Η εικόνα των αγορών, όχι μόνον τις δύο τελευταίες ημέρες αλλά σε ηπιότερο «μαύρο» χρώμα εδώ και αρκετό διάστημα (από τότε που άρχισε να φουντώνει η εκλογολογία), είναι απολύτως χαρακτηριστική του πώς μια οικονομία, που έστω και δειλά ανακάμπτει, μπορεί να ξαναγίνει παρίας στα μάτια των ξένων επενδυτών, ιδίως όταν το διεθνές περιβάλλον είναι δυσμενές.

Όσοι νομίζουν ότι το ανελέητο ξεφόρτωμα στις ελληνικές μετοχές και στα ομόλογα είναι δάκτυλος κάποιων Ελλήνων που πίστεψαν τον... Άδωνη Γεωργιάδη είτε δεν έχουν εικόνα του συσχετισμού δυνάμεων στο Χρηματιστήριο, είτε είναι τυφλωμένοι από την κομματική τους απόχρωση, είτε απλώς εθελοτυφλούν.

Άκουγα προ ημερών τον προβεβλημένο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκο Στρατούλη να μιλά -ξανά- για τη διαγραφή του ελληνικού χρέους, κι ομολογουμένως εντυπωσιάστηκα.

Ο δημοσιογράφος τον ρώτησε αν θα θεωρούσε ένα είδος έμμεσης διαγραφής και την επιμήκυνση που θέλει να διαπραγματευτεί η ελληνική κυβέρνηση, κι εκείνος απάντησε ότι η λύση της επιμήκυνσης δεν είναι θεμιτή, διότι το χρέος θα το πληρώσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας.

Πέρα από την άγνοια που υποδηλώνει η απάντηση σε ό,τι αφορά τη μείωση της πραγματικής αξίας ενός δανείου που επιφέρει η μεγάλη επιμήκυνση όταν συνοδεύεται από χαμηλά επιτόκια, ο κ. Στρατούλης εντυπωσίασε και με την ιδιότυπη «ηθική» αντιμετώπιση του θέματος.

Η τελευταία εγκύκλιος της Γραμματείας Εσόδων του Υπουργείου Οικονομικών, με την οποία καλούνται οι εταιρίες να κάνουν τον… ντετέκτιβ στα κινητά που εκχωρούν στους εργαζομένους τους, όσο κι αν επιχειρήθηκε να μαζευτεί με νεότερες ανακοινώσεις, αντικατοπτρίζει πλήρως τη σουρεαλιστική πραγματικότητα που βασιλεύει γενικώς στα ελληνικά δρώμενα!

Διότι την ώρα που τα Μέσα δαπανούν δυσανάλογα πολύ χώρο και χρόνο για το αν οι του ΣΥΡΙΖΑ θα συνομιλούν ή όχι στα κανάλια και στα ραδιόφωνα με τον Άδωνη Γεωργιάδη, την ώρα που ανάγονται σε «θέμα» οι γραφικές κορόνες του κάθε πολιτικού, η χώρα κινδυνεύει να χάσει τα λίγα που κατάφερε να επιτύχει τους τελευταίους 12 μήνες, σε ό,τι αφορά τη βελτίωση του οικονομικού και του επενδυτικού κλίματος.

Ο λεκτικός «διαγωνισμός» των κομμάτων, για το ποιος θα… σκίσει πρώτος τα μνημόνια και θα απελευθερώσει την Ελλάδα από την επίβλεψη των ξένων, οδηγεί μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, αλλά και αρκετά στελέχη της αγοράς σε παρανόηση των πραγματικών περιστατικών, αλλά και των περιστάσεων που συνεχίζουν να επικρατούν στη χώρα. 

Κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι μετατοπίζει το βάρος του διαλόγου από τα φλέγοντα και ουσιαστικά σε ρητορικές υποσχέσεις που λίγη σημασία έχουν στην πράξη.

Όσο κι αν θα το ήθελαν σχεδόν όλα τα πολιτικά κόμματα (κι όχι μόνο για… αγνούς πατριωτικούς λόγους) είναι δεδομένο ότι η Ελλάδα θα βρίσκεται υπό σφικτή επιτήρηση τα επόμενα χρόνια.

Παρά τη δημοσκοπική άνοδο και τον αέρα του νικητή που δείχνει να αποκτά, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί -προς το παρόν- να μην είναι ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος της κυβέρνησης. Τον ρόλο αυτό τον έχουν οι διάφορες «στρατηγικές» που αναπτύσσονται στους κόλπους της, τόσο σε επίπεδο βουλευτών, όσο και σε επίπεδο υψηλόβαθμων κυβερνητικών στελεχών.

Από τη μια έχουμε τις «κομματικές στρατηγικές», που αποσκοπούν στο να διεκδικήσουν μεγαλύτερο μερίδιο εν δυνάμει ψηφοφόρων στο ενδεχόμενο εκλογών.

Τακτική στην οποία επιδίδεται κατά κόρον το ΠΑΣΟΚ, ενίοτε και η Νέα Δημοκρατία, με το ΠΑΣΟΚ να έχει τη δικαιολογία του άχαρου ρόλου, του… μικρότερου, που πρακτικά δέχεται τη φθορά, μαζί με εκείνον που ασκεί το μεγαλύτερο μερίδιο εξουσίας.