Για μια ακόμη φορά το μεγάλο διακύβευμα των εκλογών κινδυνεύει να περάσει απαρατήρητο. Το θέμα, για να το πούμε απλά, είναι ποιος ή ποιοι θα σπάσουν επιτέλους αυγά για να φτιάξουν ομελέτα, θα κάνουν δηλαδή τις απαραίτητες τομές στους θεσμούς, στο δημόσιο και στην ιδιωτική οικονομία, ώστε να ξαναπάρει μπροστά η χώρα. 

Δυστυχώς, οι πολιτικές ηγεσίες μένουν σε διαχειριστικά κυρίως θέματα. Ακόμη και ο Αλέξης Τσίπρας, που έχει δυνατότητες οραματικού λόγου, δείχνει να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο ριζοσπαστικό παρελθόν και το δυσάρεστο παρόν του τρίτου μνημονίου, χωρίς να δίνει μέχρι στιγμής πειστική εικόνα για ένα καλύτερο μέλλον.

Σε αυτές τις εκλογές, για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, οι ψευδαισθήσεις έχουν τελειώσει. Όσοι πίστεψαν ότι υπάρχουν εναλλακτικές στα μνημόνια διαψεύστηκαν οικτρά. 

Με εξαίρεση πλέον μόνον εκείνους που έλκονται από το όνειρο ενός παραδείσου εκτός του ευρώ (ένα ποσοστό που φαίνεται να κινείται πέριξ του 25%, χωρίς να σημαίνει ότι αυτό θα φανεί και στην κάλπη), όλοι οι υπόλοιποι αντιλαμβάνονται ότι διακύβευμα αυτών των εκλογών είναι απλώς το ποιος θα εφαρμόσει το τρίτο μνημόνιο με τον «καλύτερο» τρόπο.

Οι χθεσινές δηλώσεις των δανειστών μας δεν επιτρέπουν ιδιαίτερες αμφιβολίες. Όπως και οι περισσότεροι παρατηρητές στην Ελλάδα, ουδόλως αιφνιδιάστηκαν ή ανησύχησαν από την κίνηση Τσίπρα να προκαλέσει εκλογές.

Δεν έχουν άλλωστε και κανένα λόγο να ανησυχούν. Γνωρίζουν ότι τουλάχιστον το 70% του εκλογικού σώματος θέλει το ευρώ, κι ότι το τρίτο μνημόνιο δεν θα αμφισβητηθεί όποιο κι αν είναι το πρώτο κόμμα, αλλά κι ότι το πιθανότερο είναι να νικήσει στην εκλογική αναμέτρηση του Σεπτεμβρίου το «κόμμα Τσίπρα».

Στη χώρα που κατέχει σήμερα αδιαμφισβήτητα τον ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη και την Ευρωζώνη, ίσως το πιο βασικό λάθος είναι ότι δεν ομολογήθηκε ανοικτά ότι η «ελληνική διάσωση» του 2010 ήταν απαραίτητη.

Αφενός, για να μη χρεοκοπήσουν οι ευρωπαϊκές τράπεζες που την είχαν δανείσει αλόγιστα, κι αφετέρου, για να μην καταρρεύσει η ίδια η ευρωζώνη από την ανεξέλεγκτη μετάσταση του ελληνικού προβλήματος, που θα επέφερε μια χρεοκοπία της χώρας μας.

Και ότι για τους παραπάνω λόγους, η πρώτη διάσωση του 2010 έγινε με λανθασμένο τρόπο, τις συνέπειες του οποίου πληρώνει σε μεγάλο βαθμό σήμερα όχι μόνο η Ελλάδα αλλά και τα κράτη που υποκατέστησαν πρακτικά τους ιδιώτες δανειστές.

Η ψήφιση του 3ου μνημονίου με συντριπτική πλειοψηφία πάνω από τα 2/3 της υφιστάμενης Βουλής, αλλά με την κυβερνητική πτέρυγα να πέφτει κάτω από το όριο των 120 βουλευτών, αναμφίβολα πυροδοτεί πολιτικές εξελίξεις. 

Ήδη η κυβέρνηση ανεπίσημα άφησε να διαφανεί ότι μέσα στο επόμενο διάστημα, μόλις ολοκληρωθεί η συμφωνία με τους εταίρους, θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης. Ωστόσο, πραγματική θρυαλλίδα για το τι θα συμβεί στη συνέχεια θα αποτελέσει η στάση που θα κρατήσει το Eurogroup στην απογευματινή του συνεδρίαση (με πυρήνα τις γερμανικές θέσεις), όπου και θα εξεταστεί η χορήγηση του νέου μεγάλου πακέτου στήριξης της χώρας μας.