Είναι μάλλον ενθαρρυντικό το ότι σε ιδιωτικές συζητήσεις υψηλόβαθμα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν να αντιλαμβάνονται πλήρως ότι η έξοδος της χώρας από το ευρώ θα ευνοούσε κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, εκείνους που έχουν συσσωρεύσει μεγάλα χρηματικά ποσά στο εξωτερικό. Κι ότι στην περίπτωση επιστροφής σε εθνικό νόμισμα αυτοί οι κεφαλαιούχοι «θα εισβάλουν για να πάρουν κοψοχρονιά ό,τι βρουν» μέσα στην αναμπουμπούλα που αναπόφευκτα θα δημιουργηθεί και θα κρατήσει καιρό.

Είναι ενθαρρυντικό διότι δείχνει πως κάποιοι αντιλαμβάνονται πλήρως τις διαφορές ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη, ή, αν θέλετε, τις πραγματικές συνθήκες που θα επικρατήσουν στο ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ, αντί να ευαγγελίζονται «εθνικές αναγεννήσεις» με παλαιοκομμουνιστικές διαδικασίες.

Το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιανουαρίου έφερε στην εξουσία μια ομάδα πολιτικών που είχε διανύσει τη διαδρομή της στο χώρο της Αριστεράς, χωρίς να περάσει ποτέ ως τώρα από τη κονίστρα της διακυβέρνησης.

Κι έτσι, τώρα που το άλμα προς την εξουσία έγινε, φαίνονται τα κενά στη διαχείρισή της.

Καλώς ή κακώς, η άσκηση αντιπολίτευσης, ακόμη και όταν είναι επιτυχής, δεν στηρίζεται σε έργα, αλλά σε λόγια. Σε υποσχέσεις και «θεωρίες» που αποσκοπούν στο να ικανοποιήσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο πολιτικό ακροατήριο. Οι θεωρίες όμως, όσο ωραίες κι αν ακούγονται, σπανίως αντέχουν στη βάσανο της πράξης, στους περιορισμούς της διακυβέρνησης.

Για όσους παρακολουθούν στενά τα γεγονότα είναι προφανές ότι η κυβέρνηση επικεντρώνει την προσπάθειά της στην εύρεση ισορροπιών ανάμεσα στις υποχωρήσεις που αναγκάζεται να κάνει στο εξωτερικό και στην επίσης επιτακτική ανάγκη αφομοίωσης των κραδασμών που αναπόφευκτα δημιουργούνται στο εσωτερικό της και σε ένα μέρος του πολιτικού της ακροατηρίου.

Η προσπάθεια αυτή εμφανίζεται προς τα έξω με τη μορφή της διγλωσσίας, της ασάφειας και της έλλειψης συγκεκριμένης στρατηγικής για την αντιμετώπιση των προβλημάτων και των καθυστερήσεων στη λήψη σημαντικών αποφάσεων.

Για όσους παρακολούθησαν προσεκτικά την κοινή συνέντευξη Τύπου Μέρκελ και Τσίπρα, ήταν οφθαλμοφανής η διάθεση να αποκατασταθούν όχι απλώς οι διμερείς σχέσεις μεταξύ της χώρας μας και της Γερμανίας, αλλά και ευρύτερα οι σχέσεις με τους δανειστές, στο πλαίσιο της ευρωζώνης.

Η συμβιβαστική διάθεση και η αυξημένη προσοχή στις διατυπώσεις ήταν τόσο έκδηλες και από τις δύο πλευρές που έκαναν κάποιες σκληρές δημοσιογραφικές ερωτήσεις να φαντάζουν, συγκριτικά, σχεδόν… εμπρηστικές!

Ειδικά δε για τον κ. Τσίπρα, θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι έχοντας εγκαταλείψει τους υψηλούς τόνους και προβάλλοντας πλέον τα κοινά σημεία στις σχέσεις με τους εταίρους (κάτι που είχε προδιαγράψει εν πολλοίς η στήλη - βλέπε «Το παράθυρο ευκαιρίας του Τσίπρα»), έδειξε χθες να ολοκληρώνει τη στροφή προς τον πολιτικό ρεαλισμό που είχε τη σωφροσύνη να ξεκινήσει προεκλογικά.

Η εκτόνωση της έντασης μέσα από τη μίνι σύνοδο της Πέμπτης αποτελεί ασφαλώς μια συμβολική νίκη στα σημεία για τον πρωθυπουργό, ο οποίος -ευτυχώς- εμφανίστηκε συγκρατημένος και με χαμηλούς τόνους στη μεγάλη συνέντευξη της επόμενης μέρας, αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι αναγνωρίζει τις δυσκολίες που παραμένουν. 

Η Ελλάδα απέκτησε με κάθε επισημότητα την «πατρότητα» του ελληνικού προγράμματος, φάνηκε να περνά το σκόπελο των μέτρων λιτότητας, αλλά και να ξεκαθαρίζει στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο τι κάνουν οι τεχνοκράτες της τρόικας και τι οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι.