Οι ισορροπίες που χαρακτήρισαν τη μακρά περίοδο ευμάρειας στη Δύση, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, έχουν ανατραπεί σχεδόν ολοσχερώς.

Το επίκεντρο του κόσμου μετακινείται προς την Ασία, η παγκοσμιοποίηση, ή, ορθότερα, ο τρόπος με τον οποίο αυτή εφαρμόστηκε, αποσαθρώνει πλέον όχι μόνο τη μικροαστική αλλά και τη μέση αστική τάξη της Δύσης, ενώ το πολιτικό και οικονομικό «κατεστημένο», το «σύστημα», αμφισβητείται ολοένα και περισσότερο από μεγάλα κοινωνικά στρώματα.

Ταυτόχρονα, η σύγκρουση του δυτικού «κοσμοπολιτισμού» με τον ισλαμικό φανατισμό αναδεικνύει πόσο ευάλωτη αλλά και πόσο «συνδεδεμένη» με άλλες περιοχές του πλανήτη είναι πλέον η οποιαδήποτε «ανεπτυγμένη» πρωτεύουσα, μέσα σε έναν κόσμο που έχει «παγκοσμιοποιηθεί», χωρίς όμως να έχει απαρνηθεί τον φανατικό εθνικισμό αλλά και τον πάσης φύσεως ακραίο εξτρεμισμό.

Καθώς συνεχίζεται η εγχώρια αντιπαράθεση διαφόρων γραφίδων, για τους λόγους που οδήγησαν στην επικράτηση του Brexit, συνήθως με υπεραπλουστεύσεις, έχει σημασία να δούμε την άποψη μιας Βρετανίδας δημοσιογράφου των Financial Times (κι όχι κάποιου λαϊκιστικού εντύπου) που ψήφισε «Leave», κι όπως λέει, ΔΕΝ το μετανιώνει.

Μια άποψη που σίγουρα έχει αξία, όχι μόνον διότι καταρρίπτει μια σειρά από στερεότυπα, αλλά και γιατί δίνει με απόλυτη αμεσότητα τη σύνδεση ανάμεσα στον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε η Ευρώπη την ελληνική κρίση και στην απόφαση κάποιων Βρετανών να ψηφίσουν υπέρ της εξόδου της χώρας τους.

Πρόκειται για εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αλλά και περίεργη «σύμπτωση».

Την ίδια στιγμή που καθίσταται φανερό ότι τα δεδομένα της κρίσης βάζουν τα καρφιά στο φέρετρο γνωστών και μεγάλων επιχειρήσεων, οι οποίες κατάφερναν να συντηρηθούν στον «αναπνευστήρα» μέχρι σήμερα, εξελίσσονται έντονες διεργασίες στα κορυφαία επίπεδα του τραπεζικού τομέα, με κύριο άξονα την ελαχιστοποίηση της «ελληνικής επιρροής».

Η ξαφνική αλλαγή όλων των «εκτελεστικών» στελεχών του ΤΧΣ, χωρίς εμφανή αιτία, αλλά και τα όσα τραγελαφικά έχουν συμβεί στη διαδικασία ανάδειξης νέου CEO στην Πειραιώς, παραπέμπουν ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση, συνδυάζοντας και ένα άρωμα επιρροής από μεγάλα ξένα funds, τα οποία προφανέστατα επιθυμούν κυρίαρχο ρόλο στη διαδικασία αναδιάρθρωσης των προβληματικών δανείων, που αφορά πολύ μεγάλο μέρος της ελληνικής επιχειρηματικότητας.

Η άποψη ότι τα δημοψηφίσματα είναι «επικίνδυνα» ακούγεται συχνά πυκνά, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, έφτασε όμως σε ένα επικίνδυνο -για τη Δημοκρατία- κρεσέντο, μετά το αποτέλεσμα για το Brexit.

Οσοι πιστεύουν ότι τις σημαντικές αποφάσεις δεν πρέπει να τις παίρνει ο «αμαθής» λαός, ακόμη κι αν η ένστασή τους εδράζεται σε ορισμένες πραγματικές αιτίες, όπως για παράδειγμα η έλλειψη κατανόησης σύνθετων οικονομικών δεδομένων, ουσιαστικά προσβάλλουν το δημοκρατικό πολίτευμα.

Το οποίο μπορεί να έχει τα ελαττώματά του, πλην όμως είναι το καλύτερο από τα συστήματα που έχουν διαμορφωθεί στην πορεία των αιώνων, γι' αυτό άλλωστε και επικράτησε στη λεγόμενη «Δύση».

Τις προάλλες, ο υπουργός Aνάπτυξης Γιώργος Σταθάκης μάς πληροφόρησε ότι οι οφειλές προς το Δημόσιο δεν είναι πάνω από 80 δισ. ευρώ, όπως αναφέρουν τα επίσημα στοιχεία, αλλά περίπου 15 δισ. ευρώ.

Παρότι είναι ακριβές ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος από αυτές τις εμφανιζόμενες οφειλές, είτε ανήκουν σε εταιρίες και φυσικά πρόσωπα που έχουν εκλείψει εδώ και δεκαετίες, είτε αφορούν ιλιγγιώδη πρόστιμα και προσαυξήσεις που δεν μπορούν να καλυφθούν, το πώς κατέληξε στο αυτό το νούμερο απέφυγε να μας το πει.

Μάλλον διότι και αυτό είναι… «προσεγγιστικό» κι όχι αποτέλεσμα μιας εμπεριστατωμένης μελέτης περί του ποια υπόλοιπα είναι εισπράξιμα και ποια όχι, όπως έσπευσε να σημειώσει και ο αρθρογράφος του Euro2day.gr Νίκος Δρόσος, παρουσιάζοντας μια σειρά στοιχείων που αμφισβητούν το νούμερο του κ. Σταθάκη.