Ιδανικός φυσιογνωμικά για τον ρόλο του «κακού» εγκέφαλου σε αστυνομικό σίριαλ, ο πανίσχυρος υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας δείχνει να έχει ενστερνιστεί απολύτως τον ρόλο του κακού και στο πραγματικό σίριαλ των διαπραγματεύσεων της Ελλάδας με τους δανειστές της, που κρατά αρκετά χρόνια.
Η διαφορά με τα προηγούμενα χρόνια είναι ότι σήμερα δείχνει πιο απομονωμένος από ποτέ, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει η πιθανότητα να περάσει για μια ακόμη φορά τη θέση του, έμμεσα ή άμεσα, όπως έχει συμβεί πολλάκις και στο παρελθόν, ή να εμφανιστούν κι άλλες χώρες με την ίδια θέση, τη στιγμή που θα έχει σημασία.
Η βασική θέση του κ. Σόιμπλε είναι ότι θέλει να μη χαλαρώσει καθόλου ο βρόγχος του χρέους γύρω από τη χώρα μας, παρά το γεγονός ότι ακόμη και το ΔΝΤ θεωρεί πλέον πως πρέπει να υπάρξει γενναία ρύθμιση του χρέους, προκειμένου να μετακινηθεί και ο στόχος των πλεονασμάτων σε πιο ρεαλιστικά επίπεδα.
Για ποιο λόγο όμως ο Γερμανός υπουργός επιμένει σε αυτή τη θέση;
Η εύκολη απάντηση έχει να κάνει με τις εκλογές που πλησιάζουν στη Γερμανία, δηλαδή με την επιθυμία της κυβέρνησής του να μην υπάρξει θέμα ρύθμισης του ελληνικού χρέους, πριν γίνουν οι εκλογές.
Υπάρχουν όμως κάποιοι που εκτιμούν ότι η στάση του κ. Σόιμπλε έχει και άλλα ελατήρια. Ότι στην ουσία προσπαθεί να επαναφέρει, από το παράθυρο, τη «λύση» της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, ως πρελούδιο ενός ευρύτερου σχεδίου για μια μικρότερη, πιο σφιχτή και πιο «γερμανικού χαρακτήρα, ευρωζώνη. Αυτή τη φορά με… ελληνική όμως πρωτοβουλία.
Πού εδράζεται αυτή η αίσθηση;
Σε μια σειρά από γεγονότα. Πρώτον, στη διάχυση του αντιευρωπαϊσμού σε μια σειρά από χώρες, που συνιστούν έτσι κι αλλιώς απειλή για τη συνεκτικότητα της Ευρωζώνης. Δεύτερον, στην ισχυροποίηση του «αντιευρωπαϊκού» κλίματος στην ίδια τη Γερμανία, με επιχειρηματολογία που (εντελώς ψευδώς) εστιάζεται στη λαϊκιστική άποψη ότι οι Γερμανοί «πληρώνουν» τους τεμπέληδες του Νότου, με πρώτους και καλύτερους τους Έλληνες.
Τρίτον, στο κύμα απογοήτευσης έναντι της Ευρώπης και του ευρώ, που καταγράφεται με ολοένα αυξανόμενη ένταση, εντός Ελλάδος, και το οποίο αναμφίβολα θα φουντώσει ακόμη περισσότερο, στην περίπτωση που υπάρξουν περαιτέρω απαιτήσεις για σκληρά μέτρα ή, ακόμη χειρότερα, για νέο «μνημόνιο».
Στην περίπτωση αυτή, η κυβέρνηση θα βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο, οπότε δεν θα πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο διενέργειας πρόωρων εκλογών, με υπαρκτό όμως πλέον και τον κίνδυνο να μετατραπούν οι εκλογές σε ένα άτυπο δημοψήφισμα, υπέρ και εναντίον του ευρώ!
Το αποτέλεσμα του οποίου, σε αυτό το σενάριο, ουδείς μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια. Ιδίως όταν έχει ζήσει πλέον από κοντά τις ραγδαίες ανατροπές και την απότομη εκτόξευση ποσοστών που έχουν καταγραφεί, υπό ιδιάζουσες πάντα συνθήκες, όχι μόνον στην Ελλάδα (όπως συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ το 2012), αλλά και στο εξωτερικό.
Εάν τυχόν, με οιονδήποτε συνδυασμό, υπάρξει σχετική ή απόλυτη επικράτηση των αντιευρωπαϊκών τάσεων, είναι σχεδόν μοιραίο ότι η Ελλάδα θα ακολουθήσει τον δρόμο της εξόδου από την Ευρωζώνη.
Κι αυτό θα επιτρέψει στον κ. Σόιμπλε όχι μόνο να δείξει στους Γερμανούς ότι δεν πρόκειται να πληρώνουν (όπως φοβούνται) για τους Νότιους, αλλά και να θέσει σε κίνηση το ευρύτερο σχέδιό του για μια περισσότερο «συνεκτική» Ευρωζώνη, γερμανικού μοντέλου, είτε η αποχώρηση της Ελλάδας ενισχύσει τις φυγόκεντρες τάσεις, είτε όχι.
Προφανώς, λοιπόν, με εξαίρεση εκείνα τα κόμματα που υποστηρίζουν έτσι κι αλλιώς την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, όλα τα υπόλοιπα οφείλουν να στοιχηθούν στη γραμμή των ελληνικών συμφερόντων, στη διαπραγμάτευση γύρω από τα αλληλένδετα ζητήματα της δεύτερης αξιολόγησης και των μέτρων ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους σε βραχυπρόθεσμο και μεσοχρόνιο ορίζοντα.
Ακόμη κι όσα ευελπιστούν ότι μια ήττα του κυβερνητικού συνασπισμού ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα ανοίξει πιθανώς τον δρόμο τους για την εξουσία, οφείλουν να σταθμίσουν τα απρόβλεπτα αποτελέσματα που μπορεί να επιφέρει μια εκλογική αναμέτρηση, υπό αυτές τις συνθήκες, συνεκτιμώντας το πραγματικό εθνικό ρίσκο.
Η Ελλάδα δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να παίξει τον ρόλο της «Ιφιγένειας» στη διαφαινόμενη εκστρατεία του κ. Σόιμπλε, για την κατάκτηση μιας «γερμανικής» Ευρωζώνης.