Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο αδιαφιλονίκητος ισχυρός ανήρ της Τουρκίας, είναι σήμερα στριμωγμένος. Τα όνειρά του να αναδειχθεί σε ηγέτη του Ισλαμικού κόσμου δεν έχουν γίνει πραγματικότητα, η επιρροή της χώρας του στα διεθνή δρώμενα δεν έχει αυξηθεί, ενώ ο ίδιος έγινε στόχος αποτυχημένου πραξικοπήματος το 2016, συμβάν που ίσως αναδειχθεί ως κομβικό για τον Ερντογάν και την πολιτική του, από τον ιστορικό του μέλλοντος.

Το χειρότερο όμως σήμερα για τον Τούρκο ηγέτη είναι ότι οι σχέσεις του με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, χωρίς από την άλλη πλευρά να σημειώνεται κάποια σημαντική βελτίωση των σχέσεων είτε με τη Ρωσία του Πούτιν (με την οποία υπάρχουν συνεχή σκαμπανεβάσματα) είτε με την αναδυόμενη παγκόσμια υπερδύναμη, την Κίνα.

Από τα εκτενή αποσπάσματα της δικογραφίας που δόθηκαν στη δημοσιότητα, προκύπτει ότι οι κατηγορίες στην υπόθεση Novartis είναι βαριές. Το χειρότερο δε που θα μπορούσε να συμβεί, τουλάχιστον στα μάτια της κοινής γνώμης, είναι να παραμείνουν τέτοιου είδους «σκιές», χωρίς την ουσιαστική διαλεύκανση της υπόθεσης.

Οι δικαστικοί λειτουργοί είναι προφανές ότι έχουν λειτουργήσει ορθά στη συγκεκριμένη υπόθεση, παραπέμποντας «αμελλητί» την υπόθεση στα χέρια της Βουλής, όπως προβλέπει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών που φιλοτέχνησε προ ετών ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Με κορυφαίο σήμερα εκπρόσωπο ανά τον κόσμο τον Ντόναλντ Τραμπ, που κατάφερε κυριολεκτικά από το «πουθενά» να αναρριχηθεί στην προεδρία του πλέον ισχυρού κράτους του κόσμου, ο λαϊκισμός και μαζί του, σχεδόν χέρι με χέρι, ο εθνικισμός, έχουν επιστρέψει στο διεθνές πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο.

Πρώτος μεγάλος σύμμαχος που βρήκαν ήταν η απογοήτευση. Η συχνά δικαιολογημένη απογοήτευση μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης (του «λαού» στα καθ' ημάς), για τις πολιτικές ελίτ και το αποσαθρωμένο κύρος πολλών κάποτε αξιοσέβαστων «θεσμών».

Για μία ακόμη φορά, η λογική κινδυνεύει να υποκατασταθεί από το συναίσθημα και τα εσωτερικά πολιτικά και λοιπά συμφέροντα, σε ένα σοβαρό θέμα για τη χώρα που άπτεται της εξωτερικής πολιτικής.

Την ονομασία του γειτονικού κράτους με την προσωρινή ονομασία FYROM (Former Yugoslav Republic of Macedonia), έναντι των διεθνών οργανισμών, που υπήρξε από το 1963 γνωστό ως ομόσπονδο κράτος της Γιουγκοσλαβίας, με την ονομασία «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας», ενώ προηγουμένως ονομαζόταν -και πάλι στο πλαίσιο της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας, «Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Μπορώ σχεδόν να μαντέψω τις πολιτικές αντεγκλήσεις που θα συνοδεύσουν την έξοδο της Ελλάδας από το πολυετές καθεστώς «μνημονίων», με την αντιπολίτευση να υποστηρίζει πως η όποια λύση συμφωνήσει η κυβέρνηση μόνο «καθαρή έξοδο» δεν συνιστά και την κυβέρνηση να λέει τα ακριβώς αντίθετα.

Τι είχες, Γιάννη, τι είχα πάντα. Για μια ακόμη φορά, οι πολιτικοί μας θα αναλωθούν στις εντυπώσεις, αντί να παλέψουν για την ουσία, για τα σημαντικά ως προς το συμφέρον της χώρας.

Στην προκειμένη περίπτωση, είναι ξεκάθαρο ότι η χώρα θα παραμένει σε αυξημένη εποπτεία, όσο «καθαρή» κι αν είναι η έξοδος από τα προγράμματα βοηθείας, διότι το χρέος μας εξακολουθεί να βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη και το κυριότερο, δανειστές μας είναι τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη κι όχι κάποιοι ιδιώτες επενδυτές.