Αν η κόντρα που ξεκίνησαν οι ΗΠΑ με την Κίνα, επί προεδρίας Τραμπ, ήταν η αρχή και αν η πανδημία κατάφερε σημαντικό πλήγμα στην παγκοσμιοποίηση, δείχνοντας πόσο ευάλωτες είναι οι διεθνοποιημένες παραγωγικές και εφοδιαστικές αλυσίδες, τότε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είναι το νεκροκρέβατό της, τουλάχιστον με τον τρόπο που τη ζήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες.

Κι αυτό θα έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο για τα διεθνή αλλά και για τα ελληνικά οικονομικά συμφέροντα. Μπαίνουμε ξανά σε μια εποχή που η οικονομία θα υποταχθεί αναγκαστικά στη γεωπολιτική, καθώς η εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία ανοίγει μέτωπα στα οποία η σημασία της ίδιας της Ουκρανίας είναι ελάχιστη.

Ζούμε πραγματικά κοσμοϊστορικές στιγμές. Γράψαμε προ ημερών ότι η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δυναμιτίζει την Pax Αmericana και ότι πολλά θα εξαρτηθούν από την αποτελεσματική αντίδραση της Δύσης, καθώς η Ρωσία φαίνεται προς το παρόν να κινείται με τη διακριτική υποστήριξη της Κίνας.

Έκτοτε οι εξελίξεις είναι σχεδόν εξίσου εντυπωσιακές. Οι οικονομικές κυρώσεις από την πλευρά της Δύσης μπορούν να συγκριθούν σε βαρύτητα μόνο με εκείνες απέναντι στο Ιράν, το ΝΑΤΟ εμφανίζεται απόλυτα ενωμένο, από κοινού με την Ευρώπη, ενώ η Γερμανία αποφάσισε να προχωρήσει σε εντυπωσιακή ενίσχυση εξοπλισμών, εγκαταλείποντας μια παράδοση που ξεκίνησε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακόμα και η Ευρωπαϊκή Ενωση για πρώτη φορά στην ιστορία της θα χρηματοδοτήσει την αγορά και παράδοση εξοπλισμού στην Ουκρανία.

Παρότι η παρομοίωση των όσων συμβαίνουν στην Ουκρανία, με την κρίση στην Κούβα, τον 20ό αιώνα, είναι από πολλές πλευρές παρακινδυνευμένη, δεν αποκλείεται καθόλου η πρώτη να αναδειχθεί περισσότερο σημαντική από τη δεύτερη, σε ό,τι αφορά τις εξελίξεις που έθεσε σε κίνηση.

Η βασική ομοιότητα ανάμεσα στις δύο κρίσεις αφορά στο ότι η μία από τις δύο εμπλεκόμενες πλευρές θεωρεί, για διαφορετικούς λόγους, «υπαρξιακό ζήτημα» την αποτροπή των κινήσεων της άλλης. Τότε ήταν οι ΗΠΑ, σήμερα η Ρωσία.

Κάπου εκεί όμως τελειώνουν οι ομοιότητες και αρχίζουν οι διαφορές.

Έντονα αναδύθηκε η οσμή… κυβερνητικής παρέμβασης στην αιφνίδια καθαίρεση του προέδρου της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων Ελλάδας Γιάννη Χατζηθεοδοσίου, ο οποίος είχε εκλεγεί προ μηνών παμψηφεί, μετά την πρόωρη απώλεια του Κωνσταντίνου Μίχαλου.

Πέρα από το ότι δεν υπήρξε επαρκής αιτιολόγηση από την πλευρά όσων επεδίωξαν την καρατόμηση, παρά τις καταγγελίες του κ. Χατζηθεοδοσίου περί δακτύλου της κυβέρνησης, διότι ήταν «ενοχλητικός» στην κριτική του, αίσθηση προκάλεσε και το γεγονός ότι από τα 10 υπόλοιπα μέλη της διοικούσας επιτροπής, οι τρεις απέφυγαν έστω και να «νομιμοποιήσουν» τη διαδικασία καθαίρεσής του, δια μιας αρνητικής ψήφου ή έστω με λευκό, αποχωρώντας μαζί με τον ίδιο από τη συνεδρίαση.

Στα 111 δισ. ευρώ, διαβάζουμε σε σχετικό ρεπορτάζ, έφτασαν τα συνολικά ληξιπρόθεσμα χρέη των Ελλήνων προς την εφορία, έχοντας αυξηθεί κατά 5,8 δισ. ευρώ με νέα χρέη μέσα στο 2021, μετά και από μια αντίστοιχη ονομαστική αύξηση το 2020.

Θα μου συγχωρήσετε τον «προβοκατόρικο» τίτλο, αλλά αυτά τα νούμερα μου θύμισαν το περίφημο «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου, το 2009, το οποίο είχε στηριχθεί τότε, σε μεγάλο βαθμό, στα λεγόμενα συμβούλων του ότι υπήρχε «κρυμμένος θησαυρός» σε ανείσπρακτα χρέη προς την εφορία, που τότε ήταν κάποιες δεκάδες δισ. ευρώ, αν θυμάται καλά ο υπογράφων, περίπου 70 δισ. ευρώ, αντί των 111 δισ. σήμερα.