Εδώ και μήνες η κοινή γνώμη παρακολουθεί με αγωνία και κούραση τη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης που έχει ως στόχο μια νέα συμφωνία για την οικονομική πορεία της χώρας.

Εντούτοις, ίσως το πιο σημαντικό ζήτημα εξακολουθεί να παραμένει εκτός των παραμέτρων αυτής της συζήτησης, με βασική ευθύνη των δανειστών, αλλά (εάν δεχτούμε ότι πράγματι η κυβέρνηση επιδιώκει να αλλάξει την ατζέντα από τις περικοπές και τη φορολόγηση, προς τον άξονα της ανάπτυξης) και της ελληνικής πλευράς.

Το βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι ότι δεν παράγουμε αρκετά. Η πραγματικότητα αυτή υπάρχει εδώ και δεκαετίες, ενισχύθηκε όμως ακόμη περισσότερο μετά την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ, που βοήθησε τις εισαγωγές, αλλά ταυτόχρονα μείωσε την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων. Κι αντικατοπτρίζεται ευθέως στο σκέλος των εξαγωγών, οι οποίες, παρά τις σημαντικές μειώσεις μισθών, εμφανίζουν ποσοστά ανόδου που σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες (εκείνες που μπορούν να συγκριθούν μαζί μας, όπως π.χ. η Πορτογαλία) μόνο αναιμικά μπορούν να χαρακτηριστούν.

Αδιαφιλονίκητος ηγέτης της Αριστερής Πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης κατέχει τον πρώτο ρόλο σε μια εσωκομματική δύναμη που θεωρείται ότι επηρεάζει περίπου το 30% της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, αλλά και κοντά στους 20 εκλεγμένους βουλευτές.

Έχοντας μακρά πορεία στην ελληνική πολιτική σκηνή, πάντα από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, ο κ. Λαφαζάνης δεν έχει κρύψει ποτέ τις ακροαριστερές πεποιθήσεις του.

Ουδείς θα μπορούσε να τον κατηγορήσει για ασυνέπεια απέναντι στις αρχές του, ενώ θεωρείται πρόσωπο «αδιάβλητο» από διάφορες ενοχλητικές πτυχές της πολιτικής μας πραγματικότητας, σε βαθμό που να χαίρει εκτίμησης ακόμη και από πρόσωπα με εντελώς διαφορετικές θέσεις, που σέβονται αν μη τι άλλο τη γνησιότητα των πεποιθήσεών του.

Τα σημάδια από τη μέχρι τώρα πορεία της διαπραγμάτευσης δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά. Την ώρα που η ελληνική πλευρά στραγγίζει με κάθε τρόπο τις τελευταίες σταγόνες ρευστότητας από τις κρατικές δεξαμενές, γίνεται σαφές ότι από την πλευρά των δανειστών υπάρχουν επίσης κόκκινες γραμμές, που αντιπαρατίθενται σε αυτές της κυβέρνησης.

Προφανώς τα πιο μεγάλα σημεία αντίθεσης αφορούν το εργασιακό και ακόμη περισσότερο το ασφαλιστικό. Δεν είναι τυχαίο ότι επί αυτών των δύο θεμάτων εκδόθηκε πρόσφατα το κοινό ανακοινωθέν Τσίπρα - Γιούνκερ.

Στο προηγούμενο σχόλιο επισημάναμε πως όλα δείχνουν ότι μια επίσημη πρώτη συμφωνία με τους δανειστές είναι πλέον προ των πυλών. Η πολιτική σφραγίδα μπήκε ήδη, με το κοινό ανακοινωθέν του πρωθυπουργού και του προέδρου της Κομισιόν, του πλέον κατάλληλου προσώπου για να εκπροσωπήσει αυτόν τον «ευρωπαϊκό» συμβιβασμό.

Κατόπιν αυτού, για μια σειρά λόγους η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ανοίξει άλλα μέτωπα, που χωρίς να έχουν… δημοσιονομικό κόστος μπορούν να συσπειρώσουν την κομματική βάση, αλλά και την ευρύτερη κοινή γνώμη, προσφέροντας ταυτόχρονα και επικοινωνιακό αντιπερισπασμό στα τυχόν δυσάρεστα της επικείμενης συμφωνίας.

Παρά τους ανεβασμένους τόνους της αριστερής πλατφόρμας, τις διαφορές μεταξύ ΔΝΤ και Ευρώπης, τις απανωτές καθυστερήσεις, οι προσπάθειες για έναν πολιτικό (άρα και για οικονομικό συμβιβασμό) φαίνεται ότι μπήκαν στην ευθεία του τερματισμού.

Το κοινό ανακοινωθέν για τα εργασιακά και το ασφαλιστικό, που εξέδωσαν χθες ο Γιούνκερ και ο Τσίπρας, ασφαλώς δεν είναι τυχαίο, διότι αφορά τα δύο θέματα που αφενός αποτελούσαν κόκκινες γραμμές για την ελληνική κυβέρνηση κι αφετέρου ήταν αυτά στα οποία (με αιχμή το ΔΝΤ) ασκήθηκε ασφυκτική πίεση από την πλευρά των δανειστών.