Οι χθεσινές δηλώσεις των δανειστών μας δεν επιτρέπουν ιδιαίτερες αμφιβολίες. Όπως και οι περισσότεροι παρατηρητές στην Ελλάδα, ουδόλως αιφνιδιάστηκαν ή ανησύχησαν από την κίνηση Τσίπρα να προκαλέσει εκλογές.

Δεν έχουν άλλωστε και κανένα λόγο να ανησυχούν. Γνωρίζουν ότι τουλάχιστον το 70% του εκλογικού σώματος θέλει το ευρώ, κι ότι το τρίτο μνημόνιο δεν θα αμφισβητηθεί όποιο κι αν είναι το πρώτο κόμμα, αλλά κι ότι το πιθανότερο είναι να νικήσει στην εκλογική αναμέτρηση του Σεπτεμβρίου το «κόμμα Τσίπρα».

Στη χώρα που κατέχει σήμερα αδιαμφισβήτητα τον ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη και την Ευρωζώνη, ίσως το πιο βασικό λάθος είναι ότι δεν ομολογήθηκε ανοικτά ότι η «ελληνική διάσωση» του 2010 ήταν απαραίτητη.

Αφενός, για να μη χρεοκοπήσουν οι ευρωπαϊκές τράπεζες που την είχαν δανείσει αλόγιστα, κι αφετέρου, για να μην καταρρεύσει η ίδια η ευρωζώνη από την ανεξέλεγκτη μετάσταση του ελληνικού προβλήματος, που θα επέφερε μια χρεοκοπία της χώρας μας.

Και ότι για τους παραπάνω λόγους, η πρώτη διάσωση του 2010 έγινε με λανθασμένο τρόπο, τις συνέπειες του οποίου πληρώνει σε μεγάλο βαθμό σήμερα όχι μόνο η Ελλάδα αλλά και τα κράτη που υποκατέστησαν πρακτικά τους ιδιώτες δανειστές.

Η ψήφιση του 3ου μνημονίου με συντριπτική πλειοψηφία πάνω από τα 2/3 της υφιστάμενης Βουλής, αλλά με την κυβερνητική πτέρυγα να πέφτει κάτω από το όριο των 120 βουλευτών, αναμφίβολα πυροδοτεί πολιτικές εξελίξεις. 

Ήδη η κυβέρνηση ανεπίσημα άφησε να διαφανεί ότι μέσα στο επόμενο διάστημα, μόλις ολοκληρωθεί η συμφωνία με τους εταίρους, θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης. Ωστόσο, πραγματική θρυαλλίδα για το τι θα συμβεί στη συνέχεια θα αποτελέσει η στάση που θα κρατήσει το Eurogroup στην απογευματινή του συνεδρίαση (με πυρήνα τις γερμανικές θέσεις), όπου και θα εξεταστεί η χορήγηση του νέου μεγάλου πακέτου στήριξης της χώρας μας.

Μέσα στον ορυμαγδό των οικονομικών εξελίξεων που ζει η χώρα, περνάει στα «ψιλά» η μεγάλη σημασία που έχει η διατήρηση αποτελεσματικού επιπέδου ετοιμότητας στις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας.

Οι οποίες κατά τη διάρκεια της κρίσης απασχολούν την κοινή γνώμη μόνο όταν έρχεται στο προσκήνιο το θέμα των αποδοχών ή των συντάξεων στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, συχνά με τρόπο που διαστρεβλώνει την πραγματικότητα (ακόμη και στις ΗΠΑ προβλέπεται αποστράτευση με σύνταξη σε υπαξιωματικούς και αξιωματικούς μετά από 20 χρόνια υπηρεσίας), ή όταν εξαγγέλλονται νέες μειώσεις στις αμυντικές δαπάνες.

Το ευρώ είναι ένα ημιτελές νόμισμα, με πολλά προβλήματα, που προκύπτουν από το γεγονός ότι δεν συνοδεύεται από μια δημοσιονομική και πολιτική ένωση. Ως κοινό νόμισμα, δε, ωφελεί κυρίως τις ισχυρές εξαγωγικά χώρες του Βορρά (και κυρίως τη Γερμανία), που αν είχαν το δικό τους, θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν το κόστος της ισχυρότερης ισοτιμίας.

Το γεγονός όμως ότι τα οικονομικά προβλήματα δεν εντοπίζονται πια μόνο στο Νότο αλλά κάνουν σταδιακά την εμφάνισή τους και στον πυρήνα της Ευρώπης, ακόμη δε και στο Βορρά, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Φινλανδία, δείχνει ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Στην ουσία αφορά όχι μόνον την Ευρώπη, αλλά συνολικά την αποκαλούμενη «Δύση».