Μπορεί η πρόταση μομφής στη Βουλή να μην προσέφερε, όπως αναμενόταν άλλωστε, άμεσες πολιτικές εξελίξεις, ούτε νέα στοιχεία για το φιάσκο της κακοκαιρίας «Ελπίς» στην Αττική, ωστόσο η αίσθηση του μέσου πολίτη είναι ότι προστέθηκε μια ακόμη κυβερνητική -και ευρύτερα κρατική- αποτυχία στο «σερί» της «Μήδειας», των πυρκαγιών του καλοκαιριού και των πλημμυρών, που προηγήθηκαν.

Το βασικό σημείο που έχει μείνει αδιευκρίνιστο, μετά το πρωτοφανές φαινόμενο να διαψεύδει εταιρεία υπουργό, επικαλούμενη «μαγνητοσκοπημένο υλικό», αλλά το υλικό αυτό να μη δίνεται στη δημοσιότητα, είναι οι ευθύνες του αρμόδιου υπουργού Χρήστου Στυλιανίδη αλλά και της Τροχαίας, σε σχέση με το μη έγκαιρο κλείσιμο της κυκλοφορίας βαρέων οχημάτων στην Αττική Οδό.

Το πρώτο τρίμηνο της πανδημίας, την εποχή του ολοκληρωτικού λοκντάουν, η Ελλάδα κατάφερε να ξεφύγει από την εκατόμβη θανάτων, χάρη στην άμεση, έγκαιρη και πλήρη χρήση αυστηρών μέτρων απομόνωσης, που σε μεγάλο βαθμό είχαν ως αιτία την απλή παρατήρηση των τραγικών εξελίξεων σε γειτονικές χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία, τις οποίες χτύπησε νωρίτερα η Covid-19.

Είναι χαρακτηριστικό ότι την 1η Ιουνίου του 2020, η χώρα μας είχε μόλις 179 νεκρούς, όταν οι απώλειες στην Ιταλία πέρασαν τις 34.000 νεκρούς, στην Ισπανία τις 29.000 και στη Μεγάλη Βρετανία τις 37.000 νεκρούς!

Πολλάκις έχουμε αναφέρει ότι η κυβέρνηση, πέραν της ατυχίας της να πρέπει να αντιμετωπίσει αλλεπάλληλες και σοβαρές κρίσεις, πάσχει και από ένα «εκ γενετής» ελάττωμα: Βάζει μόνη της πολύ ψηλά τον πήχη, ακόμη κι όταν δεν χρειάζεται, με αποτέλεσμα να περνάει συχνά από κάτω. Και μετά, προσπαθεί μανιωδώς να πείσει ότι τα κατάφερε, συνήθως με δηλώσεις αρμόδιων και αναρμόδιων υπουργών, οι οποίες σε ορισμένες περιπτώσεις εγγίζουν και τα όρια της ανοησίας.

Το χειρότερο ίσως είναι ότι η τάση αυτή εκνευρίζει αφόρητα μεγάλο αριθμό πολιτών, καθώς εκλαμβάνεται ως αλαζονεία, ενίοτε και ως κοροϊδία.

Η ανάδυση της Κίνας σε δεύτερη υπερδύναμη και η επιστροφή της Ρωσίας στη θέση του τρίτου ισχυρού παίκτη (ικανού να απειλήσει την Ευρώπη) αποτελούν σημαντικούς κινδύνους για την παγκόσμια τάξη που εγκαθιδρύθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες με τις «πλάτες» των ΗΠΑ.

Ίσως ο μεγαλύτερος κίνδυνος, όμως, πηγάζει από τα όσα συνεχίζουν να συμβαίνουν στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών. Πριν από λίγα χρόνια, μια δημοσίευση έγκυρου αρθρογράφου σε καναδική εφημερίδα για το ενδεχόμενο εμφυλίου στις ΗΠΑ και επικράτησης απολυταρχικού πολιτεύματος θα προκαλούσε θυμηδία.

H κοινή παρέμβαση Μακρόν-Ντράγκι, μέσω Financial Times την προηγούμενη εβδομάδα, για την αλλαγή του περίφημου Σύμφωνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προϊδεάζει πλέον ξεκάθαρα για τις μεγάλες προκλήσεις που έχει μπροστά της η Ένωση, προκλήσεις που κατά πάσα πιθανότητα θα καθορίσουν το μέλλον της.

Παρά το διπλωματικό ύφος του κειμένου, ορισμένες προκλήσεις περιγράφηκαν ξεκάθαρα στο κοινό κείμενο των δύο ηγετών, όπως: Η απειλή της κλιματικής αλλαγής (και εμμέσως η εκτόξευση των τιμών στην ευρωπαϊκή ενέργεια), οι γεωπολιτικές αναταράξεις και η ανάγκη ενίσχυσης της ευρωπαϊκής άμυνας, η περιοριζόμενη ανταγωνιστικότητα και η ανάγκη ενίσχυσης της τεχνολογίας.