Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, από Δευτέρα ξεκινά ίσως η πιο κρίσιμη περίοδος για την πατρίδα μας τα τελευταία 60 χρόνια. Το «Ναι» δεν πρόκειται να λύσει τα τεράστια προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί, ούτε το «Όχι» θα δώσει κάποιο μαγικό «όπλο» στην κυβέρνηση. Άλλωστε όλα δείχνουν ότι είτε η μία είτε η άλλη απάντηση μάλλον θα πάρει βραχεία κεφαλή.

Κι αυτό που πρέπει να αποφύγουμε εσωτερικά είναι ο διχασμός, διότι τα προβλήματα μπροστά μας, είναι τεράστια.
Δημοκρατία, δημαγωγούς, κι άτολμους κοντόφθαλμους ή αντίθετα απερίσκεπτους και ιδεοληπτικούς πολιτικούς, δεν έχουμε μόνο εμείς, έχουν και οι Ευρωπαίοι εταίροι-δανειστές μας.

Τέτοιες ώρες είναι μάλλον περιττό να αναζητά κάποιος το «πώς φτάσαμε ως εδώ» μέσα από μια αλληλουχία γεγονότων, πράξεων και παραλείψεων, που αφορούν τόσο τις ελληνικές ηγεσίες και την κοινωνία, όσο και τους εταίρους-δανειστές μας.

Τέτοιες ώρες προέχει η ουσία. Και η ουσία είναι ότι στο χθεσινό του διάγγελμα ο κ. Τσίπρας ανέπτυξε το πολιτικό σκεπτικό της κίνησης του να προκαλέσει δημοψήφισμα, αλλά δεν προσδιόρισε ρητώς ποιες θα είναι οι συνέπειες της αρνητικής απάντησης, την οποία ξεκάθαρα υποστήριξε.

Η χθεσινή εξέλιξη με την αντιπρόταση εμπνεύσεως ΔΝΤ, που όμως δεν συνάντησε καμία ανοικτή αντίδραση από τους άλλους δύο θεσμούς- και κυρίως από την Κομισιόν, αφήνει μόνον δύο περιθώρια για τις περαιτέρω εξελίξεις.

-Είτε πρόκειται για μια αριστοτεχνική κίνηση μαξιμαλιστικών απαιτήσεων, προκειμένου να συρθεί η ελληνική κυβέρνηση σε περαιτέρω υποχωρήσεις, χωρίς όμως να αναγκαστεί να αγκαλιάσει πλήρως τα δεδομένα και τη «φιλοσοφία» της ξαφνικής «αντιπρότασης».

-Είτε πρόκειται για γνήσιο τελεσίγραφο, στο οποίο η ελληνική πλευρά θα έχει περιθώρια για επιδερμικές μόνο αλλαγές, γεγονός που θα φέρει την ελληνική κυβέρνηση σε εξαιρετικά δυσχερή θέση, στο εσωτερικό.
Και στις δύο περιπτώσεις, είναι πλέον προφανές ότι το ΔΝΤ λειτουργεί με την πλήρη κάλυψη ορισμένων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με πρωταγωνιστή τη Γερμανία.

Τώρα που η συμφωνία φαίνεται να είναι θέμα 24ώρων, είναι ίσως η κατάλληλη στιγμή να αποσαφηνίσουμε που θα κριθεί πρακτικά, για την οικονομία, η σχετική έστω επιτυχία της πολύμηνης προσπάθειας της κυβέρνησης, μιας και ήταν εξ αρχής ξεκάθαρο ότι απόλυτη επιτυχία δεν επρόκειτο να υπάρξει.

Τα κρίσιμα θέματα είναι δύο: Χρηματοδότηση και ρευστότητα για την οικονομία, αναδιάρθρωση του χρέους.

Στο θέμα του χρέους η κυβέρνηση εμφανίζεται να προωθεί την αναχρηματοδότηση των «ακριβών» ομολόγων που κατέχουν οι κεντρικές τράπεζες της Ευρώπης, με ομόλογα του EFSF. Αν καταφέρει να το περάσει, θα είναι μια πολύ σημαντική επιτυχία, καθώς θα ετεροχρονιστούν στο απώτερο μέλλον και με πολύ μικρό επιτόκιο, πληρωμές ύψους περίπου 27 δισ. ευρώ, που έπρεπε να γίνουν σύντομα.

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις πολύ στενά, όλο αυτό το διάστημα, προκύπτουν κατά την άποψη μου κάποια κρίσιμα συμπεράσματα.

Από τον τρόπο με τον οποίο έχει εκτυλιχθεί η υπόθεση, με τον χρόνο συνεχώς να ροκανίζεται, φαίνεται ότι οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Ευρώπη, αλλά και το ΔΝΤ, δεν έχουν διάθεση να δουν την υπόθεση Ελλάδα να τινάζεται στον αέρα, για διάφορους λόγους, οικονομικούς, πολιτικούς και γεωπολιτικούς, κι ότι υπερισχύουν της -υπαρκτής- τάσης μεταξύ ορισμένων Ευρωπαίων, να γίνει η Ελλάδα ένα είδος «Ιφιγένειας» στην Ευρωζώνη.