Το τελευταίο διάστημα, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να έχει πλήρη επίγνωση των παραμέτρων της σημερινής κατάστασης. Πρόγραμμα «γέφυρα» επί της ουσίας δεν έχει υπάρξει, η ρευστότητα της χώρας έχει στραγγίξει, σε βαθμό που να ασφυκτιά από την έλλειψή της η οικονομία, ενώ και η κοινωνία παρακολουθεί με αυξανόμενη κόπωση και ανησυχία τη φαινομενικά ατέρμονη διαδικασία μιας διαπραγμάτευσης, χωρίς ορατά αποτελέσματα.

Και το κυριότερο ίσως, κατέστη σαφές ότι το δημοσιονομικό πρόγραμμα της χώρας αρχίζει να ξεφεύγει σε βαθμό που εάν συνεχιστεί θα τινάξει την ουσία της διαπραγμάτευσης στον αέρα.

Η αντίφαση ήταν αντιληπτή και προεκλογικά, τώρα όμως, που υπάρχει η υποχρέωση της άσκησης εξουσίας, είναι πια καταφανής. Μεγαλύτερος εχθρός της κυβερνητικής προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η αμήχανη και αποδιοργανωμένη αντιπολίτευση, αλλά η θεμελιώδης αντίθεση ανάμεσα στην εκλογική του βάση και στον κομματικό (πλέον σε μεγάλο βαθμό και κυβερνητικό) μηχανισμό.

Παρότι εξελέγη με την ψήφο του 37% του ελληνικού λαού, οι πολιτικές και οι επικοινωνιακές προτεραιότητες πολλών στελεχών του δείχνουν να ακουμπούν πολύ περισσότερο στο μικρό ποσοστό της σημερινής του βάσης, που τον συντρόφευε από τα παλαιότερα χρόνια.

Το φαινόμενο των πολιτικών που έκαναν -και κάνουν- θόρυβο στα media, εκμεταλλευόμενοι ένα είδος φανφαρόνικης «αμεσότητας» που φαίνεται να έλκει σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης, δεν είναι καινούργιο. Όπως καινούργιο δεν είναι και το φαινόμενο των μεταγραφών από κόμμα σε κόμμα. Πολλοί ήταν εκείνοι που μεταπήδησαν από ένα κόμμα σε άλλο, ειδικά τα τελευταία χρόνια, αλλάζοντας ταυτόχρονα ιδεολογικές θέσεις και πεποιθήσεις με περισσή ευκολία.

Στην περίπτωση του Άδωνι Γεωργιάδη, όμως, τα παραπάνω στοιχεία εμφανίζονται στον υπερθετικό βαθμό. Από υβριστής του Σαμαρά, έγινε πιστός υπασπιστής του. Κι από τηλεπωλητής βιβλίων, έγινε ίσως ο πιο συχνός καλεσμένος σε πολιτικές εκπομπές και σε δελτία των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης.

Η στήλη αναφέρθηκε στο γνωστό παιχνίδι του δειλού πριν από δύο περίπου μήνες, στο ξεκίνημα ουσιαστικά των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, σημειώνοντας από τότε τους πιθανούς κινδύνους. Όλα δείχνουν πως καθώς ο Απρίλιος τελειώνει το παιχνίδι θα περάσει στην… παράταση, με τις δύο πλευρές να ανεβάζουν πάλι τους τόνους.

Για την ελληνική κυβέρνηση, ο χρόνος τελειώνει όταν τελειώσουν τα λεφτά για την πληρωμή μισθών, συντάξεων και υποχρεώσεων. Μπορεί να έχει δύο εβδομάδες, μπορεί και παραπάνω, ουδείς μπορεί να γνωρίζει με ακρίβεια, εκτός ίσως από τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομίας. Κάποιοι πάντως υποστηρίζουν ότι «λεφτά θα βρεθούν» σε έκτακτη ανάγκη ακόμη και για τον Μάιο.

Αυτές τις μέρες του Πάσχα είναι προφανές ότι η οικονομία έχει εισέλθει σε σαρακοστή... διαρκείας και η Ανάσταση αργεί. Κάπου μέσα στις πολιτικές μάχες, η κυβέρνηση φαίνεται να έχει... ξεχάσει ποιος πληρώνει το μάρμαρο της αβεβαιότητας και της έλλειψης ρευστότητας, που επιτείνεται περαιτέρω από την ανάγκη κάλυψης των υποχρεώσεων του κράτους «όπως-όπως».

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ακόμη κι αν ολοκληρωθεί μια συμφωνία μέχρι το τέλος του μήνα, η συμφωνία αυτή δεν θα έχει ως αποτέλεσμα την εκταμίευση του όλου ή έστω ενός μέρους της δόσης, κι όλα δείχνουν ότι η υπόθεση δεν πρόκειται να κλείσει μέχρι τον Ιούνιο.