Εδώ και καιρό είναι πλέον εμφανές ότι το καλύτερο σενάριο για μια ελληνική λύση θα αφορά απλώς μια λύση πολιτικά «ανεκτή» για την κυβέρνηση και τίποτε περισσότερο. Μια λύση που θα περάσει από τη Βουλή, χωρίς να προκαλέσει ισχυρούς κραδασμούς για την κυβερνητική πλειοψηφία - και απώλεια της «δεδηλωμένης».
Το σενάριο αυτό εξακολουθεί να αξιολογείται ως πιθανότερο από σειρά αναλυτών, δε λύνει όμως το πρακτικό πρόβλημα της επόμενης μέρας.
Έχοντας επιβιώσει από τη διαδικασία μιας μερικής -και πολύ δύσκολης- συμφωνίας, η κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπη με την εφαρμογή της, αλλά και την εύρεση λύσεων σε ακανθώδη θέματα όπως το εργασιακό και το ασφαλιστικό, που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα πρέπει να έχουν διευθετηθεί -με τη συναίνεση των εταίρων- το φθινόπωρο του τρέχοντος έτους.
Σε αυτό το διάστημα, θα πρέπει επίσης να ξεκινήσει τη διαδικασία βελτίωσης της καθημερινότητας των πολιτών, την επανεκκίνηση της οικονομίας, αλλά και τη διαδικασία καταδίωξης νοσηρών φαινομένων (ολιγαρχία, διαπλοκή, διαφθορά κ.λπ.) όπως έχει υποσχεθεί, όχι μόνο στους ψηφοφόρους της, αλλά και στους δανειστές.
Πρόκειται για έργο ούτως ή άλλως τιτάνιων διαστάσεων, που καθίσταται ακόμη περισσότερο δυσχερές από το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν έχει δώσει μέχρι σήμερα δείγματα ταχύτητας και αποτελεσματικότητας. Μάλλον το αντίθετο έχει συμβεί.
Η έλλειψη εμπειρίας, αλλά και οι ιδεολογικές εμμονές μεγάλου αριθμού στελεχών της, σε κορυφαίο επίπεδο, συνοδεύονται από έντονη «λειψανδρία» σε μεσαία και χαμηλότερα επίπεδα, όπως αυτή αποκαλύπτεται και στον πλέον καλοπροαίρετο από τον διαρκώς αυξανόμενο αριθμό φίλων και... συγγενών που τοποθετούνται σε θέσεις κρατικού ενδιαφέροντος, τις περισσότερες φορές χωρίς να έχουν τίποτε το ιδιαίτερο στα βιογραφικά τους.
Η δικαιολογία είναι γνωστή. Ένα κόμμα που μέχρι πριν από μερικά χρόνια ψηφιζόταν από μικρά μονοψήφια ποσοστά του εκλογικού σώματος προφανώς δεν διαθέτει τον απαραίτητο μηχανισμό εξουσίας, με αποτέλεσμα να γίνονται διαφόρων ειδών… εκπτώσεις, προκειμένου να γίνει η στελέχωση.
Τα παραπάνω όμως δεν αλλάζουν το αποτέλεσμα.
Αντίθετα με την περίφημη διαπραγμάτευση, που μπορεί να γίνεται από μια σχετικά μικρή ομάδα στελεχών πολιτικών και υπηρεσιακών, η άσκηση πολιτικής εξουσίας και η εφαρμογή κυβερνητικών αποφάσεων, σε τόσο ευρεία κλίμακα, όπως αυτή που περιγράψαμε παραπάνω, δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς αποτελεσματικούς μηχανισμούς.
Υπό αυτό το πρίσμα, είναι φανερό ότι ασχέτως του αν καταφέρει να επιβιώσει από τη διαδικασία της σημερινής διαπραγμάτευσης, η κυβέρνηση δεν έχει ιδιαίτερες ελπίδες να μακροημερεύσει, αν δεν καταφέρει να ενσωματώσει με εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς τους μηχανισμούς (άρα και τους ανθρώπους) που χρειάζεται για να ασκήσει αποτελεσματική πολιτική.
Πρόκειται για διαδικασία που αναμφίβολα θα προκαλέσει μεγάλους τριγμούς στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, οι δομές του οποίου σε μεγάλο βαθμό ελέγχονται από τον σκληρό πυρήνα των παραδοσιακών της Αριστεράς και βλέπουν με πολύ μεγάλη καχυποψία όσους δεν έρχονται από την ίδια διαδρομή.
Χωρίς όμως αυτήν την πολιτική εξωστρέφεια, η κυβέρνηση μάλλον θα βουλιάξει κάτω από το βάρος των δικών της ελλείψεων.