Μετρημένος, αλλά άνετος, αρκετά πειστικός ομολογουμένως, ίσως γιατί ακόμη είναι άφθαρτος από την εξουσία κι έχει τη φρεσκάδα του καινούργιου, ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε χτες το στίγμα του τιτάνιου έργου που θέλει να επιτελέσει το κόμμα του, ως η «πρώτη κυβέρνηση μιας νέας εποχής».

Τα περί τιτάνιου έργου δεν αποτελούν δημοσιογραφική υπερβολή. Αυτό ακριβώς υποδηλώνουν οι 4 προτεραιότητες που φιλόδοξα έθεσε χθες ο πρωθυπουργός. Τα μισά αν καταφέρει να κάνει (ξεφεύγοντας από τις αερολογίες που ακούμε επί δεκαετίες) θα μείνει στην Ιστορία.

Ευρισκόμενος πρόσφατα στη Ρόδο ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρθηκε στη γνωστή ρήση, λέγοντας ότι το «πήδημα» θα γινόταν την Κυριακή των εκλογών. Κι αυτό τελικά συνέβη, μόνο που μετεκλογικά, η ίδια ρήση τον αφορά πλέον προσωπικά. 

Η εξουσία πέρασε στην Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς όμως αυτοδυναμία. Αυτή ήταν η «Ρόδος» για τον κ. Τσίπρα, τώρα μένει να δούμε αν θα καταφέρει να κάνει ο ίδιος το πήδημα, το άλμα δηλαδή που απαιτείται για να περάσει τις συμπληγάδες.

Δυστυχώς για εκείνον, αυτές οι συμπληγάδες δεν έχουν ορίζοντα τετραετίας, αλλά εβδομάδων ή μηνών. Από τη μία υπάρχουν τα όρια της διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους, πέραν των οποίων είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει σοβαρή κρίση για την Ελλάδα. Κι από την άλλη υπάρχει η ισχυρή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτή εκφράζεται από την Αριστερή Πλατφόρμα και ομοειδείς συνιστώσες, μια εν δυνάμει «εσωτερική αντιπολίτευση», που έχει όπως γράψαμε και πρόσφατα πάνω από 30% της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, ενώ μένει να αποσαφηνιστεί τις επόμενες μέρες πώς ακριβώς θα αντικατοπτριστεί αυτή η κομματική ισχύς στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κ. Τσίπρα.

Το τελευταίο διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αρχίσει να απευθύνεται ολοένα και περισσότερο στη μεσαία τάξη, στους «νοικοκυραίους», ακόμη και σε μεγάλο μέρος των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, που ένιωσαν στο πετσί τους τις επιπτώσεις της βαθιάς κρίσης και των εισπρακτικών μέτρων, με έμφαση στην υπερφορολόγηση.

Ταυτόχρονα, εμφανέστατη είναι πλέον και η προσπάθεια καθησυχασμού της Ευρώπης, όπως φάνηκε πεντακάθαρα και με την «ανοικτή επιστολή» Τσίπρα, που δημοσιεύτηκε σε μεγάλης κυκλοφορίας έγκυρη γερμανική εφημερίδα, αλλά και με το πρόσφατο άρθρο του στους Financial Times.

Μπαίνουμε στην τελική ευθεία των εκλογών κι έχουμε ακόμη μία ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι στην ελληνική πολιτική ελάχιστα έχουν αλλάξει.

Τα δύο μεγάλα κόμματα μοιράζουν υποσχέσεις που είναι από αμφίβολο έως και αδύνατο να πραγματοποιήσουν. Το «οικογενειακό δικαίωμα» των πολιτικών δυναστειών συνεχίζει να υφίσταται στο μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού φάσματος, ενώ οι ίδιοι οι πολιτικοί αρχηγοί εναλλάσσονται σε ρόλους, με ελάχιστη πλέον πειστικότητα.

Ο Αντώνης Σαμαράς έπαψε να έχει σχέση με τον Αντώνη Σαμαρά των πρώτων ετών της κρίσης και των περιβόητων πλέον… Ζαππείων, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε εξουσία. Αυτό το γνωρίζουμε. Να, όμως που και ο πιο νέος ηγέτης της πολιτικής μας σκηνής, ο Αλέξης Τσίπρας, ο πιθανότερος με τα τρέχοντα δεδομένα, αυριανός πρωθυπουργός, έχει ήδη αρχίσει να αφήνει κατά μέρος το σκίσιμο των μνημονίων, προσεγγίζοντας προσεκτικά ακόμη και την Εκκλησία, σε μια προσπάθεια προσέλκυσης περισσότερων ψηφοφόρων, άνευ… όρων!

Όσοι υποστηρίζουν είτε ότι η Ελλάδα θα έπρεπε, είτε ότι θα μπορούσε αναίμακτα να βγει από το ευρώ και την ευρωζώνη, ανεξάρτητα από το αν προέρχονται από το εσωτερικό ή το εξωτερικό, προσφέρουν κάκιστη υπηρεσία στη χώρα αλλά και στην Ευρώπη.

Η ένταξη στο κοινό νόμισμα ήταν μια κίνηση εξαρχής «αμετάκλητη». Αυτό συμφωνήθηκε κι αυτό εφαρμόστηκε. Έκτοτε τόσο η Ελλάδα, όσο και οι υπόλοιπες χώρες του ευρώ δεν έκαναν κινήσεις που να τους επιτρέψουν υπαναχώρηση.

Εν ολίγοις, δεν έχει γίνει καμία προετοιμασία, από κανέναν, για ένα τέτοιο πρωτοφανές ενδεχόμενο. Πολύ απλά, η Ελλάδα δεν έχει άμεσα ούτε καν τις τεχνικές δυνατότητες να τυπώσει δικό της νόμισμα, πολύ δε περισσότερο τις γνώσεις και την εμπειρία για να διαχειριστεί τις επιπτώσεις ενός τέτοιου εγχειρήματος.