Έρχεται ο καιρός να το παραδεχτούμε. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη χώρα προέρχεται από το εσωτερικό και αποτελεί ευθύνη όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών κομμάτων, για τον τρόπο που γαλούχησαν και «καθοδήγησαν» την ελληνική κοινωνία.

Διότι εν τέλει, κανένα εξ αυτών, είτε επρόκειτο για δεξιά, είτε για αριστερά, είτε για κεντρώα κόμματα, δεν εξήγησε στον «κυρίαρχο λαό» ότι ο παράδεισος που χάθηκε ήταν πλαστός, κι ότι αν θέλουμε στη σημερινή διεθνή πραγματικότητα να είμαστε ανταγωνιστικοί, υπάρχουν δύο -και μόνον- δρόμοι:

Ο χρόνος της παρούσας διαπραγμάτευσης τελειώνει. Αυτό πλέον το αναγνωρίζουν όλοι, θέτοντας ως όριο είτε τα μέσα Ιουνίου (ημερομηνία που λαμβάνει υπ' όψιν της τα ξένα κοινοβούλια), είτε τα τέλη του τρέχοντος μηνός. 

Το καλύτερο σενάριο για την Ελλάδα και την οικονομία, θα είναι να βρεθεί ως τότε (τα μέσα Ιουνίου, ήτοι το ερχόμενο Σαββατοκύριακο) μια συμφωνία σε επίπεδο «επιτελείων», η περίφημη staff level agreement, κατόπιν της οποίας θα δοθεί μια νέα παράταση στο ελληνικό πρόγραμμα, για κάποιους μήνες, μαζί με χρηματοδότηση που να επιτρέπει στη χώρα να πληρώνει τις υποχρεώσεις της, σε αντάλλαγμα για μια σειρά μέτρων που θα πρέπει να εφαρμοστούν.

Εδώ και καιρό είναι πλέον εμφανές ότι το καλύτερο σενάριο για μια ελληνική λύση θα αφορά απλώς μια λύση πολιτικά «ανεκτή» για την κυβέρνηση και τίποτε περισσότερο. Μια λύση που θα περάσει από τη Βουλή, χωρίς να προκαλέσει ισχυρούς κραδασμούς για την κυβερνητική πλειοψηφία - και απώλεια της «δεδηλωμένης». 

Το σενάριο αυτό εξακολουθεί να αξιολογείται ως πιθανότερο από σειρά αναλυτών, δε λύνει όμως το πρακτικό πρόβλημα της επόμενης μέρας.

Έχοντας επιβιώσει από τη διαδικασία μιας μερικής -και πολύ δύσκολης- συμφωνίας, η κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπη με την εφαρμογή της, αλλά και την εύρεση λύσεων σε ακανθώδη θέματα όπως το εργασιακό και το ασφαλιστικό, που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα πρέπει να έχουν διευθετηθεί -με τη συναίνεση των εταίρων- το φθινόπωρο του τρέχοντος έτους.

Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή τη διαπραγμάτευση, τα μέσα ενημέρωσης βομβαρδίζουν την κοινή γνώμη με ακατάπαυστη μετρολογία, καθώς οι διαρροές, οι εξαγγελίες αλλά και οι υπαναχωρήσεις στελεχών της κυβέρνησης είναι καθημερινό φαινόμενο, λίαν βλαπτικό αφ' εαυτού, καθώς αναστατώνει την ήδη εύθραυστη ψυχολογία του κόσμου, συχνά χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε ουσία.

Εντούτοις μέσα από αυτήν την πραγματικότητα γίνεται αντιληπτό το βαθύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας.

Η αντίδραση σε οποιοδήποτε μέτρο! Ακόμη και για την καθιέρωση του πλαστικού χρήματος σε συναλλαγές πάνω από 70-100 ευρώ στα νησιά, βρέθηκαν εκπρόσωποι του εμπορικού κόσμου να δηλώσουν (χωρίς ίχνος ντροπής) ότι δήθεν για να εφαρμοστεί από τα μέλη τους χρειάζεται διάστημα προσαρμογής… τριών ετών. Για να βάλουν μηχάνημα καρτών και να το συνδέσουν; Η μήπως για να μάθουν να πατούν τα πλήκτρα;

Παρά τις συνεχείς ανατροπές στις εξελίξεις περί τη διαπραγμάτευση, προσωπική άποψη του υπογράφοντος (την οποία πάντως συμμερίζονται αρκετοί παράγοντες τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, τουλάχιστον σε επίπεδο ιδιωτικών συνομιλιών) είναι ότι είμαστε πολύ κοντά σε μια λύση, που θα έχει σαφέστατα πολιτικά στοιχεία.

Μια λύση τα βασικά στοιχεία της οποίας ενδεχομένως έχουν ήδη προσυμφωνηθεί στο παρασκήνιο, παρά τις ατελείωτες πολιτικές μανούβρες που σε αυτήν τη φάση έχουν ως μοχλό τη σκληρή στάση του ΔΝΤ.