Ο πυρήνας της πολύπλοκης διαπραγμάτευσης, που δείχνει να έχει φτάσει σε αδιέξοδο και να απαιτεί πλέον πολιτική λύση σε υψηλό επίπεδο, έχει ως εξής:

1. Οι Γερμανοί θέλουν να μείνει το ΔΝΤ στο πρόγραμμα (γιατί έχουν αναλάβει σχετικές δεσμεύσεις στη Βουλή τους), αλλά δεν θέλουν μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων κάτω από το 3,5%, γιατί φοβούνται ότι η μείωση του ελληνικού χρέους που θα απαιτηθεί, θα είναι μεγάλη. Κι από την άλλη, έχουν εκλογές πολύ σύντομα.

2. Το ΔΝΤ θεωρεί ότι η επίτευξη τόσο υψηλών πλεονασμάτων για μεγάλο χρονικό διάστημα είναι περίπου αδύνατη για την Ελλάδα και ζητά γενναία μείωση του ελληνικού χρέους, αίτημα που γίνεται βέβαια εκ του ασφαλούς (για να τα λέμε όλα) καθώς οι υποχρεώσεις προς το ΔΝΤ είναι… «ιερές» και δεν μειώνονται ούτε ετεροχρονίζονται.

Ιδανικός φυσιογνωμικά για τον ρόλο του «κακού» εγκέφαλου σε αστυνομικό σίριαλ, ο πανίσχυρος υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας δείχνει να έχει ενστερνιστεί απολύτως τον ρόλο του κακού και στο πραγματικό σίριαλ των διαπραγματεύσεων της Ελλάδας με τους δανειστές της, που κρατά αρκετά χρόνια.

Η διαφορά με τα προηγούμενα χρόνια είναι ότι σήμερα δείχνει πιο απομονωμένος από ποτέ, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει η πιθανότητα να περάσει για μια ακόμη φορά τη θέση του, έμμεσα ή άμεσα, όπως έχει συμβεί πολλάκις και στο παρελθόν, ή να εμφανιστούν κι άλλες χώρες με την ίδια θέση, τη στιγμή που θα έχει σημασία.

Για πολλούς, η φράση του τίτλου εμπεριέχει μεγάλη δόση υπερβολής. Ανάμεσά τους βρίσκονται όσοι θεωρούν ότι η ιστορία δεν γυρνά ποτέ προς τα πίσω, κι όσοι πιστεύουν ότι το «σύστημα» γενικώς είναι ανίκητο.

Ωστόσο, η ιστορία διδάσκει ότι κανένα σύστημα δεν είναι ανίκητο (αλλιώς ακόμη ο κόσμος θα κυριαρχείτο για παράδειγμα από τη… Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία), αλλά κι ότι η πορεία προς την πρόοδο δεν είναι διαρκής, όπως συνέβη για παράδειγμα σε μεγάλο μέρος του Μεσαίωνα.

Σήμερα, στα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα, μεγάλο μέρος της ισχύος -οικονομικής και όχι μόνον- ανήκει σε κράτη που είτε είναι απροκάλυπτα απολυταρχικά, σε ό,τι αφορά την πολιτική σκηνή και τη διακυβέρνησή τους, είτε σε κράτη για τα οποία η «Δημοκρατία», παρότι είναι επίσημο πολίτευμα, χρησιμεύει ως προκάλυψη των απολυταρχικών τάσεων που επικρατούν στην πράξη.

Αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα είναι τουλάχιστον εντυπωσιακά. Τούτη τη φορά δεν μιλάμε για την εκλογή Τραμπ, αλλά για την αλλόκοτη κατάσταση που φαίνεται να επικρατεί γύρω από την ελληνική πολιτική σκηνή.

Διότι την ίδια ώρα που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης ζητά μονότονα την παραίτηση της κυβέρνησης και τη διενέργεια εκλογών, ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του εισπράττουν… εύσημα, τόσο από τον απερχόμενο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Μπάρακ Ομπάμα, όσο και από τον επικεφαλής του Eurogoup και βασικό εκπρόσωπο των εταίρων-δανειστών μας Γερούν Ντάισελμπλουμ!

Η εκλογή του Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες έρχεται να επιβεβαιώσει, με τον πλέον ηχηρό τρόπο, όσα κατέδειξε η υπόθεση του Brexit αλλά και η άνοδος διάφορων αντισυστημικών και συχνά εντελώς λαϊκιστικών πολιτικών σχηματισμών ανά την Ευρώπη.

Το πολιτικό «κράμα» θέσεων και συμπεριφορών που οδήγησε τελικά τον Τραμπ, μέσα από μια πορεία διαδοχικών εκπλήξεων, στην καρέκλα του πλανητάρχη, μπορεί να μοιάζει αφύσικο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, αντικατοπτρίζει όμως τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες στις ΗΠΑ, με έναν τρόπο που είναι παράλληλος των πολιτικοκοινωνικών εξελίξεων που συντελούνται στην Ευρώπη.