H περίπτωση της Folli Follie αποτελεί δίχως άλλο μια πρωτόγνωρη διαδικασία για την ελληνική κεφαλαιαγορά. Είναι η πρώτη φορά που η αξιοπιστία μιας «διεθνούς» ελληνικής εταιρίας, με έντονη παρουσία στις εν πολλοίς «αναδυόμενες» αγορές της Ασίας, κυρίως δε στην Κίνα, αμφισβητείται ανοικτά από ένα ξένο επενδυτικό κεφάλαιο.
Παρά την αρχική αμηχανία, οι εγχώριοι μηχανισμοί φαίνεται να έχουν λειτουργήσει ικανοποιητικά, τουλάχιστον κατόπιν των καταγγελιών, αποφεύγοντας τις ακρότητες. Δυστυχώς, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για την ηγεσία της Folli Follie. Παρότι έχουν περάσει πάνω από 10 μέρες από τη δημοσιοποίηση των κατηγοριών της QCM, οι μέχρι στιγμής ανακοινώσεις της εταιρίας πολύ απέχουν από το να «πείσουν» τους παράγοντες της αγοράς, εντός αλλά και εκτός Ελλάδος.
Δεν είναι μόνον το γεγονός ότι η εταιρία μέχρι σήμερα, Δευτέρα, δεν έχει προσφέρει αναλυτικά στοιχεία για το ύψος του Ταμείου της, τα υπόλοιπα δηλαδή των λογαριασμών σε διάφορες τράπεζες και σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα, προκειμένου να διαψεύσει τα όσα υποστηρίζει το ξένο fund.
Αυτή η «έλλειψη» αναμφισβήτητα δημιουργεί απορίες και σκέψεις, συνοδεύεται όμως και από άλλες ανησυχίες. Η λίστα καταστημάτων που έδωσε στη δημοσιότητα η Folli Follie αναμφισβήτητα δεν κέρδισε τις εντυπώσεις. Τουναντίον, επί του θέματος υπάρχει πλέον σειρά δημοσιευμάτων, που εντείνει την αμφισβήτηση για τα στοιχεία πωλήσεων της εταιρίας, όπως το δημοσίευμα του Bloomberg αλλά και των Financial Times. Κι ασφαλώς δεν βοηθάει την κατάσταση, το γεγονός ότι στη λίστα καταστημάτων αναφέρεται και κατάστημα στη Σόλωνος, το οποίο έχει κλείσει εδώ και χρόνια!
Τέλος, την αγορά απασχολεί επίσης το θέμα των απαιτήσεων και των αποθεμάτων που εμφανίζει η εταιρία, ιδίως καθώς, στο πρόσφατο παρελθόν, όταν πούλησε τα ΚΑΕ, o όμιλος Folli Follie είχε προχωρήσει σε πολύ μεγάλες διαγραφές αποθεμάτων, μέρος των οποίων, όπως είχε δηλώσει τότε, αφορούσε εμπορεύματα σχετικά με την Ολυμπιάδα του 2004, όταν η σχετική διαγραφή έγινε το 2013, δηλαδή εννιά χρόνια μετά.
Προφανέστατα, στην υπόθεση Folli Follie, πέραν των άλλων -δεδομένων των μεγεθών και της διεθνοποίησης του ομίλου- προκύπτει ένα ζήτημα εταιρικής διακυβέρνησης, που αφορά τόσο τις ηγετικές θέσεις του και την «ταύτιση» της διοίκησης με τον βασικό μέτοχο, όσο και τον βαθμό διαφάνειας απέναντι σε θεσμικούς, δημοσιογράφους, αλλά και στον έλεγχο από ορκωτούς.
Στο τελευταίο μάλιστα θέμα προκύπτουν γενικότερες προεκτάσεις, που αφορούν τις ελληνικές αρχές.
Διότι το βασικό ερώτημα που αφορά όχι μόνο τη συγκεκριμένη εταιρία και το συγκεκριμένο «επεισόδιο» (που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα ξεκαθαριστεί στο προσεχές μέλλον) αλλά τη γενικότερη λειτουργία της αγοράς είναι αν έχουν θεσπιστεί -και τηρούνται- οι κατάλληλες διαδικασίες για τον έλεγχο εισηγμένων εταιριών με πολυσχιδείς διεθνείς δραστηριότητες. Ως γνωστόν, στη χώρα μας λειτουργεί εδώ και χρόνια η Επιτροπή Λογιστικής Τυποποίησης και Ελέγχου, ο σκοπός της οποίας προκύπτει αβίαστα από τον τίτλο της.
Το ερώτημα λοιπόν είναι, εάν και κατά πόσον η συγκεκριμένη επιτροπή (αλλά και η ίδια η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς βεβαίως) είχε ασχοληθεί με την ιδιάζουσα ομολογουμένως περίπτωση της Folli Follie, καθώς ο βασικός ελεγκτής της τελευταίας δεν ήλεγχε τη γεωγραφική περιοχή της Ασίας-Κίνας, στην οποία πραγματοποιείται το μεγαλύτερο μέρος του τζίρου της. Η συγκεκριμένη περιοχή ελέγχεται από άλλο… τοπικό ελεγκτή, πολύ μικρής εμβέλειας.
Σύμφωνα όμως με τα Διεθνή Λογιστικά Πρότυπα, οι ορκωτοί ελεγκτές μιας εταιρίας οφείλουν να ελέγχουν, οι ίδιοι, ή μέσω θεσμοθετημένων επίσημων partners, τουλάχιστον το 60% των δραστηριοτήτων μιας ελεγχόμενης εταιρίας, πράγμα που προφανώς δεν ίσχυε στην περίπτωση της Folli Follie.
H ίδια η εταιρία, όταν ρωτήθηκε γιατί δεν χρησιμοποιεί έναν από τους μεγάλους ελεγκτικούς οίκους (που θα μπορούσε να ελέγχει ΟΛΕΣ τις δραστηριότητές της), είχε επικαλεστεί λόγους… κόστους!
Το ερώτημα είναι, τι έκαναν σχετικά οι αρχές;