Η σημερινή κυβέρνηση έχει ατυχήσει. Εκεί που περίμεναν ότι θα έκαναν «περίπατο», ωθώντας την Ελλάδα προς την πολυπόθητη ανάπτυξη, βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν τρία μεγάλα προβλήματα μαζί. Την πανδημία, τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις της, συν μια απειλητική και διεκδικητική Τουρκία, που όμοιά της είχαμε να δούμε δεκαετίες.
Κάθε λογικός πολίτης αντιλαμβάνεται ότι δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη συγκυρία, ότι οι προκλήσεις θα ήταν μεγάλες για οιαδήποτε κυβέρνηση. Κι εκτιμώ ότι οι περισσότεροι ήταν ως τώρα πρόθυμοι να βάλουν και λίγο νερό στο κρασί τους, σε ό,τι αφορά την κριτική. Εν μέρει, άλλωστε, αυτό απεικονίζεται -μέχρι τώρα- και στις δημοσκοπήσεις.
Εκείνο που νομίζω ότι αρχίζει να εξαγριώνει μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης είναι η έλλειψη αυτοκριτικής από τη μεριά της ίδιας της κυβέρνησης και των στελεχών της, ακόμη και στα πιο προφανή, σε εκείνα δηλαδή που απλά συγκρίνοντας τι λεγόταν και τι λέγεται, διαπιστώνει ο οποιοσδήποτε το «χάσμα».
Το χειρότερο, δε, σε ό,τι αφορά την πανδημία είναι ότι, σε μεγάλο βαθμό, στελέχη της κυβέρνησης προσπαθούν να φορτώσουν την ευθύνη στους ίδιους τους πολίτες, όταν από την ίδια την πορεία τους στην πολιτική, θα έπρεπε να ξέρουν ότι αυτό είναι το τελευταίο που πρέπει να κάνουν, ακόμη κι αν έχουν εν μέρει δίκιο.
Είτε πρόκειται για την ποδηλατάδα του πρωθυπουργού, είτε για την αποτυχημένη διαχείριση του δεύτερου κύματος της πανδημίας, είτε για την τελευταία Σύνοδο Κορυφής, πρώτη κίνηση της κυβέρνησης -ακόμη και του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη- είναι «να βαφτίσουν το κρέας ψάρι», λες και απευθύνονται σε χαχόλους ή σε παθιασμένους οπαδούς που δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους!
Διαπράττουν πολύ μεγάλο λάθος. Η Νέα Δημοκρατία δεν έγινε κυβέρνηση απευθυνόμενη αποκλειστικά στους δεδομένους οπαδούς της. Μάλλον το αντίθετο συνέβη, ακόμη και πριν την πορεία προς την εξουσία, όταν δηλαδή ο Κυριάκος κατάφερε να εκλεγεί πρόεδρος του κόμματος. Η κατάσταση, δε, είναι τόσο κρίσιμη και η πίεση στην κοινωνία τόσο μεγάλη, που δεν θέλει ούτε μεγάλη προσπάθεια ούτε πολύ χρόνο για να καταλήξει κάποιος από «άριστος», να θεωρηθεί γραφικός ή και άχρηστος.
Κι όμως, αντιμέτωπη με ένα πραγματικό τρίγωνο του διαβόλου, η κυβέρνηση φαίνεται να επιλέγει την άρνηση της πραγματικότητας -και των όποιων ευθυνών της-, αντί να επικοινωνεί ουσιαστικά με τον πολίτη. Σαν να φοβάται μη σπάσει η «βιτρίνα» της τελειότητας.
Παρενέργεια της απρόβλεπτης επιτυχίας που είχε στο πρώτο κύμα της πανδημίας και της επακόλουθης πρωτοφανούς δημοφιλίας; Σπασμωδική άμυνα απέναντι στον αιφνιδιασμό των μετέπειτα εξελίξεων; Αλαζονεία της εξουσίας; Όπως και να έχει, οι ενδείξεις πυκνώνουν ότι η πίεση, όχι μόνο για την κυβέρνηση αλλά και για την κοινωνία, θα έχει συνέχεια. Ο χειμώνας προβλέπεται πολύ βαρύς. Και δεν πρόκειται να βγει πέρα με επικοινωνιακά τεχνάσματα και φιοριτούρες.
Η Τουρκία θα συνεχίσει το βιολί της, πιθανώς και με μεγαλύτερη ένταση, η πανδημία δεν πρόκειται να εξαφανιστεί ως δια μαγείας, τα lockdown δεν πρόκειται να μας εγκαταλείψουν έτσι εύκολα, ενώ η οικονομία «στενάζει» με τους μικρομεσαίους του εμπορίου και των υπηρεσιών (τη μεγάλη δηλαδή μερίδα των ψηφοφόρων του ιδιωτικού τομέα) να κοιτούν τις άδειες τσέπες τους.
Πρόκειται για συγκυρία με στοιχεία που ενδέχεται να ενισχύσουν τόσο την αριστερή όσο και τη δεξιά πλευρά του εκλογικού φάσματος, αποδυναμώνοντας το εκσυγχρονιστικό κέντρο που στήριξε τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Πολύ δε περισσότερο, αν οι αρκετοί εξ αυτών των «απαιτητικών» κεντρώων, άνθρωποι χωρίς κομματικές ταυτότητες, συνεχίσουν να αισθάνονται ότι υποτιμάται η νοημοσύνη τους, για χάρη μιας αμφίβολης «βιτρίνας».
YΓ: Κάποιοι στη ΝΔ εξακολουθούν να νιώθουν πολύ «άνετοι», εκτιμώντας ότι παίζουν χωρίς αντίπαλο. Εκείνοι σφάλλουν ακόμη περισσότερο και μάλλον ξεχνούν ότι οι επόμενες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική. Μόνο και μόνο από τη Χρυσή Αυγή του ανεκδιήγητου Μιχαλολιάκου, ή από την παρουσία Βελόπουλου (και παλαιότερα Λεβέντη) στη Βουλή, θα έπρεπε να καταλάβουν ότι η συγκυρία είναι συχνά σημαντικότερη από τα πρόσωπα. Αν υπάρχουν και τα πρόσωπα, τόσο το χειρότερο...