Επειδή γράφονται διάφορα από διάφορους, με αποτέλεσμα να μπερδεύεται και η κοινή γνώμη, θα επιχειρήσουμε να κάνουμε μια «χαρτογράφηση» του διαφαινόμενου «σχεδίου Ερντογάν», με βάση τις μέχρι τώρα κινήσεις του και να χτυπήσουμε κάποιους μύθους, χωρίς όμως αυτό να μας κάνει να ξεχάσουμε πως όταν υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα, ακόμη και σε επίπεδο διαπραγμάτευσης, πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός για το κατά πόσο... ανοίγεις την όρεξη της άλλης πλευράς, είτε μέσω παραχωρήσεων είτε λόγω ορατής αδυναμίας/απροθυμίας αντίδρασης.

Τις τελευταίες μέρες, υπήρξαν δύο δημοσιεύματα που θεωρώ ότι συνιστούν απαραίτητο ανάγνωσμα, για όποιον θέλει να κατανοήσει την επιδείνωση στις σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας, αλλά και την «κεντρική ιδέα» του σχεδίου Ερντογάν, στο οποίο έχει υποταχθεί και η οικονομική πραγματικότητα της Τουρκίας.

Το άρθρο του “Politico” με τίτλο «Πώς η Τουρκία στρατικοποίησε την εξωτερική της πολιτική» όχι μόνο εξηγεί την προσπάθεια του Ερντογάν να εγκαθιδρύσει τη γείτονα ως Ισλαμική Περιφερειακή Δύναμη, ισότιμο συνομιλητή των μεγάλων δυνάμεων, αλλά σημειώνει ότι μέχρι στιγμής τουλάχιστον το σχέδιο αυτό εξελίσσεται ομαλά, με την Τουρκία να μένει στο απυρόβλητο, κάτι που δημιουργεί προφανώς στην ηγεσία της, την πεποίθηση πως είναι εξαιρετικά πολύτιμη γεωπολιτικά, για να υποστεί συνέπειες από τη Δύση.

Μπορεί η υπόθεση «Χρυσή Αυγή» να περνά και δικαστικά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, έχοντας ικανοποιήσει το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» της συντριπτικής πλειονότητας της ελληνικού λαού, πλην όμως, σε ό,τι αφορά την ποιοτική λειτουργία της Δημοκρατίας μας αλλά και τη λειτουργία της Δικαιοσύνης, δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ορισμένα φαινόμενα.

Αποτελεί υποκρισία να επαινούμε τους δικαστές, λέγοντας ότι «αποφάσισαν ανεπηρέαστοι», όπως ισχυρίστηκαν εκ των υστέρων ορισμένοι πολιτικοί μας, όταν τις μέρες ΠΡΙΝ βγουν οι αποφάσεις του δικαστηρίου, υπήρξε συντονισμένος καταιγισμός δημοσιευμάτων στα MME, σχολιογραφίας στα κοινωνικά δίκτυα, οργανωμένες πορείες με πολύ μεγάλη συμμετοχή, αλλά και απευθείας παρεμβάσεις πολιτικών προσώπων και κομμάτων, ξεκάθαρα υπέρ μιας αναμενόμενης συγκεκριμένης κατεύθυνσης.

Είναι σχεδόν πρωτοφανές, τις τελευταίες δεκαετίες, μια ελληνική κυβέρνηση να αντιμετωπίζει τόσο πολλά «καυτά» θέματα.

Ο κορωνοϊός και οι επιπτώσεις του θα ήταν αρκετό βάρος (όπως είναι και για όλες τις άλλες χώρες) από μόνος του, πλην όμως, στην περίπτωση της Ελλάδας, έχουμε ταυτόχρονα τα ελληνοτουρκικά (και την κυπριακή τους διάσταση), συν το γεγονός ότι η οικονομία μας βρισκόταν στο εμβρυακό στάδιο της εξόδου από την κρίση και της επιστροφής στην ανάπτυξη, κουβαλώντας σημαντικές ανοιχτές πληγές.

Ένα από τα κενά πολλών αναλύσεων για τα ελληνοτουρκικά είναι ότι προσπαθούν να προδιαγράψουν μελλοντικές προοπτικές και αποτελέσματα, παραγνωρίζοντας τρεις βασικές παραμέτρους.

Δεν εντάσσουν με τον προσήκοντα τρόπο την Τουρκία στον «άξονα» των αυταρχικών κρατών, που όταν δεν συνεργάζονται, φροντίζουν να μην αφήσουν τα ενίοτε αντικρουόμενα συμφέροντά τους να υπερκαλύψουν τα κοινά σημεία τους, κυρίως έναντι της Δύσης και των συμμάχων της. Ο άτυπος αλλά ουσιαστικός αυτός άξονας περιλαμβάνει προσώρας τουλάχιστον 5 κράτη, τη Ρωσία, την Κίνα, την Τουρκία, το Ιράν και τη Β. Κορέα.