Όσοι αναζητούν το μαγικό όπλο με το οποίο νίκησε στις πρόσφατες εκλογές ο Τσίπρας, δεν έχουν παρά να ρίξουν μια ματιά στην ελληνική κοινωνία. Όπως συνέβη και στο δημοψήφισμα, έτσι και στις εκλογές, η ψήφος δόθηκε σε μεγάλο βαθμό με καθαρά εισοδηματικά (ή «ταξικά», όπως θα λέγαμε παλαιότερα) κριτήρια.

Εκεί λοιπόν, στα λαϊκά στρώματα και στο τμήμα εκείνο των μικρομεσαίων και της μεσαίας τάξης που άρχισε να διολισθαίνει προς τα κάτω με την κρίση, θα στηριχθεί σε μεγάλο βαθμό και η πολιτική του.

Και μη έχοντας χρήματα για σημαντικές παροχές ανακούφισης, εύλογο είναι ότι θα επιχειρήσει να στηριχθεί στην αναδιανομή του πλούτου, στην αύξηση του αισθήματος «δικαιοσύνης», στη δεξαμενή των ψηφοφόρων του.

Δύο επιχειρηματικές «κινήσεις» συγκλόνισαν την περασμένη εβδομάδα τη διεθνή κοινή γνώμη, προξενώντας τεράστια ζημία στην ιδέα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Tο χειρότερο δε ίσως είναι ότι συνέβησαν σε μια περίοδο κατά την οποία μεγάλο μέρος όχι μόνον των ασθενέστερων αλλά και της μεσαίας τάξης, στη Δύση, αρχίζει να πιστεύει ότι οι οικονομίες κινούνται πλέον με τρόπο που ευνοεί κυρίως τους πολύ πλούσιους.

Η μία περίπτωση αφορά βεβαίως στο πολύκροτο σκάνδαλο «Volkswagen», ήτοι, στην ουσία, τον ισχυρότερο όμιλο κατασκευής αυτοκινήτων στον κόσμο. Πρόκειται για πρωτοφανή περίπτωση εμπορικής απάτης, που όμοιά της δεν έχει αποκαλυφθεί εδώ και δεκαετίες. Και τούτο διότι προφανώς η εγκατάσταση software που «έκλεβε» τις εκπομπές ρύπων, κατά τη διάρκεια των σχετικών δοκιμών, δεν μπορεί να έγινε από έναν άνθρωπο ή μία ομάδα ανθρώπων, χωρίς να έχουν γνώση τα υψηλότατα κλιμάκια της εταιρίας.

Το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών δείχνει εν πολλοίς τα μικρά και μεγάλα αδιέξοδα στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, το οποίο, χωρίς αμφιβολία, βρίσκεται στα πρόθυρα και νέων αλλαγών, αντικατοπτρίζοντας και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η κοινωνία.

Καθαρός νικητής των εκλογών αναδείχτηκε ο «νέος» ΣΥΡΙΖΑ, ή για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το κόμμα… Τσίπρα. Η νίκη όμως αυτή δεν σημαίνει ότι έχουν τελειώσει τα προβλήματά του. Τουναντίον, σημαίνει ότι αρκετά προβλήματα θα έρθουν αργά ή γρήγορα στο προσκήνιο.

«Εγώ δεν θα έπαιρνα τέτοιο ρίσκο», απάντησε χθες ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Φινλανδίας Erkki Liikanen, σε ερώτηση αν υπάρχουν περιθώρια για την Ελλάδα να «λοξοδρομήσει» λίγο έναντι των δεσμεύσεων που ανέλαβε στο πλαίσιο του νέου μνημονίου, δεδομένων και των εκλογών που μεσολάβησαν, μειώνοντας τα χρονικά περιθώρια έως την πρώτη αξιολόγηση.

Διπλωματικός κατά τα λοιπά, μιλώντας σε κλειστή εκδήλωση που οργάνωσε το «Δίκτυο για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη», ενώπιον εκλεκτού ακροατηρίου πολιτικών, τραπεζιτών, επιχειρηματιών αλλά και εκπροσώπων φορέων, ο κ. Liikanen δεν δίστασε να σημειώσει ότι δεν πρέπει να χαθεί η όποια «εμπιστοσύνη» κτίστηκε με την Ελλάδα το τελευταίο διάστημα.

Σε τούτες τις εκλογές, παρατηρείται ένα μεγάλο παράδοξο. Σχεδόν όλα τα κόμματα που συμφωνούν ότι η Ελλάδα πρέπει να μείνει στο ευρώ μιλούν, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, για τη «συναίνεση» που θα απαιτηθεί μετεκλογικά.

Εν τούτοις, κανένας δεν μιλά για τα μείζονα έστω θέματα στα οποία βλέπει να γίνονται οι συγκλίσεις, ενώ με εξαίρεση τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΟΤΑΜΙ, ουδείς άλλος έχει κάνει έως τώρα έστω και περιγραφική παρουσίαση ενός προγράμματος που να υπερβαίνει τα όρια του μνημονίου (ο κ. Μεϊμαράκης πρόκειται να το παρουσιάσει στη Θεσ/νίκη).