Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται τίμια!

Ξεκινώ με αυτή την πασίγνωστη φράση, διότι δεν διαθέτω τις απαραίτητες γνώσεις για να κρίνω με νομική επάρκεια, από την πλευρά της «συνταγματικής νομιμότητας», τις πρόσφατες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας για το θέμα του «πόθεν έσχες».

Το βέβαιον όμως είναι ότι τόσο η πρώτη, που έκρινε ως αντισυνταγματικές ορισμένες διατάξεις, όσο και η δεύτερη, με την οποία εξαιρούνται προσωρινά αποκλειστικώς και μόνο οι δικαστικοί, δημιούργησαν αίσθηση στην κοινή γνώμη.

Κάθε άλλο παρά επαρκώς έχει θιγεί στη δημόσια σφαίρα, το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Η αναντιστοιχία, η «ασυμμετρία», αν προτιμάτε, ανάμεσα στα διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά που παράγει η χώρα και στις εισαγωγές ή τα εγχωρίως παραγόμενα αγαθά (και υπηρεσίες) που καταναλώνει.

Γι' αυτό και αξίζουν ιδιαίτερης μνείας και προσοχής τόσο η πρωτότυπη μελέτη ερευνητών του ΚΕΠΕ (των Δημήτρη και Χρήστου Ιωάννου) όσο και το σχετικό άρθρο του έγκριτου δημοσιογράφου Αθανάσιου Παπανδρόπουλου «Το πραγματικό πρόβλημα της οικονομίας και το σύνδρομο του αλκοολικού», που δημοσιεύτηκε το περασμένο Σάββατο στο Euro2day.gr.

Παρότι έχουν ήδη περάσει σχεδόν 2 χρόνια από τις εκλογές του 2015, η χώρα συνεχίζει να κινείται σε ένα πολιτικό κλίμα «διαρκούς προεκλογικής περιόδου», με την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση να ασχολούνται με όσα τους χωρίζουν και σε καμία περίπτωση με όσα θα μπορούσαν να τους ενώσουν.

Για όσους παρακολουθούν με ψυχραιμία από κοντά τις εξελίξεις, είναι προφανές από καιρό ότι ο καβγάς δεν αφορά τη «σωτηρία» της χώρας, αλλά το ποιος θα είναι ο «σωτήρας», προφανώς για να μας «σώσει»… καλύτερα.

Το γεγονός ότι με αυτές τις πρακτικές, η χώρα συναντά συνεχώς προβλήματα στην έξοδο από την κρίση δείχνει να περνά απαρατήρητο. Ματαίως, σημαντικοί παράγοντες της οικονομίας και της κοινωνίας κάνουν λόγο για την ανάγκη να υπάρξει ένα «εθνικό σχέδιο» για την ανάκαμψη, με συμφωνία στα βασικά, μεταξύ των μεγάλων έστω πολιτικών κομμάτων. Διότι είναι προφανές ότι δεν υπάρχει έως στιγμής καμία διάθεση για κάτι τέτοιο.

Προ ημερών, όταν κυκλοφόρησε η ετήσια έκθεση του World Εconomic Forum για τη διεθνή ανταγωνιστικότητα, oι τίτλοι επικεντρώθηκαν για μία ακόμη φορά στην εξαιρετικά χαμηλή θέση που λαμβάνει η χώρα μας. Μόλις την 87η μεταξύ 137 κρατών -και σε ιλιγγιώδη απόσταση από οιοδήποτε άλλο κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η αλήθεια είναι πως και οι ίδιοι οι συντάκτες της μελέτης αντιλαμβάνονται πως πρέπει να αλλάξουν τη μεθοδολογία που ακολουθούν (και προτίθενται να το κάνουν πολύ σύντομα), καθώς είναι μάλλον παράταιρο να θεωρούμε ότι από πλευράς ανταγωνιστικότητας η Ελλάδα είναι μαζί με την Αλγερία και το… Νεπάλ και αρκετά πιο κάτω (24 θέσεις!) από την… Μποτσουάνα.

Μέσα στο διάστημα των ετών αυτής της κρίσης, είδαμε κολοσσούς να γκρεμίζονται σαν τραπουλόχαρτα, επιχειρήσεις με πρωταγωνιστικό ρόλο επί δεκαετίες να βάζουν λουκέτο, αλλά και δεκάδες γνωστές, κάποτε εύρωστες εταιρίες, με ηγετικές θέσεις στους κλάδους τους, να περνούν στην τάξη των «υπερδανεισμένων» και να φυτοζωούν, αποτελώντας σκιά του εαυτού τους.

Αυτή δεν ήταν όμως η μόνη εξέλιξη. Όπως προκύπτει και από τα οικονομικά στοιχεία, για πολλούς, η κρίση αποτέλεσε και «ευκαιρία», είτε να εκλογικεύσουν τη λειτουργία τους, είτε να κατακτήσουν σημαντικά μερίδια αγοράς, είτε και να δημιουργήσουν νέα κερδοφορία, συχνά ανοίγοντας δρόμους στο εξωτερικό.