Η χθεσινή εξέλιξη με την αντιπρόταση εμπνεύσεως ΔΝΤ, που όμως δεν συνάντησε καμία ανοικτή αντίδραση από τους άλλους δύο θεσμούς- και κυρίως από την Κομισιόν, αφήνει μόνον δύο περιθώρια για τις περαιτέρω εξελίξεις.

-Είτε πρόκειται για μια αριστοτεχνική κίνηση μαξιμαλιστικών απαιτήσεων, προκειμένου να συρθεί η ελληνική κυβέρνηση σε περαιτέρω υποχωρήσεις, χωρίς όμως να αναγκαστεί να αγκαλιάσει πλήρως τα δεδομένα και τη «φιλοσοφία» της ξαφνικής «αντιπρότασης».

-Είτε πρόκειται για γνήσιο τελεσίγραφο, στο οποίο η ελληνική πλευρά θα έχει περιθώρια για επιδερμικές μόνο αλλαγές, γεγονός που θα φέρει την ελληνική κυβέρνηση σε εξαιρετικά δυσχερή θέση, στο εσωτερικό.
Και στις δύο περιπτώσεις, είναι πλέον προφανές ότι το ΔΝΤ λειτουργεί με την πλήρη κάλυψη ορισμένων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με πρωταγωνιστή τη Γερμανία.

Τώρα που η συμφωνία φαίνεται να είναι θέμα 24ώρων, είναι ίσως η κατάλληλη στιγμή να αποσαφηνίσουμε που θα κριθεί πρακτικά, για την οικονομία, η σχετική έστω επιτυχία της πολύμηνης προσπάθειας της κυβέρνησης, μιας και ήταν εξ αρχής ξεκάθαρο ότι απόλυτη επιτυχία δεν επρόκειτο να υπάρξει.

Τα κρίσιμα θέματα είναι δύο: Χρηματοδότηση και ρευστότητα για την οικονομία, αναδιάρθρωση του χρέους.

Στο θέμα του χρέους η κυβέρνηση εμφανίζεται να προωθεί την αναχρηματοδότηση των «ακριβών» ομολόγων που κατέχουν οι κεντρικές τράπεζες της Ευρώπης, με ομόλογα του EFSF. Αν καταφέρει να το περάσει, θα είναι μια πολύ σημαντική επιτυχία, καθώς θα ετεροχρονιστούν στο απώτερο μέλλον και με πολύ μικρό επιτόκιο, πληρωμές ύψους περίπου 27 δισ. ευρώ, που έπρεπε να γίνουν σύντομα.

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις πολύ στενά, όλο αυτό το διάστημα, προκύπτουν κατά την άποψη μου κάποια κρίσιμα συμπεράσματα.

Από τον τρόπο με τον οποίο έχει εκτυλιχθεί η υπόθεση, με τον χρόνο συνεχώς να ροκανίζεται, φαίνεται ότι οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Ευρώπη, αλλά και το ΔΝΤ, δεν έχουν διάθεση να δουν την υπόθεση Ελλάδα να τινάζεται στον αέρα, για διάφορους λόγους, οικονομικούς, πολιτικούς και γεωπολιτικούς, κι ότι υπερισχύουν της -υπαρκτής- τάσης μεταξύ ορισμένων Ευρωπαίων, να γίνει η Ελλάδα ένα είδος «Ιφιγένειας» στην Ευρωζώνη.

Έρχεται ο καιρός να το παραδεχτούμε. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη χώρα προέρχεται από το εσωτερικό και αποτελεί ευθύνη όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών κομμάτων, για τον τρόπο που γαλούχησαν και «καθοδήγησαν» την ελληνική κοινωνία.

Διότι εν τέλει, κανένα εξ αυτών, είτε επρόκειτο για δεξιά, είτε για αριστερά, είτε για κεντρώα κόμματα, δεν εξήγησε στον «κυρίαρχο λαό» ότι ο παράδεισος που χάθηκε ήταν πλαστός, κι ότι αν θέλουμε στη σημερινή διεθνή πραγματικότητα να είμαστε ανταγωνιστικοί, υπάρχουν δύο -και μόνον- δρόμοι:

Ο χρόνος της παρούσας διαπραγμάτευσης τελειώνει. Αυτό πλέον το αναγνωρίζουν όλοι, θέτοντας ως όριο είτε τα μέσα Ιουνίου (ημερομηνία που λαμβάνει υπ' όψιν της τα ξένα κοινοβούλια), είτε τα τέλη του τρέχοντος μηνός. 

Το καλύτερο σενάριο για την Ελλάδα και την οικονομία, θα είναι να βρεθεί ως τότε (τα μέσα Ιουνίου, ήτοι το ερχόμενο Σαββατοκύριακο) μια συμφωνία σε επίπεδο «επιτελείων», η περίφημη staff level agreement, κατόπιν της οποίας θα δοθεί μια νέα παράταση στο ελληνικό πρόγραμμα, για κάποιους μήνες, μαζί με χρηματοδότηση που να επιτρέπει στη χώρα να πληρώνει τις υποχρεώσεις της, σε αντάλλαγμα για μια σειρά μέτρων που θα πρέπει να εφαρμοστούν.