Για μία ακόμη φορά, η λογική κινδυνεύει να υποκατασταθεί από το συναίσθημα και τα εσωτερικά πολιτικά και λοιπά συμφέροντα, σε ένα σοβαρό θέμα για τη χώρα που άπτεται της εξωτερικής πολιτικής.

Την ονομασία του γειτονικού κράτους με την προσωρινή ονομασία FYROM (Former Yugoslav Republic of Macedonia), έναντι των διεθνών οργανισμών, που υπήρξε από το 1963 γνωστό ως ομόσπονδο κράτος της Γιουγκοσλαβίας, με την ονομασία «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας», ενώ προηγουμένως ονομαζόταν -και πάλι στο πλαίσιο της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας, «Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Μπορώ σχεδόν να μαντέψω τις πολιτικές αντεγκλήσεις που θα συνοδεύσουν την έξοδο της Ελλάδας από το πολυετές καθεστώς «μνημονίων», με την αντιπολίτευση να υποστηρίζει πως η όποια λύση συμφωνήσει η κυβέρνηση μόνο «καθαρή έξοδο» δεν συνιστά και την κυβέρνηση να λέει τα ακριβώς αντίθετα.

Τι είχες, Γιάννη, τι είχα πάντα. Για μια ακόμη φορά, οι πολιτικοί μας θα αναλωθούν στις εντυπώσεις, αντί να παλέψουν για την ουσία, για τα σημαντικά ως προς το συμφέρον της χώρας.

Στην προκειμένη περίπτωση, είναι ξεκάθαρο ότι η χώρα θα παραμένει σε αυξημένη εποπτεία, όσο «καθαρή» κι αν είναι η έξοδος από τα προγράμματα βοηθείας, διότι το χρέος μας εξακολουθεί να βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη και το κυριότερο, δανειστές μας είναι τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη κι όχι κάποιοι ιδιώτες επενδυτές.

Ο τρόπος με τον οποίο συζητούνται ευαίσθητα κοινωνικής φύσεως θέματα, όπως οι πλειστηριασμοί και οι απεργίες, στον δημόσιο χώρο, είναι, κατά την άποψη του υπογράφοντος, ενδεικτικός του πόσο μικρά βήματα έχουν γίνει στον τόπο μας, σε ό,τι αφορά την κατανόηση των λαθών που μας οδήγησαν στην κρίση.

Λαθών που παρότι κατέληξαν σε οικονομική καταστροφή, πρωτίστως αφορούσαν, κι εξακολουθούν να αφορούν, θέματα θεσμικού χαρακτήρα και «κρατούσες» αντιλήψεις μεταξύ εκείνων που μετέχουν στον δημόσιο διάλογο αλλά και στη λήψη αποφάσεων.

Το γεγονός ότι το αφιέρωμα των New York Times, World Review, τόσο στη διεθνή έκδοσή του όσο και σε αυτή για την Ελλάδα, σε συνεργασία με το Euro2day.gr, επικεντρώνεται στις σύγχρονες προκλήσεις για τη Δημοκρατία ασφαλώς δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται διεθνώς αυξητική τάση στην εμφάνιση πιο «αυταρχικών» μοντέλων διακυβέρνησης (ενίοτε με τον μανδύα της Δημοκρατίας), ενώ ιδιαίτερα ανησυχητική είναι και η ενίσχυση ακραίων και λαϊκιστικών πολιτικών σχηματισμών σε χώρες με δημοκρατική παράδοση, ακόμη και μέσα στον πυρήνα της Ευρώπης.

To Βitcoin, το πιο πετυχημένο έως στιγμής «ηλεκτρονικό νόμισμα», βρίσκεται πλέον στο επίκεντρο μιας διεθνούς διαμάχης ανάμεσα σε εκείνους που προειδοποιούν ότι είναι «τζόγος» και σε εκείνους που υποστηρίζουν ότι πρόκειται για μια επένδυση που σχεδόν... νομοτελειακά θα φέρει μεγάλα κέρδη.

Πολλοί μάλιστα από τους δεύτερους στηρίζουν την άποψή τους στο ενδιαφέρον που έχει δημιουργηθεί για τα virtual νομίσματα και το ενδεχόμενο έως και να αντικαταστήσουν, κάποια στιγμή, το παραδοσιακό χρήμα.

Το γεγονός όμως ότι πρόσωπα με σημαντική βαρύτητα στον παγκόσμιο χρηματοοικονομικό τομέα, όπως ο πρόεδρος της Τράπεζας της Αγγλίας, σπεύδουν να προειδοποιήσουν για το ενδεχόμενο σημαντικής οικονομικής απώλειας όσους αγοράζουν Bitcoin προκειμένου να «επενδύσουν», δεν αναιρείται από το ενδιαφέρον που εκδηλώνουν σοβαρά χρηματοοικονομικά ιδρύματα για τα κρυπτονομίσματα.