Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή τη διαπραγμάτευση, τα μέσα ενημέρωσης βομβαρδίζουν την κοινή γνώμη με ακατάπαυστη μετρολογία, καθώς οι διαρροές, οι εξαγγελίες αλλά και οι υπαναχωρήσεις στελεχών της κυβέρνησης είναι καθημερινό φαινόμενο, λίαν βλαπτικό αφ' εαυτού, καθώς αναστατώνει την ήδη εύθραυστη ψυχολογία του κόσμου, συχνά χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε ουσία.
Εντούτοις μέσα από αυτήν την πραγματικότητα γίνεται αντιληπτό το βαθύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας.
Η αντίδραση σε οποιοδήποτε μέτρο! Ακόμη και για την καθιέρωση του πλαστικού χρήματος σε συναλλαγές πάνω από 70-100 ευρώ στα νησιά, βρέθηκαν εκπρόσωποι του εμπορικού κόσμου να δηλώσουν (χωρίς ίχνος ντροπής) ότι δήθεν για να εφαρμοστεί από τα μέλη τους χρειάζεται διάστημα προσαρμογής… τριών ετών. Για να βάλουν μηχάνημα καρτών και να το συνδέσουν; Η μήπως για να μάθουν να πατούν τα πλήκτρα;
Γίνεται λόγος για περικοπές στις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις (πολλές φορές στα… 50!) κι αμέσως οι αρμόδιοι συνδικαλιστές θυμούνται τα «βαρέα και ανθυγιεινά» και τις μητέρες ανήλικων παιδιών (πόσο μικρό άραγε είναι συνήθως το παιδί μιας μάνας που έχει περάσει τα 50;) ή μας λένε ότι κάποιοι «προγραμμάτισαν τη ζωή τους» κι έτσι πρέπει να φύγουν από την εργασία τους και να πληρώνονται από το κράτος, λησμονώντας τις εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων που δεν μπορούν να προγραμματίσουν τίποτα γιατί πολύ απλά δεν έχουν δουλειά και εισοδήματα!
Προγραμματίζεται αναδιάταξη και κάποια αύξηση του ΦΠΑ σε ορισμένες κατηγορίες κι αμέσως διαμαρτύρονται οι πάντες, μεταξύ δε αυτών και οι ξενοδόχοι, παρότι κάθε χρόνο αυξάνεται η κίνησή τους, παρότι δεν θα αφορά τη φετινή σεζόν, παρότι η διαφορά θα είναι ελάχιστη ως ποσοστό.
Κι όμως, αν εξαιρέσουμε εκείνη τη μειοψηφία που θεωρεί ότι όλα τα προβλήματα προήλθαν δήθεν από τους «γκάνγκστερ» του εξωτερικού, η πλειονότητα της κοινής γνώμης αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν, ότι έγιναν πολλά στραβά στην Ελλάδα και πρέπει κάποια στιγμή να μαζευτούν, διότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Διότι τα δανεικά τέλειωσαν!
Όμως, ακόμη κι εκείνοι, θέλουν να πληρώσει το μάρμαρο κάποιος… άλλος, εκτιμώντας πως ό,τι τους αφορά, ακόμη κι αν είναι λίγο «στραβό», δικαιολογείται από τις ιδιομορφίες της ελληνικής πραγματικότητας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αρκετοί μικροεπιχειρηματίες, ή ελεύθεροι επαγγελματίες που συστηματικά φοροδιαφεύγουν, εδώ και δεκαετίες, αλλά θεωρούν ότι αυτό είναι λίγο-πολύ όρος για την επιβίωσή τους, μέσα στις δυσκολίες της συγκυρίας. Και στο κάτω-κάτω «βρε αδελφέ», τι κάνουν, κλέβουν ένα ασύστολο και σπάταλο κράτος!
Όσο αυτή η «λογική» που λέει ότι κάποιοι πρέπει να πληρώσουν το μάρμαρο, αλλά όχι «εμείς», συνεχίζει να επικρατεί, όσο οι ηγεσίες των διαφόρων επαγγελματικών κατηγοριών, είτε πρόκειται για εργαζόμενους, είτε για εργοδότες συνεχίζουν να βλέπουν την πραγματικότητα μέσα από τα παραμορφωτικά γυαλιά του παρελθόντος, όποια λύση κι αν φέρει η κυβέρνηση θα αποδειχτεί δύσκολη στην εφαρμογή της.
Πολύ δε περισσότερο όταν καθίσταται προφανές ότι και η ίδια η κυβέρνηση (ή έστω μεγάλο μέρος της) εμμένει σε πρακτικές και θεωρίες του παρελθόντος.