Ο λεκτικός «διαγωνισμός» των κομμάτων, για το ποιος θα… σκίσει πρώτος τα μνημόνια και θα απελευθερώσει την Ελλάδα από την επίβλεψη των ξένων, οδηγεί μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, αλλά και αρκετά στελέχη της αγοράς σε παρανόηση των πραγματικών περιστατικών, αλλά και των περιστάσεων που συνεχίζουν να επικρατούν στη χώρα. 

Κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι μετατοπίζει το βάρος του διαλόγου από τα φλέγοντα και ουσιαστικά σε ρητορικές υποσχέσεις που λίγη σημασία έχουν στην πράξη.

Όσο κι αν θα το ήθελαν σχεδόν όλα τα πολιτικά κόμματα (κι όχι μόνο για… αγνούς πατριωτικούς λόγους) είναι δεδομένο ότι η Ελλάδα θα βρίσκεται υπό σφικτή επιτήρηση τα επόμενα χρόνια.

Παρά τη δημοσκοπική άνοδο και τον αέρα του νικητή που δείχνει να αποκτά, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί -προς το παρόν- να μην είναι ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος της κυβέρνησης. Τον ρόλο αυτό τον έχουν οι διάφορες «στρατηγικές» που αναπτύσσονται στους κόλπους της, τόσο σε επίπεδο βουλευτών, όσο και σε επίπεδο υψηλόβαθμων κυβερνητικών στελεχών.

Από τη μια έχουμε τις «κομματικές στρατηγικές», που αποσκοπούν στο να διεκδικήσουν μεγαλύτερο μερίδιο εν δυνάμει ψηφοφόρων στο ενδεχόμενο εκλογών.

Τακτική στην οποία επιδίδεται κατά κόρον το ΠΑΣΟΚ, ενίοτε και η Νέα Δημοκρατία, με το ΠΑΣΟΚ να έχει τη δικαιολογία του άχαρου ρόλου, του… μικρότερου, που πρακτικά δέχεται τη φθορά, μαζί με εκείνον που ασκεί το μεγαλύτερο μερίδιο εξουσίας.

Σχεδόν προφητικό αποδείχθηκε το σχόλιο της Πέμπτης «ζεύουν το άλογο πίσω από το κάρο». Διότι την ίδια μέρα, δημοσιεύτηκαν τα στοιχεία για τις εμπορευματικές συναλλαγές της χώρας, στο διάστημα Ιανουαρίου-Ιουλίου 2014.

Δυστυχώς, τα στοιχεία δεν είναι ευχάριστα σε σχέση με το εμπορικό ισοζύγιο αγαθών.

Εξαιρουμένων των πετρελαιοειδών και των εισαγωγών πλοίων και σε σύγκριση με το αντίστοιχο διάστημα του 2013, το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου αυξήθηκε κατά 711 εκατ. ευρώ, ήτοι κατά περίπου 10%! Κι αυτό διότι οι εισαγωγές αυξήθηκαν 2,5%, (περίπου 430 εκατ. ευρώ), ενώ οι εξαγωγές μας μειώθηκαν σχεδόν 3%, σε μια περίοδο όπου θα έπρεπε να… καλπάζουν!

Πολλές είναι οι φωνές που σήμερα καλούν για «τόνωση» της ζήτησης στο εσωτερικό της χώρας. Οι ψυχραιμότεροι όμως παρατηρούν ότι έτσι όπως έχουν τα πράγματα, μια κίνηση αυτού του είδους (μέσα από την ενίσχυση των εισοδημάτων και τις κρατικές δαπάνες), πέρα από τυχόν επιπτώσεις στο πλεόνασμα, θα είχε και μία ακόμη πολύ σημαντική επίπτωση.

Θα επιφέρει άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ εισαγωγών και εξαγωγών, καθώς η εγχώρια ζήτηση κατευθύνεται σε μεγάλο βαθμό σε εισαγόμενα αγαθά, ενώ οι εξαγωγές μας δυστυχώς δεν αυξάνονται με ζωηρούς ρυθμούς.

Η παράδοση κρατάει από πολύ παλιά, ίσως και παλαιότερα από τις διακηρύξεις του Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, για «κλείσιμο των βάσεων του θανάτου» και έξοδο της χώρας από το ΝΑΤΟ. Συνεχίζεται, όμως, χωρίς διακοπή έως και τις μέρες μας.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα η ρητορική του ΠΑΣΟΚ ότι θα ανέστρεφε την πώληση του ΟΤΕ και του ΟΛΠ, στην περίοδο ΓΑΠ, αλλά και οι αντιμνημονιακές κορόνες Σαμαρά και τα… Ζάππεια, που μετατράπηκαν σε εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών, στο πλαίσιο διαφορετικών συγκυβερνήσεων.

Πρόκειται για ένα σύμπτωμα αναξιοπιστίας, που χαρακτηρίζει συλλήβδην τα μεγάλα κόμματα, όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση. Αρνούνται κατά κανόνα οποιαδήποτε συναίνεση στην εκάστοτε κυβέρνηση, ακόμη κι όταν πρόκειται να κάνουν τα ίδια, ή περίπου τα ίδια, με τον ερχομό τους στην εξουσία.