του: Γιώργου Παπανικολάου

Πέρα από τις αδιαμφισβήτητες ελλείψεις του τρόπου απεικόνισης των λογιστικών καταστάσεων που ακολουθείται από την πλειονότητα των ελληνικών εισηγμένων εταιριών (οι οποίες, για να μην παρεξηγηθούμε, ακολουθούν την τρέχουσα νομοθεσία, έως ότου εναρμονιστούμε με το δικό μας τρόπο στα ξένα λογιστικά πρότυπα), η περίπτωση της θυγατρικής μιας εισηγμένης εταιρίας, της ΕΤΒΑ Finance, ήλθε να μας θυμίσει ότι και στο θέμα των ελέγχων, εσωτερικών και εξωτερικών, πάσχουμε!

Οπως προκύπτει από τα διαθέσιμα στοιχεία, κάποιοι, εντός και εκτός εταιρίας, έστησαν μια καλολαδωμένη ”μηχανή” για να καρπώνονται μεγάλο μέρος των διαθεσίμων που διαχειριζόταν η εταιρία.

Τα χρήματα υποτίθεται ότι πήγαιναν στα καταθετικά προϊόντα μιας τράπεζας, μόνο που ουδέποτε έφθαναν ώς εκεί! Αντιθέτως, φαίνεται ότι κατέληγαν στη Σοφοκλέους, όπου και... απωλέσθη μεγάλο μέρος τους λόγω της κακής συγκυρίας ή και των εσφαλμένων επιλογών από μέρους των τοις πράγμασι ”διαχειριστών” τους.

Το ”ωραίο” είναι ότι όλα αυτά δεν αποκαλύφθηκαν κατά τη διαδικασία εισαγωγής της ”μητρικής” ΕΤΒΑ στη Σοφοκλέους, ούτε και στη μεταγενέστερη διαδικασία πώλησής της, μέσω της οποίας τελικώς ”κατοχυρώθηκε” στον Ομιλο της Πειραιώς!

Ολα αυτά, όμως, μάλλον δεν πρέπει να θεωρούνται ”περίεργα”, τη στιγμή που έννοιες όπως η εταιρική διακυβέρνηση και ο ”εσωτερικός έλεγχος” είναι νωπές στη χώρα μας.

Πέρα όμως από τα εσωτερικά προβλήματα, ίσως είναι καιρός να ξαναθυμηθούμε και το ρόλο των ξένων οίκων, οι οποίοι, κάνοντας συχνότατη χρήση των πολλαπλών... ”καπέλων” τους, πολλάκις δημιούργησαν υπόνοιες.

Υπόνοιες ότι εκμεταλλεύονται το μέγεθός τους, τη δύναμη που ασκούν στην ελληνική αγορά, αλλά και το δέος με το οποίο περιβάλλει τις ικανότητες των αναλυτών τους μεγάλη μερίδα του επενδυτικού κοινού, για να προωθήσουν δικά τους συμφέροντα.

Κι όλα αυτά, γνωρίζοντας ίσως ότι σε μια περιφερειακή και ανώριμη αγορά όπως ήταν -και για πολλούς εξακολουθεί να είναι- η Σοφοκλέους, τα περιθώρια ”δράσης” είναι μεγάλα.



Κατά πόσον ισχύουν λοιπόν τα περιβόητα ”σινικά τείχη”, που υποτίθεται ότι λειτουργούν ως ”φράγματα” ανάμεσα στις θυγατρικές ενός μεγάλου ξένου οίκου, όταν η μία θυγατρική επιδιώκει να είναι σύμβουλος του Δημοσίου σε κάποια ”μεγάλη δουλειά”, έναντι παχυλής αμοιβής, η άλλη δημοσιεύει αναλύσεις για την πορεία της Σοφοκλέους και μια τρίτη ενεργεί ως ανάδοχος χρηματοδότησης κάποιων μεγάλων εισηγμένων εταιριών;

Το ερώτημα έχει τεθεί σαφώς, όχι πλέον από κάποιους λίγους εν Ελλάδι που ”τόλμησαν” να αμφισβητήσουν ανοικτά κάποιες πτυχές της δραστηριότητας των πανίσχυρων ξένων οίκων, αλλά από το ίδιο το οικονομικο-πολιτικό κατεστημένο στις ΗΠΑ και την Ευρώπη.

Γ. Παπ.