Αν αθροίσουμε τις τεράστιες ζημίες που έγραψαν η ”ναυαρχίδα” του ομίλου ΚΛΩΝΑΤΕΞ, η αμέσως μεγαλύτερη σε σημασία, Κλωστήρια Ναούσης και η Fanco στα έτη 2001, 2002 και 2003, το ύψος τους αθροίζεται στο διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 114 εκατ. ευρώ!

Περίπου 37,5 δισ. δρχ. Εν τούτοις, οι ζημίες αυτές παραμένουν πολύ μικρότερες από την ιλιγγιώδη απομείωση των ιδίων κεφαλαίων (ύψους 330 εκατ. ευρώ), σύμφωνα με τα στοιχεία της Πεντεδέκας ΑΧΕΠΕΥ, ενώ είναι σαφές ότι οι λειτουργικές ζημίες των εταιριών ήταν πολύ μικρότερες...

Τα συμπεράσματα των επαγγελματιών της αγοράς συγκλίνουν με αυτή την εικόνα. Όπως ακριβώς συνέβη με την άνοδο, έτσι και η πτώση της ”αυτοκρατορίας” Λαναρά δεν φαίνεται να συνδέεται τόσο με την κλωστοϋφαντουργική δραστηριότητα και τα υπαρκτά προβλήματά της, όσο με τις μεγαλεπήβολες επιχειρηματικές και χρηματιστηριακές κινήσεις του εμπνευστή τους, που απέτυχαν παταγωδώς.

Έτσι τώρα, ο όμιλος εμφανίζεται να έχει πρόβλημα ακόμη και τη τροφοδότηση των εταιριών του με πρώτη ύλη για την παραγωγική δραστηριότητά τους, ελλείψει κεφαλαίου κίνησης, αφού πρώτα έλαβε επενδυτικά -άρα όχι δανεικά- κεφάλαια ύψους περίπου 350 εκατ. ευρώ (120 δισ. δρχ.) τα τελευταία χρόνια.

Φταίει άραγε γι’ αυτό η κλωστοϋφαντουργική δραστηριότητα και οι 3.800 εργαζόμενοι που λειτουργούν τώρα ως ”μοχλός πίεσης” έναντι των τραπεζών και της κυβέρνησης, φταίει μήπως η κακή συγκυρία ή εν τέλει φταίει ο διαχειριστής αυτών των τεράστιων χρηματικών ποσών που εξανεμίστηκαν, εκείνος που άλλα ”οραματίστηκε” το ”τρελό 1999” και άλλα απέφερε στις εταιρίες και στους επενδυτές τους;

Ποιες είναι οι απαντήσεις που έχει να δώσει τώρα η ηγεσία του ομίλου για τη συνολική εικόνα των πεπραγμένων της τελευταίας πενταετίας, αλλά και ποιες δεσμεύσεις μπορεί να αναλάβει υπό αυτές τις συνθήκες για το μέλλον;

Το ερώτημα αυτό σίγουρα απασχολεί όχι μόνον τους επενδυτές, αλλά και τους τραπεζίτες που καλούνται τώρα να λύσουν τον ”γόρδιο δεσμό”, έχοντας να διαφυλάξουν τα συμφέροντα των ίδιων των τραπεζών και των δεκάδων χιλιάδων μετόχων τους.