Η στήλη αναφέρθηκε στο γνωστό παιχνίδι του δειλού πριν από δύο περίπου μήνες, στο ξεκίνημα ουσιαστικά των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, σημειώνοντας από τότε τους πιθανούς κινδύνους. Όλα δείχνουν πως καθώς ο Απρίλιος τελειώνει το παιχνίδι θα περάσει στην… παράταση, με τις δύο πλευρές να ανεβάζουν πάλι τους τόνους.

Για την ελληνική κυβέρνηση, ο χρόνος τελειώνει όταν τελειώσουν τα λεφτά για την πληρωμή μισθών, συντάξεων και υποχρεώσεων. Μπορεί να έχει δύο εβδομάδες, μπορεί και παραπάνω, ουδείς μπορεί να γνωρίζει με ακρίβεια, εκτός ίσως από τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομίας. Κάποιοι πάντως υποστηρίζουν ότι «λεφτά θα βρεθούν» σε έκτακτη ανάγκη ακόμη και για τον Μάιο.

Αυτές τις μέρες του Πάσχα είναι προφανές ότι η οικονομία έχει εισέλθει σε σαρακοστή... διαρκείας και η Ανάσταση αργεί. Κάπου μέσα στις πολιτικές μάχες, η κυβέρνηση φαίνεται να έχει... ξεχάσει ποιος πληρώνει το μάρμαρο της αβεβαιότητας και της έλλειψης ρευστότητας, που επιτείνεται περαιτέρω από την ανάγκη κάλυψης των υποχρεώσεων του κράτους «όπως-όπως».

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ακόμη κι αν ολοκληρωθεί μια συμφωνία μέχρι το τέλος του μήνα, η συμφωνία αυτή δεν θα έχει ως αποτέλεσμα την εκταμίευση του όλου ή έστω ενός μέρους της δόσης, κι όλα δείχνουν ότι η υπόθεση δεν πρόκειται να κλείσει μέχρι τον Ιούνιο.

Είναι μάλλον ενθαρρυντικό το ότι σε ιδιωτικές συζητήσεις υψηλόβαθμα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν να αντιλαμβάνονται πλήρως ότι η έξοδος της χώρας από το ευρώ θα ευνοούσε κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, εκείνους που έχουν συσσωρεύσει μεγάλα χρηματικά ποσά στο εξωτερικό. Κι ότι στην περίπτωση επιστροφής σε εθνικό νόμισμα αυτοί οι κεφαλαιούχοι «θα εισβάλουν για να πάρουν κοψοχρονιά ό,τι βρουν» μέσα στην αναμπουμπούλα που αναπόφευκτα θα δημιουργηθεί και θα κρατήσει καιρό.

Είναι ενθαρρυντικό διότι δείχνει πως κάποιοι αντιλαμβάνονται πλήρως τις διαφορές ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη, ή, αν θέλετε, τις πραγματικές συνθήκες που θα επικρατήσουν στο ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ, αντί να ευαγγελίζονται «εθνικές αναγεννήσεις» με παλαιοκομμουνιστικές διαδικασίες.

Το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιανουαρίου έφερε στην εξουσία μια ομάδα πολιτικών που είχε διανύσει τη διαδρομή της στο χώρο της Αριστεράς, χωρίς να περάσει ποτέ ως τώρα από τη κονίστρα της διακυβέρνησης.

Κι έτσι, τώρα που το άλμα προς την εξουσία έγινε, φαίνονται τα κενά στη διαχείρισή της.

Καλώς ή κακώς, η άσκηση αντιπολίτευσης, ακόμη και όταν είναι επιτυχής, δεν στηρίζεται σε έργα, αλλά σε λόγια. Σε υποσχέσεις και «θεωρίες» που αποσκοπούν στο να ικανοποιήσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο πολιτικό ακροατήριο. Οι θεωρίες όμως, όσο ωραίες κι αν ακούγονται, σπανίως αντέχουν στη βάσανο της πράξης, στους περιορισμούς της διακυβέρνησης.

Για όσους παρακολουθούν στενά τα γεγονότα είναι προφανές ότι η κυβέρνηση επικεντρώνει την προσπάθειά της στην εύρεση ισορροπιών ανάμεσα στις υποχωρήσεις που αναγκάζεται να κάνει στο εξωτερικό και στην επίσης επιτακτική ανάγκη αφομοίωσης των κραδασμών που αναπόφευκτα δημιουργούνται στο εσωτερικό της και σε ένα μέρος του πολιτικού της ακροατηρίου.

Η προσπάθεια αυτή εμφανίζεται προς τα έξω με τη μορφή της διγλωσσίας, της ασάφειας και της έλλειψης συγκεκριμένης στρατηγικής για την αντιμετώπιση των προβλημάτων και των καθυστερήσεων στη λήψη σημαντικών αποφάσεων.