Η άνοδος του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η ταχύτητα με την οποία το κόμμα ανήλθε στην εξουσία δείχνουν ποιο είναι το μεγάλο πολιτικό ταλέντο του σημερινού πρωθυπουργού. Δεν είναι μόνον η ανάληψη κινδύνων με αποφασιστικότητα, όπως στην περίπτωση της διαμάχης με τον Αλέξανδρο Αλαβάνο, αλλά περισσότερο ο συγκερασμός διαφορετικών απόψεων και η ένταξή τους σε έναν κοινό στόχο.

Την ικανότητα του να λειτουργήσει ως συγκολλητική ουσία ανάμεσα στις πολυάριθμες συνιστώσες μιας μόνιμα κατακερματισμένης Αριστεράς, φέρνοντάς τη στην εξουσία, συναγωνίζεται μόνο η δυνατότητά του να εκπέμπει θετικά μηνύματα σε μια κοινωνία που έχει προ πολλού γυρίσει την πλάτη σε όσους εκπροσωπούν το παλαιό πολιτικό σύστημα.

Οι δηλώσεις Ντράγκι ήρθαν κι έκλεισαν τον κύκλο. Με μπροστάρη το IMF και οι τρεις θεσμοί συμφωνούν πλέον ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και πρέπει να ρυθμιστεί. Η πλευρά μάλιστα του IMF έχει εμμέσως πλην σαφώς δηλώσει ότι οι στόχοι πλεονάσματος που τίθενται προς την Ελλάδα, για δεκαετίες, δεν είναι πολιτικά ρεαλιστικοί, κι ότι είναι πιθανό να χρειαστεί και κούρεμα.

Στο άλλο άκρο, αλλά με σαφή πλέον παραδοχή, έστω και διπλωματική, ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, η Κομισιόν σπεύδει να σημειώσει ότι για να γίνει μια αναδιάρθρωση θα πρέπει πρώτα η χώρα μας να δείξει ότι συμμορφώνεται στις απαιτήσεις και τηρεί τα υπεσχημένα.

Η χθεσινή συμφωνία αποτέλεσε τη μόνη λύση για να αποφύγουμε την άμεση καταστροφή. Δεν συνιστά όμως τίποτε περισσότερο από μια παράταση χρόνου με επικίνδυνους όρους, από μια τελευταία ευκαιρία που με βαριά καρδιά αναγκάστηκαν να δώσουν στην Ελλάδα χώρες μέλη της ευρωζώνης, πολλές από τις οποίες αν ήταν στο χέρι τους θα είχαν προτιμήσει την άμεση έξοδό μας.

Η Ελλάδα σήμερα δεν είναι ανταγωνιστική, ούτε επαρκώς παραγωγική. Υποφέρει από χρόνιες παθογένειες, όχι μόνο σε επίπεδο θεσμών και δημόσιας διοίκησης, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, στο μοντέλο με το οποίο κινείται η οικονομία της, αλλά και στη νοοτροπία που έχει αναπτύξει μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, από Δευτέρα ξεκινά ίσως η πιο κρίσιμη περίοδος για την πατρίδα μας τα τελευταία 60 χρόνια. Το «Ναι» δεν πρόκειται να λύσει τα τεράστια προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί, ούτε το «Όχι» θα δώσει κάποιο μαγικό «όπλο» στην κυβέρνηση. Άλλωστε όλα δείχνουν ότι είτε η μία είτε η άλλη απάντηση μάλλον θα πάρει βραχεία κεφαλή.

Κι αυτό που πρέπει να αποφύγουμε εσωτερικά είναι ο διχασμός, διότι τα προβλήματα μπροστά μας, είναι τεράστια.
Δημοκρατία, δημαγωγούς, κι άτολμους κοντόφθαλμους ή αντίθετα απερίσκεπτους και ιδεοληπτικούς πολιτικούς, δεν έχουμε μόνο εμείς, έχουν και οι Ευρωπαίοι εταίροι-δανειστές μας.

Τέτοιες ώρες είναι μάλλον περιττό να αναζητά κάποιος το «πώς φτάσαμε ως εδώ» μέσα από μια αλληλουχία γεγονότων, πράξεων και παραλείψεων, που αφορούν τόσο τις ελληνικές ηγεσίες και την κοινωνία, όσο και τους εταίρους-δανειστές μας.

Τέτοιες ώρες προέχει η ουσία. Και η ουσία είναι ότι στο χθεσινό του διάγγελμα ο κ. Τσίπρας ανέπτυξε το πολιτικό σκεπτικό της κίνησης του να προκαλέσει δημοψήφισμα, αλλά δεν προσδιόρισε ρητώς ποιες θα είναι οι συνέπειες της αρνητικής απάντησης, την οποία ξεκάθαρα υποστήριξε.