Παρότι παίζει χωρίς αντίπαλο, με δεδομένη την κατάσταση που επικρατεί στη Νέα Δημοκρατία και τα υπαρξιακά προβλήματα σε ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ, η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δείχνει ότι δεν έχει βρει ακόμη τον βηματισμό της, αλλά και ότι σε αρκετά -και σημαντικά- θέματα «πειραματίζεται» προκειμένου να βρει λύσεις.

Ως ένα βαθμό, αυτό είναι αιτιολογημένο. Πρόκειται για μια κυβέρνηση που και κατά δήλωση του ίδιου του πρωθυπουργού… «τώρα αρχίζει και κυβερνά», καθότι η προηγούμενη θητεία αναλώθηκε στη διαπραγμάτευση. Για μια κυβέρνηση που όχι μόνο δεν έχει την πολυτέλεια της περιόδου χάριτος, αλλά πρέπει να βρει και σολομώντειες λύσεις, μήπως και περισώσει κάτι σε σχέση με τις δρακόντειες επιταγές του μνημονίου. Κι όλα αυτά ενώ η δήθεν «ευρωπαϊκή αντιπολίτευση» δείχνει να ξέχασε ότι ψήφισε το τρίτο μνημόνιο και λέει «όχι» σχεδόν στα πάντα, επηρεάζοντας το κλίμα.

Πέρα από τη μνημειώδη γκάφα του υπουργού Φίλη με τις περίφημες… πενταροδεκάρες και το άγχος των γονιών για το αυξημένο κόστος σε ανάγκες που έφτασαν να είναι ζωτικές για το μέλλον των παιδιών τους, είναι συγκλονιστικό ότι ουδείς ασχολείται με το πραγματικό πρόβλημα στην ελληνική παιδεία, ακόμη και αυτές τις μέρες, που το θέμα έχει βρεθεί στο φόρτε της επικαιρότητας.

Πρώτον, με το γεγονός ότι όλα τα παιδιά ανεξαιρέτως, ακόμη και αυτά που πηγαίνουν στα πιο ακριβά ιδιωτικά σχολεία, κάνουν φροντιστήρια και δεύτερον, με το γεγονός ότι το ιδιωτικό σχολείο στην Ελλάδα της υποτιθέμενης «δωρεάν παιδείας» έχει πάψει να είναι είδος πολυτελείας, ακριβώς λόγω της κάθετης πτώσης στη δημόσια εκπαίδευση.

Ίσως η μεγαλύτερη επικοινωνιακή αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ για μια μερίδα «σοβαρών» ψηφοφόρων αφορά τις ανέφικτες υποσχέσεις των προηγούμενων ετών.

Αυτό το στίγμα δεν αποκλείεται να επισκιαστεί πολύ σύντομα από τα καμώματα της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, αλλά και του Ποταμιού (εκείνου που ο αρχηγός του έλεγε στον Τσίπρα το καλοκαιράκι, «φέρε εσύ μια συμφωνία κι εμείς θα την ψηφίσουμε).

Διότι τα ίδια αυτά κόμματα που υπερψήφισαν συνολικά και χωρίς αντιρρήσεις το τρίτο μνημόνιο, με απόλυτη στήριξη των βουλευτών τους, σήμερα κάνουν άγρια αντιπολίτευση και καταψηφίζουν τους… εφαρμοστικούς νόμους. Κι όταν ρωτήσεις κάποιο στέλεχός τους, σου απαντά αμυντικά, «τότε το κάναμε για το καλό της χώρας, τώρα έχει κυβέρνηση πλειοψηφίας, ας τα ψηφίζουν εκείνοι».

Το υπ' αριθμόν 1 πολιτικό πρόβλημα της Ευρώπης σήμερα δεν αφορά στην κρίση χρέους ή στη λιτότητα αυτή καθεαυτή, όπως συνέβαινε έως πρότινος, αλλά στη μαζική εισροή προσφύγων, οι περισσότεροι εκ των οποίων βλέπουν ως Γη της Επαγγελίας, το έδαφος των πλουσιότερων κρατών της Ευρωζώνης.

Το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι σήμερα η βασικότερη χώρα «υποδοχής» των προσφύγων συνιστά όχι μόνον πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό ζήτημα για την ίδια τη χώρα, εγκυμονώντας πολυάριθμους κινδύνους, αλλά και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία αξιοποίησης αυτού του γεγονότος, στο πλαίσιο της ευρύτερης σχέσης με την Ευρώπη γενικώς και με τους εταίρους (και δανειστές) μας στην ευρωζώνη ειδικότερα.

Μετά από μεγάλο διάστημα στο οποίο οι συγχωνεύσεις μεταξύ κολοσσών ήταν σχεδόν διαρκώς στο προσκήνιο και ο διεθνής Τύπος εκθείαζε τα πλεονεκτήματά τους, σε επίπεδο συνεργιών, νέων επενδύσεων και καλύτερου συνδυασμού εμπειρίας/τιμής, για τον καταναλωτή, το εκκρεμές φαίνεται να γέρνει προς την άλλη πλευρά. Ιδίως δε σε ό,τι αφορά στον ευρωπαϊκό χώρο, όπου μπορεί κατ' όνομα να υπάρχει «ενιαία αγορά», πλην όμως οι αγορές των κρατών-μελών, ακόμη και εντός της ευρωζώνης, διατηρούν πολύ έντονα «εθνικά» χαρακτηριστικά και ιδιομορφίες.