Τα σημάδια από τη μέχρι τώρα πορεία της διαπραγμάτευσης δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά. Την ώρα που η ελληνική πλευρά στραγγίζει με κάθε τρόπο τις τελευταίες σταγόνες ρευστότητας από τις κρατικές δεξαμενές, γίνεται σαφές ότι από την πλευρά των δανειστών υπάρχουν επίσης κόκκινες γραμμές, που αντιπαρατίθενται σε αυτές της κυβέρνησης.

Προφανώς τα πιο μεγάλα σημεία αντίθεσης αφορούν το εργασιακό και ακόμη περισσότερο το ασφαλιστικό. Δεν είναι τυχαίο ότι επί αυτών των δύο θεμάτων εκδόθηκε πρόσφατα το κοινό ανακοινωθέν Τσίπρα - Γιούνκερ.

Στο προηγούμενο σχόλιο επισημάναμε πως όλα δείχνουν ότι μια επίσημη πρώτη συμφωνία με τους δανειστές είναι πλέον προ των πυλών. Η πολιτική σφραγίδα μπήκε ήδη, με το κοινό ανακοινωθέν του πρωθυπουργού και του προέδρου της Κομισιόν, του πλέον κατάλληλου προσώπου για να εκπροσωπήσει αυτόν τον «ευρωπαϊκό» συμβιβασμό.

Κατόπιν αυτού, για μια σειρά λόγους η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ανοίξει άλλα μέτωπα, που χωρίς να έχουν… δημοσιονομικό κόστος μπορούν να συσπειρώσουν την κομματική βάση, αλλά και την ευρύτερη κοινή γνώμη, προσφέροντας ταυτόχρονα και επικοινωνιακό αντιπερισπασμό στα τυχόν δυσάρεστα της επικείμενης συμφωνίας.

Παρά τους ανεβασμένους τόνους της αριστερής πλατφόρμας, τις διαφορές μεταξύ ΔΝΤ και Ευρώπης, τις απανωτές καθυστερήσεις, οι προσπάθειες για έναν πολιτικό (άρα και για οικονομικό συμβιβασμό) φαίνεται ότι μπήκαν στην ευθεία του τερματισμού.

Το κοινό ανακοινωθέν για τα εργασιακά και το ασφαλιστικό, που εξέδωσαν χθες ο Γιούνκερ και ο Τσίπρας, ασφαλώς δεν είναι τυχαίο, διότι αφορά τα δύο θέματα που αφενός αποτελούσαν κόκκινες γραμμές για την ελληνική κυβέρνηση κι αφετέρου ήταν αυτά στα οποία (με αιχμή το ΔΝΤ) ασκήθηκε ασφυκτική πίεση από την πλευρά των δανειστών.

Όλα δείχνουν πως, ακόμα κι αν κάποιοι στην κυβέρνηση έσπευδαν να διανοηθούν… φωναχτά μια ρήξη, πλησιάζει η ώρα του συμβιβασμού με τους δανειστές, μετά από ένα διάστημα αναμονής και έντονης αγωνίας, που ως προκύπτει είχε πρωτίστως πολιτική σκοπιμότητα.

Πέρα από τα πολιτικά τερτίπια που σε κάθε περίπτωση έχει μια τόσο σημαντική διαπραγμάτευση, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι μέσα από αυτήν την τρίμηνη διαδικασία η Ελλάδα φαίνεται να ξεπέρασε το διαχωρισμό σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, ένα διαχωρισμό που ήταν επίπλαστος και στην πράξη επικίνδυνος.

To άκουσα στο ραδιόφωνο και έμεινα άναυδος: εκπρόσωπος συντεχνιακού συλλόγου των νησιών είπε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι για να δέχονται πλαστικό χρήμα όλα τα μέλη του, δηλαδή οι έμποροι, επειδή, λέει, πολλοί δεν είναι εξοικειωμένοι τεχνολογικά, θα πρέπει να δώσει το κράτος ένα μεταβατικό διάστημα… τριών ετών! 

Μπέρδεψε ίσως τα μηχανάκια για τις κάρτες που υπάρχουν πλέον σε κάθε βενζινάδικο, από άκρη σε άκρη σχεδόν της χώρας, με την τεχνολογία της… NASA για τα διαστημόπλοια.

Προφανώς ο κύριος αυτός υποτίμησε βάναυσα τη νοημοσύνη της κοινής γνώμης που τον άκουγε, προκειμένου να περάσει μια καθαρά συντεχνιακή θέση και να αποφύγουν οι έμποροι των νησιών την εφαρμογή της πληρωμής με πιστωτική ή χρεωστική κάρτα των αγορών με αξία πάνω από 70 ευρώ!