Οι χθεσινές δηλώσεις των δανειστών μας δεν επιτρέπουν ιδιαίτερες αμφιβολίες. Όπως και οι περισσότεροι παρατηρητές στην Ελλάδα, ουδόλως αιφνιδιάστηκαν ή ανησύχησαν από την κίνηση Τσίπρα να προκαλέσει εκλογές.
Δεν έχουν άλλωστε και κανένα λόγο να ανησυχούν. Γνωρίζουν ότι τουλάχιστον το 70% του εκλογικού σώματος θέλει το ευρώ, κι ότι το τρίτο μνημόνιο δεν θα αμφισβητηθεί όποιο κι αν είναι το πρώτο κόμμα, αλλά κι ότι το πιθανότερο είναι να νικήσει στην εκλογική αναμέτρηση του Σεπτεμβρίου το «κόμμα Τσίπρα».
Ο ΣΥΡΙΖΑ με την μορφή που τον ξέραμε αποτελεί και επισήμως παρελθόν από χθες. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ 2.0 θα είναι νομοτελειακά πολύ πιο κοντά στη σοσιαλδημοκρατία απ' ό,τι στη ριζοσπαστική αριστερά, αλλά και κόμμα πολύ πιο αρχηγικό, πιθανώς σχεδόν με τον τρόπο που υπήρξε η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ την εποχή που ηγέτες τους ήταν οι ιδρυτές τους.
Το γεγονός ότι οι εκλογές αυτές θα γίνουν με λίστα, αλλά και η πολιτική κυριαρχία που απολαμβάνει σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας, προσφέρουν μεγάλη ευχέρεια κινήσεων, τόσο για την προσέλκυση νέων προσώπων, ακόμη και από άλλους πολιτικούς χώρους, όσο και για τη διασφάλιση μιας μελλοντικά πολύ πιο συμπαγούς κοινοβουλευτικής ομάδας.
Δεδομένου ότι αντίπαλο πολιτικό δέος δεν φαίνεται να υφίσταται προς το παρόν, βασικό θέμα για τον ίδιο τον κ. Τσίπρα είναι η φθορά που μπορεί να προκαλέσει ο χρόνος, καθώς τα σκληρά μέτρα που ψηφίστηκαν θα πρέπει να εφαρμοστούν.
Αυτή τη φθορά σπεύδει να προλάβει, με το καθ' όλα δημοκρατικό επιχείρημα, που ταυτόχρονα τον διαφοροποιεί από τους προηγούμενους, ότι χρειάζεται νέα εντολή για να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που απέχει παρασάγγας από τις εξαγγελίες των περασμένων εκλογών.
Εδώ βρίσκεται και η ουσιώδης διαφορά με όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις της τελευταίας 5ετίας. Το πρόγραμμα είναι δεδομένο, ψηφισμένο από τη Βουλή, κι αυτό που θα κληθεί να ψηφίσει ο πολίτης είναι ποιος θα το εφαρμόσει.
Το πιθανότερο, με τα τρέχοντα δεδομένα, είναι ότι θα το εφαρμόσει μια κυβέρνηση με κορμό το κόμμα του κ. Τσίπρα, σε συνεργασία με ένα ή και περισσότερα άλλα κόμματα, χωρίς βέβαια να αποκλείονται και οι εκπλήξεις.
Όποια συνεργασία πάντως απαιτηθεί, θα προκύψει, ό,τι κι αν ειπωθεί προεκλογικά. Αυτό το γνωρίζουν και οι εταίροι μας, που ελπίζουν ότι στη νέα Βουλή θα επικρατήσουν επιτέλους συνθήκες ρεαλισμού και σταθερής διακυβέρνησης, ώστε να εφαρμοστεί αποτελεσματικά το πρόγραμμα με ορίζοντα κάποιων ετών.
ΥΓ: Σε αυτές τις εκλογές θα ξεκαθαρίσει και το πολιτικό τοπίο με έναν τρόπο που θα αντανακλά πολύ καλύτερα τις ισορροπίες στην ελληνική κοινή γνώμη. Η διαχωριστική γραμμή είναι πια ολοφάνερη. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μπορεί να δούμε ένα ποσοστό της τάξεως του 25% να καταλήγει αθροιστικά σε εκείνους που εξακολουθούν να τάζουν σκίσιμο των μνημονίων και είναι αντίθετοι με την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.