.

Κι όχι το αν η χώρα θα πάει στο μεταξύ καλύτερα μάλλον δεν θα παίξει μεγάλο ρόλο, όπως φαίνεται να ελπίζει η κυβέρνηση και να φοβάται η αντιπολίτευση. Υπάρχουν και ιστορικά άλλωστε παραδείγματα, όπως η περίπτωση του μεγάλου Τσόρτσιλ, που κέρδισε τον πόλεμο, έμεινε στην Ιστορία, αλλά… έχασε τις επόμενες εκλογές.