«You can talk the talk, but can you walk the walk?» λέει μια αγγλοσαξονική έκφραση, που φαίνεται να ταιριάζει «κουτί» στην περίπτωση της ηγεμονικής στον ευρωπαϊκό χώρο Γερμανίας, από την οποία προήλθε η «ηθικοπλαστική» άποψη και θεωρία για την ευρωπαϊκή κρίση.

Διακατεχόμενη από τον διαρκή φόβο ότι θα κληθεί να πληρώσει «τα σπασμένα» άλλων χωρών της Ευρωζώνης (παρότι η ίδια υπήρξε, λόγω μεγέθους και ανταγωνιστικότητας, ο μεγάλος ωφελημένος του ευρώ επί μια δεκαπενταετία), η Γερμανία επέβαλε μια σειρά από ευρω-κανόνες, που δύσκολα θα άγγιζαν την ίδια.

Στη χώρα που τα φροντιστήρια κοντεύουν να ξεκινούν από το… δημοτικό, στη χώρα που ακόμη και οι μαθητές πανάκριβων ιδιωτικών σχολείων κάνουν κι αυτοί έξτρα φροντιστήρια (!), άλλη μία συζήτηση στη Βουλή για την παιδεία αναλώθηκε χωρίς ουσιαστικές προτάσεις, για την αλλαγή αυτού του εξαιρετικά δυσάρεστου σκηνικού.

Για μια ακόμη φορά ακούστηκαν κορώνες, αντεγκλήσεις και καταγγελίες, χωρίς όμως να γίνουν ουσιαστικές -και σε βάθος- προτάσεις. Το «μενού» περιλάμβανε ως συνήθως διάφορα «πυροτεχνήματα», χωρίς να υπάρξει ουσιαστικό σημάδι μιας ευρύτερης συναίνεσης, χωρίς να εντοπιστούν οι αιτίες αυτής της απαράδεκτης κατάστασης, η οποία, πέραν των άλλων, φορτώνει από μικρή ηλικία τα παιδιά μας με ένα δυσβάστακτο «βάρος», που μεταφράζεται σε άπειρες ώρες «υποχρεώσεων», σε ημερήσια βάση, χωρίς εντέλει να προσφέρει και κάποιο ορατό αποτέλεσμα στη μόρφωσή τους.

Μετά τα απανωτά λάθη που πραγματοποίησε το ΔΝΤ στην Ελλάδα, επιστρέφει σταδιακά στην πραγματικότητα, μια στροφή που καταγράφηκε αρχικά σε προηγούμενο σχόλιο.

Στην ίδια κατεύθυνση αλλά σε πιο προχωρημένο στάδιο, βρίσκεται και η τελευταία έκθεση που δημοσιεύτηκε την Παρασκευή, περιγράφοντας ανάγλυφα την ελληνική πραγματικότητα, με τρόπο που σίγουρα δεν αρέσει σε ολόκληρο το ελληνικό πολιτικό σύστημα, όπως σε μεγάλο βαθμό δεν αρέσει και στους ξένους συναδέλφους τους ανά την Ευρώπη, περιλαμβανομένων πλέον και των Γερμανών.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποιος «εγκέφαλος» συνέλαβε την ιδέα της αυτόνομης καθόδου Καλογρίτσα στον διαγωνισμό για τις άδειες, αυτό που γνωρίζω όμως είναι ότι η υπόθεση αυτή εξελίσσεται στο σοβαρότερο επικοινωνιακό πλήγμα που έχει δεχτεί η κυβέρνηση σε όλη τη διάρκεια της θητείας της.

Το γεγονός επιβεβαιώνεται και από τη στάση διαφόρων στελεχών της (με πρώτο τον Π. Καμμένο, ο οποίος, γνωρίζοντας ίσως κάποια πράγματα, έσπευσε να διαχωρίσει εξαρχής τη θέση του), που είτε αποστασιοποιούνται, είτε ασκούν και κριτική δημοσίως, πολύ δε περισσότερο ιδιωτικά.

Σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις της χώρας τα τελευταία χρόνια μιλούν για την ανάγκη αλλαγής οικονομικού μοντέλου. Τι σημαίνει όμως αυτό πρακτικά και κυρίως τι σημαίνει για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού -και εν μέρει του δημόσιου τομέα-, ουδείς έχει επιχειρήσει να εξηγήσει.

To ίδιο, δε, συνέβη και με τις ομιλίες του πρωθυπουργού αλλά και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επ’ ευκαιρία της φετινής ΔΕΘ. Μίλησαν για ανάπτυξη, αλλά απέφυγαν τις... λεπτομέρειες και τις εξηγήσεις, παρότι τα πράγματα είναι αρκετά απλά.